Jacek Sempoliński (1927-2012), UKRZYŻOWANIE, 1977-1996 r.

olej/płótno, 116 x 81 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrocie: oł. Sempoliński | 1977 - 96 | Ukrzyżowanie

Studiował malarstwo na warszawskiej ASP pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa, uzyskując dyplom w 1956. Od tego roku związany z macierzystą uczelnią jako pedagog. Uczestnik Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale w 1955. W 1976 laureat Nagrody im. Jana Cybisa. Zajmował się malarstwem, rysunkiem a także krytyką artystyczną i eseistyką. Wśród tematów podejmowanych przez artystę były motywy religijne i egzystencjalne. Wyobrażenia „Ukrzyżowanego u św. Anny” powstawały od lat 70. Inspiracją do ich powstania była barokowa rzeźba Chrystusa, znajdująca się przy wejściu do kościoła św. Anny w Kazimierzu Dolnym. Równolegle, obok przedstawień sylwetki, artysta tworzył też cykl „Głowy Ukrzyżowanego u św. Anny”. W dzienniku pisał: „Maluję czaszkę nie dlatego, że ciekawa, kontrapost Ukrzyżowanego nie dlatego, że to ćwiczenie anatomiczne, ale że to zew”.

Chociaż w prezentowanym obrazie ledwo możemy rozpoznać sylwetkę „Ukrzyżowanego”, to właśnie materia malarska i ekspresja wykonania oddają cały dramat przedstawionego wydarzenia. Sztuka dawna jak i muzyka towarzyszyły Sempolińskiemu w jego artystycznych poszukiwaniach: „[…] jeśli czasem myślę, jak bym chciał malować, gdybym miał wybór, to właśnie tak, jak [Gesualdo] da Venosa komponował. […] Szperanie w dawnych wiekach jest fascynujące” (Jacek Sempoliński. A me stesso. Drogi i rozstaje twórczości. Wypisy z dzienników 1999-2008, Wybór Wiesław Juszczak, red. Emilia Olechnowicz, Warszawa 2016).