Tom IV (F)

F.

FABECKI h. JASTRZĘBIEC. Rodzina polskiego pochodzenia w Prusach Wschodnich, gdzie posiadała w 1775 r. majątek Jabłonki (Jabloncken); zniemczywszy się, bierze obecnie nazwisko von Fabeck. Z niej Karol-Fryderyk, generał-major wojsk pruskich 1840 r. (Led.).

FABER h. FABER. Herb - tarcza w podłuż przedzielona, w prawej części nagie ramię trzyma młot w ręku, w lewej części trzy gwiazdy.
Byli na Szlązku, w którym w 1847 r. posiadali majątek Krolkwitz. Jan-Jakób. kapitan wojsk koronnych 1735 r. (Sigil.).

FABIAN. Jan, sekretarz królewski 1766 r. (Sigil.).

FABIANKOWSKI h. LILIA. Herb - w polu czerwonem srebrna lilia; na hełmie w koronie pół jelenia.
Zamieszkują na Szlązku. N., urzędnik we Wrocławiu 1854 r. Artur, urzędnik 1874 r., ożeniony z Emilią hr. Dąmbską (Led.).

FABIANOWSKI h. ŁZAWA. Potomstwo Bartłomieja, syna Antoniego, a mianowicie: Kazimierz z synem Aleksandrem, Leonard, Jan, Piotr i Wiktoryn z synami: Leopoldem, Wincentym i Józefem, synowie Wiktoryna, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1858 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FABIAŃSKI. N. z wojew. kaliskiem podpisał elekcyę 1697 r. Marcin, kanonik sandomierski 1820 r.

FABIAŃSKI. Paweł otrzymał nobilitacyę 1790 r.

FABIEWSKI. Byli na Mazowszu. Stanisław cytowany w aktach ostrołęckich 1645 r.

FABIROWSKI. Jan i Piotr z wojew. ruskiem podpisali elekcyę 1697 r.

FABISIEWICZ h. SULIMA. Po Janie, vicesgerencie grodzkim piotrkowskim 1782 r., syn Onufry miał syna Jana, sztabskapitana w wojsku rosyjskiem, dziedzica dóbr Jastrzębniki, w pow. miechowskim, wylegitymowanego w Królestwie 1861 r.

FABRI. Karol, kapitan piechoty litewskiej, został 1769 r. majorem wojsk litewskich (Sigil.).

FABRICIEN von SCHMIDENFELDT Fryderyk-Ewald otrzymał indygenat 1775 r. (Vol. Leg.).

FABRYCY h. PELIKAN. Rodzina miejska gdańska, właściwe jej nazwisko Fabricius; miała otrzymać nobilitacyę polską. Piotr, Jezuita, mąż wielkiej pobożności i nauki, um. 1632 r. Walenty, Jezuita, kaznodzieja nadworny króla Zygmunta III, profesor szkół jezuickich, um. 1636 r. Wincenty, syndyk gdański, dobry mówca 1685 r. Jedna gałąź tej rodziny przesiedliła się do Mazowsza. Jan ożeniony z Anną Humiecką 1730 r. Emanuel-Konstanty, ożeniony z Wiktoryą Lubowidzką, pozostawił syna Józefa 1765 r. w ziemi sochaczewskiej. Adam-Antoni, sekretarz królewski 1727 r., pisarz dekretowy nadworny koronny 1746 r. Ludwik, chorąży przedniej straży wojsk koronnych 1790 r., następnie pułkownik wojsk koronnych (Kancl.), i Tomasz-Szymon wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

Ludwik, syn Antoniego, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1860 r.

