Stanisław Popławski (1886-1959), Studium głowy kobiecej

terakota, wys. 41 cm, sygn. z prawej strony u dołu: Popławski.
Studium popiersia kobiety, z głową o formie zbliżonej do prezentowanej rzeźby, reprodukowane w zbiorach Narodowego Archiwum Cyfrowego.
(Źródło: https://audiovis.nac.gov.pl/obraz/126294/).
Rzeźbiarz, pedagog, profesor krakowskiej ASP, wybitny przedstawiciel nowego klasycyzmu. Początkowo studiował w Warszawskiej Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W 1906

kształcił się przez rok we Florencji. W latach 1906-1911 kontynuował studia rzeźbiarskie w krakowskiej ASP u K. Laszczki i A. Dauna. Lata 1912-1913 spędził w Paryżu i Rzymie. Od 1914 służył w I Brygadzie Legionów Polskich. Z krakowską ASP związał się jeszcze przed I wojną światową, po wojnie wrócił do katedry rzeźby, kierował pracownią odlewów gipsowych, już jako docent prowadził zakład ceramiki ASP. Był m.in. członkiem warszawskiego TZSP, stowarzyszenia Rzeźba, Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Po II wojnie pełnił funkcje dziekana Wydziału Rzeźby (1951-1953) i kierownika katedry w 1958. Wczesna twórczość Popławskiego, o charakterze alegoryczno-symbolicznym, nawiązuje do osiągnięć rzeźby francuskiej (A. Rodin, Ch. Despiau), od ok. 1914 artysta zwraca się ku klasycyzmowi zainspirowanemu pobytem w akademii florenckiej, tworzy pod wpływem włoskiej rzeźby renesansowej. Poza rzeźbą monumentalną i portretową istotną część dorobku artysty stanowią plakiety i medale.