Av. +MONETA [D]OMINORVM PRVSSIE
Rv. +hONOR MAGRI’ IVDICIVM DILIGI[T]
Srebro, 2,86 g, 25,6 mm. NZ-300012. Vossberg 116.
stan III+ (uszkodzenie krawędzi).
Pierwsza moneta typu groszowego bita przez Zakon Krzyżacki w Prusach pojawiła się w nieznanych warunkach około 1359-1360 roku i początkowo nosiła nazwę szeląga. Za jej pomocą miał być bowiem ustabilizowany kurs kredytowy feniga, co miało zastąpić zysk Zakonu z renowacji monety, którą zarzucono. Kurs dużej monety jednak szybko wzrósł do 15 fenigów (połowy skojca), co sprawiło, że nazywano ją półskojcem, a potem nawet 16. W ten sposób dotychczasowy szeląg zyskał nazwę półskojca, a wartość połowy skojca i jednego feniga. Te duże, ładne monety wzorowane były na neapolitańskich groszach carlini, skąd zaczerpnięto również legendę (trawestacja cytatu z psalmu). Znaki międzywyrazowe na półskojcach są często zbieżne ze znakami z groszy krakowskich Kazimierza Wielkiego, co świadczy przypuszczalnie o zatrudnieniu tych samych specjalistów w obu reformach monetarnych. W 1380 roku emisja półskojców została zastąpiona emisją małych szelągów z imieniem wielkiego mistrza Winrycha z Kniprody, ale monety pozostały w obiegu aż do kryzysu monetarnego po krzyżackiej klęsce pod Grunwaldem.
