Ładnie zachowane hekte, wybite z elektronu, naturalnie występującego stopu złota i srebra.
Starożytni Grecy nazywali je również "białym złotem".
Grecja, Lesbos, Mytilene, Hekte elektronowe 377-326 pne
Awers: głowa młodzieńca z baranim rogiem w prawo
Rewers: orzeł stojący w prawo z głową zwróconą w lewo, w kwadracie incusum
Waga 2.5 g
Najwcześniejsze
znane monety elektronowe, to monety lidyjskie i wschodnio-greckie
znalezione pod Świątynią Artemidy w Efezie. Obecnie są datowane na
ostatnie ćwierć VII wieku pne (625–600 pne). Elektron był znacznie
lepszy do bicia monet niż złoto, głównie dlatego, że był twardszy i
trwalszy, ale także dlatego, że techniki rafinacji złota nie były
wówczas zbyt rozpowszechnione. Elektron składa się głównie ze złota i
srebra, ale czasami można w nim znaleźć ślady platyny, miedzi i innych
metali. Analiza składu elektronu w monetach starożytnej Grecji z około
600 roku pne pokazuje, że zawartość złota w monetach emitowanych przez
Fokaję wynosiła około 55,5%. We wczesnym okresie klasycznym zawartość
złota w elektronie wahała się od 46% w Fokai do 43% w Mytilene. W
późniejszych monetach z tych obszarów, datowanym na 326 rok pne,
zawartość złota wynosiła średnio 40% do 41%. W okresie hellenistycznym
Kartagińczycy emitowali monety elektronowe o regularnie malejącej
zawartości złota.