Moise Kisling (1891-1953), Kawiarnia

serigrafia, papier / 27,7 x 37,7 [w świetle passe-partout]
43,3 x 53,3, wymiary z ramą
sygnatura w druku p.d. ‘Kisling’
sygnatura p.d.: ‘M Kisling’
numer inwentarzowy: UK/pm/24/6/2020/p
POCHODZENIE:
kolekcja prywatna

Malarz działający w Krakowie, Paryżu i Nowym Jorku, reprezentant École de Paris. Urodzony 21 stycznia 1891 roku, zmarł 29 kwietnia 1953 roku. Studia artystyczne odbył w latach 1907-1911 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1911 wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w krąg artystów École de Paris. Na przełomie 1912 i 1913 artysta przebywał w Céret we wschodnich Pirenejach, gdzie zasymilował zasady kubistycznej estetyki dzięki kontaktom z Pablem Picassem, Georgesem Brakiem, Juanem Grisem i Maxem Jacobem. W Paryżu jego twórczość promował polski krytyk Adolf Basler, który jako przedstawiciel berlińskiego awangardowego pisma "Die Aktion" propagował sztukę artysty także w Niemczech. Kisling uczestniczył w paryskich Salonach: Jesiennym (1912, 1913, 1920, 1925, 1928-33, 1947, 1948, 1958), Niezależnych (1913, 1921, 1922, 1925) i Tuileries (1913-1928, 1932, 1933, 1950). Brał udział w ekspozycjach Nowej Secesji Monachijskiej, w pokazach Galerie Dietzel w Monachium i berlińskiej Wolnej Secesji (1914). Jego pracownia przy rue Joseph-Bara 3 na Montparnassie była miejscem spotkań artystyczno-intelektualnej elity; bywali w niej Pablo Picasso, André Derain, Juan Gris, Amedeo Modigliani i Chaim Soutine.
Kisling stał się jednym z czołowych reprezentantów École de Paris. Dzięki swym towarzyskim koligacjom i finansowym sukcesom zdobył miano "księcia Montparnasse'u". Przyjacielskie relacje łączyły go z polskimi twórcami: Tadeuszem Makowskim, Eugeniuszem Zakiem, Ludwikiem Markusem, Romanem Kramsztykiem i Melanią Mutermilch. Na lata 1917-1940 przypadają największe sukcesy artysty. Indywidualne prezentacje jego prac organizowały paryskie galerie: Druet (1919), Guillaume (1924), Bernheim (1924), Carmine (1927), Girard (1924, 1931), Stein (1937), Drouant-David (1951, 1953). Jego malarstwo było eksponowane także w Carnegie Institute w Pittsburghu (1934), Leicester Gallery (1937) i Redfern Gallery (1956) w Londynie, Marsylii (1940, 1950) i Los Angeles (1942). Swoje obrazy pokazywał ponadto w Sztokholmie i Oslo (1917), na Biennale w Wenecji (1921, 1928, 1932, 1935) oraz w monachijskich galeriach Goltza (1921) i Thannhausera (1927). Uczestniczył w I Międzynarodowej Wystawie Nowej Sztuki w Düsseldorfie (1922), w Salonie Jesiennym Berlińskiej Secesji i Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Dreźnie (1926). Artysta brał udział w pokazach sztuki polskiej w Paryżu (1916, 1920, 1922, 1929) i Brukseli (1928/29). W Polsce wystawiał z Ekspresjonistami Polskimi (Kraków, 1917) oraz uczniami Pankiewicza (Warszawa, 1923; Kraków, 1924). Był członkiem Związku Zawodowego Malarzy i Rzeźbiarzy Polskich w Paryżu założonego w 1922 roku. W 1941 osiadł w Nowym Jorku, gdzie wystawiał w Whitney Museum of Art. W 1945 powrócił do Francji i zamieszkał w Sanary-sur-Mer.