Andrzej Zdanowicz (ur. 1960 r.), 36 widoków na dom, w który uderzył piorun 2, 2020 r.
tempera i olej na płótnie, 80 x 110 cm
Urodził się w 1960 roku w Poznaniu.
Od roku 1975 do roku 1979 uczęszczał do II L.O. im. Heleny Modrzejewskiej w Poznaniu. Brał udział w finale Ogólnopolskiej Olimpiadzie Wiedzy o Sztuce w 1978 roku. W latach 1979 – 1980 studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu kierunek - Historia Sztuki. Od 1980 do 1985 roku studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w Pracowni Malarstwa prof. Jana Świtki. Od stycznia 1986 roku pracował w IV Pracowni Malarstwa prof. Norberta Skupniewicza. Początkowo jako asystent, a potem jako adiunkt pierwszego i drugiego stopnia. Od 2007 roku jest kierownikiem IV Pracowni Malarstwa i profesorem nadzwyczajnym ASP/UAP. W 2012 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej p. Bronisława Komorowskiego. W 2015 roku został zatrudniony na stanowisku prof. zwyczajnego UAP. Od 2008 do 2016 roku pełnił funkcję Dziekana Wydziału Malarstwa i (Rysunku) ASP, a obecnie UAP. Od 1993 do 2014 roku prowadził Pracownię Malarstwa w Kolegium Nauczycielskim w Wałczu. Od 1996 do 1999 roku pracował jako asystent w Pracowni Malarstwa prof. Jana Świtki w Wyższej Szkole Sztuki Stosowanej „Schola Posnanensis” na studiach niestacjonarnych i stacjonarnych. Od 1999 do 2001 roku był kierownikiem Pracowni Interpretacji Projektu i kierownikiem Pracowni Rysunku na studiach niestacjonarnych w w/w szkole. Mieszka i pracuje w Poznaniu.
O sobie:
“Tematem moich obrazów w znakomitej większości jest walka. Walka w szerokim tego słowa znaczeniu, bo nawet jeśli maluję obraz traktujący
o miłości, powstaje praca, która kategorycznie miłość bez walki odrzuca. Pejzaż toskański lub inny, pokryty siatką śladów przeszłych zmagań, jest obrazem walki. Gra w karty, pełna podstępnej strategii, jest walką. Forma obrazu jaką jest płótno
i sposób nieśpiesznego kładzenia farby to pozory.
W tle czai się gwałtowność emocji malarza targanego siłą tradycji i niepewnością jutra. Malując, na podobieństwo Alicji z Krainy Czarów przekraczam kolejne tafle lustra, za którymi czai się, czai się, …. No co?”