FABRYCYUSZ h. DĄB v. DĘBINA. Rodzina pochodzenia niemieckiego, już w XVII stoleciu osiedlona na Litwie. Karol, skarbnik smoleński, i Krzysztof, towarzysz petyhorski, podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 r. Wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty: a) gub. wileńskiej, Karol, syn Józefa, 1819 r.; b) gub. kowieńskiej, potomstwo Karola, syna Jana, a mianowicie: Szymon z synami, Ignacym i Aleksandrem, Franciszek, syn Karola, z synem Antonim, Ludwik i inni 1833 - 1838 r.; c) gub. kijowskiej Plato, syn Maksyma, kapitan wojsk rosyjskich, z synem Michałem 1849 r. Henryk, syn Ignacego, dziedzic dóbr Juszkajcy, w gub. kowieńskiej 1882 r.

FABUTOW. Książe Piotr, major wojsk królewskich 1775 r. (Sigil.).

FAGES CERICIO VAUMAL. Franciszek, szambelan królewski 1774 r. (Sigil.).

FAGIEL. Filip, syn Jana, 1641 r. (Conventionalia Warszawskie). Jan, Jarosz i Zygmunt z wojew. krakowskiem podpisali elekcyę 1697 r.

FAGIELSKI. Zygmunt, podporucznik w legionach włoskich 1800 r., kapitan wojsk polskich 1822 r. i kawaler Legii Honorowej.

FAGIERASZ. Andrzej otrzymał nobilitacyę 1662 r. (Vol. Leg.). Kacper podpisał elekcyę 1697 r. z ziemią halicką.

FAJEWSKI. Licznie rozrodzeni w pow. przedeckim; piszą się z Fajewa. Wawrzyniec i Piotr, synowie Bartłomieja, posesorowie wsi Prosna Nadroznego 1520 r. Ich brat Stanisław, dziedzic części Pazdyce 1533 r. Wawrzyniec ustąpił części dóbr Siedlisk i Prosną braciom swym, Stanisławowi i Jakóbowi 1539 r. Łukasz, Maciej, Szymon, Piotr i Bartłomiej zastawili części Sławęcina swemu ojcu Wawrzyńcowi 1564 r. Stanisław, syn Jana, zapisał dożywocie żonie swej Dorocie Krzyżanowskiej 1583 r. Wojciech, syn Stanisława, wprowadzony do części Fajewa 1583 r. Walenty, syn Stanisława, z żoną Agnieszką sprzedał część dóbr Prosną 1589 r. Władysław i Stanisław, synowie Jana, współdziedzice części Sławęcina 1596 r. Władysław żonaty z Barbarą Zbijewską 1601 r. Wawrzyniec, syn Jana, żonaty z Dorotą Jankowską 1606 roku. Jan, syn Stanisława i Krzyżanowskiej, otrzymał od matki części dóbr Stróże 1607 roku (Ks. Grodzkie Przedeckie Recognitionum).

FAKINETTI v. FACHTINETTY. Rodzina włoska; z niej Jan, major wojsk koronnych, otrzymał indygenat 1673 r. Jan, palestrant sądów konsystorskich w Warszawie 1788 r. Antoni, pisarz sądu w Skalbmierzu, i Jan Kanty, patron Trybunału w Kaliszu 1830 r.

FAKOWIEC v. FAKOWIC Ostafi otrzymał nobilitacyę 1659 roku (Sigil.).

FALBOG. Byli w północnem Mazowszu, a wzięli nazwisko od wsi Falbogi, w ziemi liwskiej; szlachta zagrodowa. Jan v. Wielogosz 1605 r. Wawrzyniec, syn Pawła i Rozalii Rowickiej, 1729 r. Jan i Józef, synowie Grzegorza, 1782 r. Adam, syn Jakóba i Wiktoryi Czerskiej, 1801 r.

FALBORG v. FALBORK. Michał podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. ruskiem. Franciszek, podporucznik wojsk polskich 1819 r.

FALBOWSKI. Paweł, vicerotmistrz królewski 1667 r. (Sigil.). Wojciech 1674 r., Adam i Stanisław z ziemią zakroczymską, a Antoni, Kazimierz i Wojciech z ziemią morską 1697 r. podpisali elekcye.

