10 drzeworytowych znaków bibliotecznych K. M. Sopoćki DEDYKACJA o. Karpińska Helena

10 drzeworytowych znaków bibliotecznych K. M. Sopoćki, Wydano z okazji X Międzynarodowego Kongresu Exlibrisu w Krakowie z tekstem Tadeusza Lesznera, Koło Miłośników Exlibrisu Warszawa 1964, Odbito na papierze "Ingress-Zerkal" sto egzemplarzy numerowanych i ręcznie sygnowanych - oferowany egzemplarz ma numer 52, zawiera komplet odręcznie podpisanych exlibrisów, dedykacja od. K. M. Sopoćki dla Heleny Karpińskiej z 10 IX 1964 - książka pochodzi z jej prywatnego księgozbioru, sygnowana na wyklejce oraz na odwrocie oprawy - suchym tłokiem oraz dużym złoconym monogramem (HK - w układzie identycznym jak na suchym tłoku), oprawa artystyczna Heleny Karpińskiej - pergamin, złocony i odręcznie kolorowany

Konstanty Sopoćko tak wspomina znajomość z Heleną Karpińską: "Poznałem Panią Helenę na pokazie jej opraw, zorganizowanym przez Towarzystwo Przyjaciół Książki w Bibliotece Narodowej w Warszawie. I odtąd marzyłem o posiadaniu książek w tak artystycznych oprawach. <>. Tak pisał w artykule O sztuce Heleny Karpińskiej Andrzej Ryszkiewicz. Właśnie tego końcowego wdzięku łaknąłem dla moich bibliofilskich paru egzemplarzy. Na jakiejś wystawie książek wreszcie dopadłem panią Karpińską. Przedstawiłem się z najlepszej, książkowej strony i zaproponowałem, aby odwiedziła moją pracownię. Tu obejrzawszy moje prace w zakresie książki, zgodziła się oprawić egzemplarz numer 1 mojej pierwszej książki bibliofilskiej Kanzona Dyla Sowizdrzała - z 2-barwnymi drzeworytami. Uzgodniliśmy cenę. Proponowałem dwa warianty: gotówka lub grafika warsztatowa do wyboru, ale Pani Helena chciała ekslibris. Zgoda.(...) jestem wstrząśnięty pięknem tej oprawy. Co za przyjemność pomyśleć, że rękodzieło na takim poziomie sztuki jeszcze tu i ówdzie się zdarza. Pani utwór jest skończenie piękny. Bo to nie oprawa, lecz właśnie utwór pełen poezji(...)" Konstanty M. Sopoćko, Rylcem i piórem, Ekslibrisowe wspomnienia, Stowarzyszenie Księgarzy Polskich, Warszawa 1986

Helena Karpińska z domu Płużańska (1909-1997) oprawy książek uczyła się u Zofii Dębickiej: terminować u majstra nie wypadało... Dopiero jesienią 1931, na skutek ogłosze­nia w prasie, zapisałam się na komplet introligatorski pani Zofii Dębickiej, żony znanego literata, która posiadła wyższą szkołę opraw w Paryżu. (...) Na wiosnę 1932 roku przestałam chodzić na bardzo kosztowne lekcje pani Dębickiej, która zresztą wtajemniczała mnie w technikę ręcznego złocenia złotem listkowym bar­dzo niechętnie.


(...) Jej prace eksponowano na wystawie Towarzystwa Bibliofilów w 1936 roku, a w 1939 wysłano na Międzynarodową Wysta­wę do Nowego Jorku. W okresie okupacji Karpińska utrzymywała się z oprawiania książek. W roku 1945 przeniosła się do Cieszyna, pracowała w kilku instytucjach, mię­dzy innymi jako bibliotekarka, jednak jej główną działalnością była oprawa książek. W roku 1952 zdała egzamin rzemieślniczy i zarejestrowała oficjalnie pracownię, którą prowadziła jedynie przez trzy lata 1952-1955, na ogół pracowała „domowo”; była do­brze znana w kręgu bibliofilskim. Oprawy wykonywała ręcznie, z powodu niemożności zaopatrzenia się w wysokojakościowy surowiec, wykorzystywała otrzymany w darze pergamin ze zniszczonych i sprofanowanych w czasie wojny ksiąg żydowskich. Barwiła oprawy na różne kolory, największą wagę przykładała do ich zdobienia tradycyjną tech­niką złocenia ręcznego. Ze skromnego zasobu narzędzi do tłoczenia tworzyła niepo­wtarzalne, bardzo bogate kompozycje nawiązujące do stylistyki renesansowej, baroko­wej i klasycystycznej. Po wojnie wielokrotnie wystawiała swe prace oraz uczestniczyła w konkursach uzyskując nagrody: Wrocław 1951, Warszawa 1964, Poznań 1977, miała także wystawy indywidualne we Wrocławiu (Ossolineum 1973, Muzeum Narodowe 1983), w Cieszynie (1973, 1979, 1989) oraz w Bielsku-Białej" [w:] Elżbieta Pokorzyńska, EMANCYPACJA KOBIET W ZAWODZIE INTROLIGATORSKIM W WARSZAWIE W KOŃCU XIX i NA POCZĄTKU XX WIEKU http://www.ksiaznicapodlaska.pl/site/bibliotekarz/28/3_Elzbieta_Pokorzynska.pdf dos. dn. 26.08