Księżna Izabela Lubomirska, właściwie: Elżbieta Czartoryska (ur. 21 maja 1733 lub według innych źródeł 1736 w Warszawie, zm. 25 listopada 1816 w Wiedniu) – mecenaska i kolekcjonerka sztuki okresu rokoka. Z powodu błękitnych sukni, które często nosiła, jeszcze za życia nazywano ją Błękitną Markizą. Córka Augusta Aleksandra Czartoryskiego i Marii Zofii Sieniawskiej. Była żoną marszałka wielkiego koronnego - Stanisława Lubomirskiego i matką Julii Potockiej, Konstancji Rzewuskiej, Izabeli Potockiej oraz Aleksandry Potockiej. Należał do niej między innymi pałac w Wilanowie, pałac w Ursynowie (wówczas zwany Rozkoszą) i pałacyk Mon Coteau na Mokotowie (Pałac Szustra). Kładła kamień węgielny pod gmach Teatru Narodowego w Warszawie i była inicjatorką przebudowy zamku w Łańcucie w stylu rokoko na przełomie XVIII i XIX wieku. Jedna z najwybitniejszych kobiet w Polsce XVIII. w., brała nader czynny udział w polityce swego obozu, zabiegała zarówno o pozyskanie obcych dworów jak i mas szlacheckich. Początkowo życzliwa Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, potem zwalczała go namiętnie. Rozgoryczona niepowodzeniem tej akcji, przeniosła się do Paryża, po wybuchu rewolucji przebywała w Wiedniu. Obok działalności politycznej wyróżniała się jako postępowa opiekunka włościan.
Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1976
Format: 245 x 175 mm, 635s.
Oprawa twarda, ładny stan. nieznaczne przybrudzenia kart wyklejkowych, obwoluta nosi ślady podlania i minimalne pofalowania.
W środku liczne ilustracje oraz drzewo genealogiczne Lubomirskich.
