Juliusz Kossak (1824 Nowy Wiśnicz-1899 Kraków), Końskie głowy, 1897 r.

akwarela, gwasz, papier, 14 × 18 cm w świetle passe-partout
sygn. i dat. l. d.: „Juliusz Kossak/1897”

Niedościgniony mistrz rysunku i akwareli był wielkim miłośnikiem koni. „We wszystkich okresach twórczości i wszelkich odmianach tematycznych centralnym motywem obrazowania artysty pozostawał koń; perfekcyjnie narysowana i wymodelowana sylwetka konia – uchwycona w ruchu lub „upozowana” do portretu – zyskała w sztuce Kossaka rangę synonimu polskości.” Na samym początku swojej artystycznej edukacji odbył on trwającą 6 lat (1844–1850) wędrówkę po wschodnich kresach dawnej Rzeczpospolitej. Już wtedy zajmował się głównie techniką akwareli tworząc przedstawienia koni, sceny przejażdżek, polowań, wyścigów. „Będąc w istocie samoukiem wypracował w oparciu o obserwację natury i konwencje obrazowania europejskich mistrzów stylistykę, która stała się punktem wyjścia i odniesienia dla wielu rodzimych malarzy, w głównej mierze dla akwarelistów. Finezja warsztatowa, perfekcyjny rysunek i wirtuozowskie opanowanie trudnej techniki akwarelowej należały do wyróżników sztuki Kossaka” Kossakowska, „Juliusz Kossak”, Instytut Sztuki Polskiej Akademi Nauk, styczeń 2005 (źr. culture.pl, dostęp 02.11.22)