Aleksandra JACHTOMA (ur. 1932), Bez tytułu, 1969

gwasz, olej, papier, 41 x 29 cm (w świetle oprawy);
sygn. i dat. p. d.: A. JACHTOMA 1969 (ołówkiem).

PROWENIENCJA:
- Zakup od artystki
- Kolekcja prywatna, Polska.

Kolor w malarstwie Aleksandry Jachtomy jest
rzeczą najważniejszą. Artystka próbując odnaleźć właściwą
dla emocji barwę nakłada wiele warstw farby na
ostatecznie pozbawione faktury płótno, które dopiero po
odpowiednim jego opracowaniu, jak sama mówi „nabiera
powietrza” i może zostać uznane za dzieło sztuki. Inaczej jest to
tylko farba wyciśnięta z tubki i podobrazie, a nie doskonały kolor,
na którego badanie poświęciła bez mała 60 lat pracy twórczej.
W filmie dokumentalnym wspomina: „Malarstwo to jest ustawiczna
walka z farbą, żeby ją przemienić w kolor”. Poszukiwania
te wiążą się z wieloma warstwami cienkich, niemal laserunkowo
kładzionych kolejnych kolorów, na ich zaskakujących zestawieniach
– gdzie często próbuje pogodzić dwie ulubione przez
siebie barwy: niebieską i czerwoną. „Myślę, że sztuka nie jest
do zrozumienia, jest do wchłaniania jej” – wspomina w materiale
filmowym. Dlatego niezbędne są jeszcze dwa czynniki
wyjątkowo istotne w malarstwie Aleksandry Jachtomy – uporządkowanie
i świetlistość.
Pozbawione chaosu – energicznych pociągnięć pędzla
płótna malarki balansują między koloryzmem a abstrakcją
geometryczną cicho prosząc o chwilę kontemplacji i próbę
doświadczenia tego, czym jest przeżycie estetyczne.