Erwin Elster (1887-1977), Wiatr w żagle

akwarela, papier / 38 x 26 cm [w świetle passe-partout]
63 x 49 cm, wymiary z ramą
sygnatura l.d.: ’Elster’
numer inwentarzowy: UK/md/15/7/2020/b
POCHODZENIE:
kolekcja prywatna

Erwin Elster (ur. 8 maja 1887 r. w Korszowie koło Stanisławowa, zm. 16 kwietnia 1977 r. w Gdańsku), malarz, pedagog. W latach 1907-1912 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem prof. Wojciecha Weissa, Józefa Unierzyskiego, Juliana Fałata i Józefa Pankiewicza. Naukę uzupełniał w Paryżu (1913-1914) w Académie de la Grande Chaumière.
Pedagog i wykładowca szkół artystycznych w Poznaniu, a od 1954 roku w Katedrze Malarstwa, Rzeźby i Rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej.
Największe sukcesy artystyczne odnosił w latach 20. XX w. Od 1921 brał udział w blisko 30 zbiorowych wystawach krajowych (w Warszawie, Krakowie, Lwowie, Toruniu, Łodzi i Poznaniu). Wystawiał swoje prace także za granicą: w Helsinkach, Sztokholmie, Brukseli, Hadze, Amsterdamie, Kopenhadze i Berlinie. Po II wojnie światowej uczestniczył w kilkunastu wystawach zbiorowych. Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Poznaniu i Gdańsku, w Muzeum Śląskim w Katowicach, w Muzeach Okręgowych w Bydgoszczy, Toruniu i Lesznie oraz w Galerii Królewskiej w Kopenhadze i zbiorach prywatnych. Erwin Elster malował w technice olejnej, akwareli i tuszu lawowanym. Prawdziwe mistrzostwo osiągnął jednak w akwareli. Przedstawiał sceny rodzajowe, akty, portrety, martwe natury i pejzaże. Jego twórczość nieustannie ewoluowała i podlegała zmianom. W 1921 z grupą przyjaciół założył Towarzystwo Artystów Poznańskich „Świt”, należał jednocześnie do grup Plastyka, Sztuka oraz krakowskich Jednoróg i Awangarda oraz lwowskiej „Nowa Generacja”.