[HOZJUSZ Stanisław]
D.STANISLAI HOSII ... OPERA OMNIA, QUORUM CATALOGUM OCTAVA PAGELLA REPERIES
Opera haec nunc novissime ab ipso Auctore diligenter recognita: Confessionis opus plusquam quadraginta foliis auctam, denuo solerti cura & diligentia D. Doctoris Henrici Dunghaei Canonici Antverpiensis edita.
Antverpiae 1571. In Aedibus Viduae & Haeredum Ioannis Stelsii. (na końcu:) Excudebat Th. Lyndanus... , k. [6], k. 383, k. [12] nlb., (2 karty tyt. z winietami w drzeworycie), format 21,5x35 cm
(Estr. T. 18). (Wyd. 1: Paryż 1562).
Zawiera sławne "Confessio Catholicae Fidei",czyli "Wyznanie Wiary Katolickiej" (s. 1-208), najbardziej poczytne dzieło Hozjusza i jedno z dzieł o najważniejszych znaczeniu doktrynalnym w walce z reformacją, gdyż sformułowało program odnowy w Kościele katolickim.
Dalej zawiera prace polemiczne przeciwko teologowi luterańskiemu Janowi Brenzowi oraz przeciw P.P.Vergeriusowi; Listy do Stanisława Orzechowskiego; Listy Marcina Kromera i in.
Stanisław Hozjusz herbu Hozyusz, inne formy nazwiska: Hos, Hosius, Hosz, Hozyusz, Osius, Stanislaus Cracoviensis, Stanislaus Cracovianus, Stanislaus de Cracovia (ur. 5 maja 1504 w Krakowie, zm. 5 sierpnia 1579 w Capranice) – polski humanista, poeta, sekretarz królewski Zygmunta I Starego od 1538 roku, sekretarz wielki koronny od 1543 roku, dyplomata, biskup chełmiński i warmiński, kardynał, teolog-polemista, jeden z czołowych przywódców polskiej i europejskiej kontrreformacji, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1569 roku.
Rzadkie!
TWARDA OPRAWA PEŁNA SKÓRA NA DESCE Z EPOKI.
TO PRZYKŁAD DZIEŁA Z DEKORACJĄ GÓRNEJ OKŁADZINY W TYPIE ORIENTALIZUJĄCYM (DOLNA OKŁADZINA MA PROSTSZĄ I TAŃSZĄ W WYKONANIU DEKOR. STRYCHULCOWO-RADEŁKOWĄ O KOMPOZYCJI RAMOWEJ); RADEŁKO, KTÓRE OTACZA POKAŹNE ZWIERCIADŁO PRZEDSTAWIA STYPIZOWANE WIZERUNKI ALL'ANTICA, ZNAMIENNE DLA TEGO TYPU DEKORACJI RENESANSOWYCH W NIEMAL CAŁEJ EUROPIE. PODOBNE ZNALEŹĆ MOŻNA NA NIEZLICZONYCH DZIEŁACH ZARÓWNO Z OBCYCH, JAK I POLSKICH WARSZTATÓW. WIZERUNKI POWIELONE W ZWIERCIADLE TYLNEGO LICA.
PONADTO BODIURA Z WIZERUNKAMI Z IKONOGRAFII BIBLIJNEJ STAREGO I NOWEGO TESTAMENTU ORAZ WIZERUNKIEM EWANGELISTY: SALVATVR - PAVLVS - IOHANN.
W ZWIERCIADLE PRZEDNIEGO LICA ZŁOCONA DEKORACJA W STYLU WŁOSKIM, AUTOR I TYTUŁ DZIEŁA. JEST TO ŁADNY PRZYKŁAD POLSKIEJ RENESANSOWEJ OPRAWY RADEŁKOWEJ.
PRAWDOPODOBNIE JEST TO OPRAWA KRAKOWSKA, NIEMNIEJ ZARÓWNO CHARAKTERYSTYCZNY UKŁAD KOMPOZYCYJNY, JAK I NP. CENTRALNY MEDALION STOSOWALI W RÓŻNYCH WARIANTACH ROZMAICI INTROLIGATORZY W KORONIE I NA LITWIE.