FALBOWSKI Stanisław, waleczny żołnierz, nobilitowany 1662 r.

FALCK Jan, mieszczanin gdański, za waleczność pod Pskowem otrzymał nobilitacyę 1581 r. Herb jego przedstawia tarczę podzieloną na dwa pola, w pierwszem polu żółtem dwa kosze plecione, w drugiem czerwonem, dwa miecze złączone pierścieniem; w koronie ogon pawi (Metr. Kor.).

FALCKENHEIN. Karol-Bartłomiej, major 1778 r., otrzymał 1789 r. patent na pułkownika wojsk koronnych (Sigil.).

FALCON Andrzej otrzymał nobilitacyę 1540 r. (Metr. Kor.).

FALCZEWSKI h. TRĄBY. Właściwie Chwalczewski, herbu Trąby. Falczewskim pisał się Piotr, podkomorzy kaliski 1555 r., a od 1566 r. kasztelan biechowski (Metr. Kor.).

FALEŃSKI v. FALIŃSKI h. SAS. Rodzina mazowiecka, wzięła nazwisko od wsi Palenicy, w ziemi czerskiej; pisano ją Faleński, Faliński, a nawet niekiedy Falęcki. Jan, syn Jakóba, 1564 r. Stanisław-Gabryel i Andrzej, synowie Stanisława, 1570 r. Andrzej, syn Stanisława, 1572 r. Krzysztof, rotmistrz królewski 1619 r. (Conventionalia Warszawskie). Stanisław, doktór obojga praw, kanonik pułtuski i proboszcz wyszkowski, um. 1631 r. Krzysztof i Maciej, synowie Jana, 1654 r. Wojciech 1648 r. z ziemią liwską, Daniel 1674 r. z ziemią warszawską podpisali elekcye. Józef, sędzia nowogrodzki 1780 r. (Kancl.).

Po Jakóbie, dziedzicu wsi Palenicy 1620 r., było dwóch synów, Maciej i Stanisław; po Macieju, dziedzicu części Palenicy, syn Wojciech zaślubił Zuzannę Sokołowską i z niej miał syna Ludwika, dziedzica na Palenicy 1750 r., po którym z Katarzyny Gasparskiej synowie: Antoni, Jan i Wiktor wraz z ojcem podpisali elekcyę 1764 r. z ziemią czerską.

Stanisław, młodszy syn Jakóba z Palenicy, z żony Zuzanny Paszkowskiej miał syna Mikołaja, po którym z Konstancyi Trzcińskiej syn Stanisław zaślubił Elżbietę Rudzką i z niej pozostawił syna Józefa, który w 1765 r. sprzedał Jezierskim swój majątek Wola Falenicka. Józef miał pięciu synów: Tomasza, Franciszka, Antoniego, Ludwika i Józefa; ten ostatni sędzia Najwyższej Instancyi w Królestwie, mąż wielkiej nauki i patriotyzmu, wylegitymowany w Królestwie 1837 r. Po Józefie syn Felicyan, poeta i powieściopisarz, wylegitymowany w Królestwie 1856 r.

Jan, syn Jana, wylegitymowany w Cesarstwie 1845 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

FALEWICZ h. POBÓG. Jan, Felicyan z potomstwem i Teodor z synem Józefem, synowie Grzegorza, oraz Mikołaj i Michał, synowie Józefa, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1817 r.

FALĘCKI h. BELINA. Pisali się z Falęt, wsi pod Warszawą. Wojciech, opat czerwiński 1563 r. (Conventionalia Warszawskie), po odjęciu mu opactwa, długi czas przeciw temu protestował.

FALĘCKI h. JASTRZĘBIEC. Stanisław, opat sulejowski 1561 roku (Conventionalia Warszawskie), sufragan gnieźnieński, biskup teodozyeński, um. 1581 r.; biegły teolog, zasiadał na konsylium trydenckiem jako deputat ze strony synodu warszawskiego 1561 r., a w 1577 r. na soborze prowincyonalnym piotrkowskim.

