Zofia Stryjeńska, ŻAK ŚREDNIOWIECZNY, ok. 1917

34,0 x 25,7cm - akwarela, ołówek, papier akwarela, ołówek, papier naklejony na tekturę, 34 x 25,7 cm

sygn. oł. śr.d.: Z. Stryjeńska (żak średniowieczny)

na odwr. napis oł.: 3019 [w kółku]

 

W latach 1917-1919 Zofia Stryjeńska pracowała nad trzema zespołami polichromii: w gmachu Muzeum Przemysłowego (obecnie ASP, ul. Smoleńsk) w Krakowie, w Baszcie Senatorskiej na Wawelu (oba 1917) oraz w domu architekta Zdzisława Kalinowskiego w Warszawie (1919). Wśród w/w prac i projektów do nich ani w zachowanej dokumentacji nie ma kompozycji odpowiadającej ściśle oferowanej pracy, może ona mieć jednak związek z jedną ze wspomnianych realizacji. Por. Światosław Lenartowicz, Zofia Stryjeńska 1891-1976. Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie, październik 2008 – styczeń 2009, Kraków 2008, s. 48-65, 230-234, 300-302: kat. I. 1-3.

 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Zofia Stryjeńska, z domu Lubańska (Kraków 1891 - Genewa 1976) - malarka, ilustratorka, scenograf - była jedną z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (kobiet wówczas na studia nie przyjmowano). Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina,  ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią (m.in. Harnasie Karola Szymanowskiego; 1938), wzornictwem przemysłowym (projekty kilimów, zabawek). Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych (Bożki słowiańskie, 1917 i 1922) i albumów reprodukcji (Tańce polskie, 1927; Pascha, 1929; Piastowie, 1929; Gusła Słowian / Magie Slave, 1934). Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.