"Ornamenty radełek wizerunkowych stały się charakterystycznym motywem XVI stulecia. Motyw wertykalny, skomponowany z portretów oraz
wątków architektonicznych i akcentów roślinnych, zdecydowanie odróżniał się od skromnych tłoków poprzednich stuleci. Oprawy posiadające owe tłoczenia
stanową świadectwo sztuki Renesansu...
Radełko wprowadza również pewną systematykę w układzie kompozycyjnym dekoracji okładzinowej. To dzięki niemu wyraźnie zarysował się porządek bordiury i zwierciadła, stając się klasycznym wzorcem na kolejne stulecia." Żródło: Agnieszka Biały, "Warianty radełek wizerunkowych na szesnastowiecznych oprawach książkowych w Zabytkowej Bibliotece oo. Paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie Analiza kompozycji i tematów ikonograficznych wybranych tłoczeń".
Dziękujemy Panu Arkadiuszowi Wagnerowi za pomoc przy identyfikacji radełek wizerunkowych.
Dr hab. Arkadiusz Wagner - pracownik naukowo-dydaktyczny na UMK w Toruniu, specjalista tegumentolog. Autor licznych prac na tamet introligatorstwa średniowiecznego i nowożytnego w Polsce i Europie, superekslibrisu jako znaku własnościowego książki i jako dzieła sztuki, sztuki ekslibrisu XV-XXI w oraz grafiki książkowej.a XV-XXI w.;
m.in.: "Superekslibris polski. Studium o kulturze bibliofilskiej i sztuce od średniowiecza do połowy XVII wieku, Wydawnictwo Naukowe UMK, Toruń 2016,
Elementy manierystyczne w zdobnictwie introligatorskim w Polsce (od XVI do początku XVII wieku), "Rocznik Biblioteki Narodowej", 2016, T. XLVII.
Stan DB/ otarcia, przetarcia, zaplamienia oprawy, niewielki ubytek grzbietu, życiorys Hozjusza w ekopisie z epoki na odwrocie przedniej wyklejki, ślad zalania dolnego narożnika kilkudziesieciu początkowych i końcowych kart, poza tym czysty egzemplarz, niewielki ślad owada na tylnej wyklejce
Proweniencja: Pieczęć "Biblioteka Poturzycka".
Biblioteka Dzieduszyckich – nieistniejąca biblioteka rodowa w Poturzycy w województwie lwowskim, założona w XIX w. przez Józefa Dzieduszyckiego, gromadziła druki i rękopisy odnoszące się do historii Polski. Zbiory tej biblioteki obejmowały ponad 50 tys. książek, przeważnie z działów historii i literatury polskiej.
Pierwotnie mieściła się ona w Poturzycy pod Sokalem, głównej siedziby rodowej Dzieduszyckich. Do Lwowa została przewieziona w 1847 roku przez syna założyciela, Włodzimierza Dzieduszyckiego. Od tego czasu siedzibą biblioteki były specjalnie przystosowane do tego celu sale oficynowe lwowskiej rezydencji Dzieduszyckich przy ul. Kurkowej 17, u stóp Wysokiego Zamku.
Znajdowały się w niej książki drukowane w Polsce, począwszy od 1473 roku (w tym unikaty Ecclesiastes), wiele inkunabułów i rzadkości bibliograficznych. W dziale rękopiśmiennym znajdowały się listy królów polskich, Jana Długosza, cara Piotra I, dziennik podróży kanclerza Osieckiego, archiwum rodzinne rodziny Dzieduszyckich, zielniki Spiczyńskiego z XVII w., zaś wśród autografów rękopis Króla Ducha Juliusza Słowackiego.
W skład tej biblioteki wchodziły także zbiory obrazów pędzla przyjaciół rodziny Dzieduszyckich -Juliusza Kossaka, Franciszka Tepy, a przede wszystkim arcydzieła Artura Grottgera (cykl Warszawa).
Najcenniejsze zbiory tej biblioteki zostały w końcowej fazie okupacji niemieckiej Lwowa ewakuowane przez prof. Mieczysława Gębarowicza w 1944 roku do Krakowa i po wojnie zasiliły zbiory Biblioteki Narodowej.
