Stefan Gierowski, OBRAZ DCCLVIII, 2000

120,0 x 120,0cm - olej, płótno sygn. p.d.: s gierowski | Ob DCCLVIII

 

Materia, światło, ruch, przestrzeń, ich cechy, wzajemne związki i współzależności – to problemy, którymi zajmuje się Gierowski prawie od początku – pisał Mariusz Hermansdorfer w katalogu wystawy Emocja i ład we wrocławskim Muzeum Narodowym. Opisując, jakie przemiany zachodziły w twórczości artysty, Hermansdorfer stwierdza, że początkowo dominowały w niej problemy materii, zaś w następnych latach głównym elementem obrazów stało się światło, w konsekwencji czego pojawił się kolejny problem malarski – przestrzeń. Spontaniczne kształtowanie kompozycji spowodowało następnie głębszą refleksję na temat budowy płótna i jego konstrukcji. Artysta wprowadził wówczas linie proste i paraboliczne. Na kolejnym etapie twórczych zmagań, Stefan Gierowski porządkował kompozycję płótna wyłącznie gradacjami barwnymi. Przeciwstawił sobie duże płaszczyzny o odmiennych tonacjach, zbliżając się do rozwiązań z kręgu sztuki geometrycznej. Hermansdorfer podkreślał: Sugerują to stosunkowo wyraźne podziały kolorystyczne, sugeruje rodzaj kompozycji opartej na otoczeniu neutralnego tła zróżnicowaną kolorystycznie bordiurą, sugerują także efekty powidokowe. Zaznacza jednak, że analizując dzieła Gierowskiego, przede wszystkim trzeba szukać w nich tego, co niedopowiedziane, uczuciowe, a dopiero potem znajdować elementy konstrukcyjne, elementy pomocnicze. Wówczas sztuka Gierowskiego zaprezentuje swoje rzeczywiste wartości, a jego obrazy okażą się znakomitymi studiami przestrzeni malarskich, ale także bardzo subiektywnym zapisem doznań doświadczanych przez człowieka w zetknięciu z przyrodą i jej prawami. (Mariusz Hermansdorfer, Emocja i ład, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 2004, s. 34-40)

 



♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Stefan Gierowski (Częstochowa 1925 - Konstancin Jeziorna 2022) studiował malarstwo w ASP w Krakowie (m. in. u Jerzego Fedkowicza i Zbigniewa Pronaszki) i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1949 przeniósł się do Warszawy. W 1955 wziął udział w wystawie w Arsenale. W tym okresie uprawiał malarstwo figuratywne o akcentach egzystencjalistycznych. W 1957 powstał pierwszy obraz oznaczony numerem I - od tej pory artysta nie stosuje literackich tytułów, nazywając swe prace "Obrazami" i numerując je liczbami rzymskimi. Artysta związał się z warszawską Galerią Krzywe Koło, gdzie miał wystawy indywidualne w 1957 i 1959. Jego obrazy wyłamują się z definicji zarówno abstrakcji typu informel, jak też sztuki postkonstruktywistycznej, choć noszą cechy obydwu tych kierunków. Odznaczają się, zwłaszcza we wczesnym okresie, wyszukaną grą faktury i kolorów, co pozwala widzieć w Gierowskim kontynuatora szkoły polskiego koloryzmu. W latach 60. w obrazach o zdecydowanej kompozycji eksponował efekty walorowe. Od lat 70. więcej uwagi skupiał na wzajemnych oddziaływaniach pól barwnych, to skontrastowanych, to rozbitych na plamy czystego pigmentu. Ten wątek w latach 80. zyskał znaczące uzupełnienie. Artysta podjął poszukiwania form i układów kompozycyjnych, które mogłyby stać się plastycznym ekwiwalentem pojęć werbalnych (cykl "Malowanie Dziesięciorga Przykazań" z 1986). W latach 1961-1995 Gierowski był pedagogiem w Akademii warszawskiej, od 1976 – profesorem, w latach 1975-1981 dziekanem Wydziału Malarstwa. Prowadził pracownię wyróżniającą się programem i poziomem intelektualnym, z której wyszło wielu wybitnych malarzy. W 1983 został wybrany przez Senat Akademii na rektora, lecz wybór nie został zatwierdzony przez władze. Przyczyniła się do tego postawa artysty wobec stanu wojennego – w czym również był wzorem dla swych uczniów.