FALĘCKI h. LESZCZYC. Dawna mazowiecka rodzina, pisząca się z Falęti Falencina, wsi pod Warszawą. Jan, dziedzic Falencina, i Paweł 1396 r. Boruta, chorąży warszawski 1412 r., w 1416 r. komisarz do rozgraniczenia ziemi warszawskiej od sochaczewskiej. Boruta, chorąży warszawski 1446 r. Stanisław, chorąży zakroczymski 1496 r. Abraham, Felicyan i Wit, synowie Jana, 1501 r. Gabryel, syn Stanisława, wprowadzony do Falęcic 1570 r. Piotr i Mikołaj, synowie Andrzeja, 1577 r. Andrzej, cześnik czerski, nabył majątki Psucino i Studzianki, w ziemi zakroczymskiej 1581 r.; z Zofii Oborskiej miał synów, Stanisława i Pawła, cześnika płockiego 1609 r., starostę zakroczymskiego 1612 r., po którym synowie: Tomasz, Adam, Paweł i Jerzy, dziedzice dóbr Kikuty 1618 r. (Conventionalia Warszawskie). Krzysztof, skarbnik warszawski 1617 r. Wojciech, syn Walentego, dziedzic dóbr Falęcina 1623 r. Andrzej, skarbnik ziemi warszawskiej 1623 r. Andrzej i Stanisław, synowie Wojciecha, 1631 r. Stanisław, rotmistrz dragonów, dzielnie walczył przeciwko Kozakom 1648-1650 r. i przeważnie przyłożył się do zwycięztwa nad nimi pod Sokalem. N., kapitan piechoty, był posłem do Jana Kazimierza 1662 r. od wojska związkowego z oświadczeniem jego uległości. Stanisław i Mikołaj z ziemią czerską 1697 r., Bartłomiej z ziemią ciechanowską, Stanisław z ziemią czerską, Józef i Marceli z wojew. podolskiem 1764 r. podpisali elekcye. Franciszek, podstoli żytomierski 1727 r. (Sigil.), sędzia kapturowy podolski 1733 r. Marceli, chorąży wojsk koronnych 1770 r., skarbnik podolski 1772 r., wojski 1773 r., miecznik latyczowski 1776 r. (Sigil.). Józef, stolnik smoleński 1770 r. Karol, sędzia pokoju pow. międzyrzeckiego 1813 r.

Po Piotrze, synu Antoniego, dziedzicu dóbr Kobierniki 1757 r., z żony Barbary Wolińskiej synowie, Ignacy i Antoni; po Ignacym synowie: Wincenty, Apolinary i Jan, urzędnik celny, wylegitymowani w Królestwie 1852 - 1853 r., a po Antonim z żony Heleny Kozłowskiej syn Ignacy, urzędnik w Komisyi Skarbu, wylegitymowany w Królestwie 1842 r.

Po Janie, regencie grodzkim gnieźnieńskim 1746 r., syn Maciej z Franciszki Górskiej miał synów, Leonarda, wylegitymowanego w Królestwie 1845 r., i Józefa, po którym syn Ignacy, dzierżawca dóbr Lisków, w pow. kaliskim, wylegitymowany w Królestwie 1848 r.

Leopold 1782 r., Ignacy, kanonik kolegiaty w Bobowie, Antoni, komornik wyszogrodzki, i Szymon 1783 r., Franciszek, Michał i Zygmunt 1782 r., a Franciszek, żołnierz wojsk austryjackich, wnuk Franciszka, w 1840 roku wylegitymowani w Galicyi.

FALĘCKI. Piszą się z Falęcina, w ziemi wyszogrodzkiej. Michał, komornik graniczny wyszogrodzki 1653 r. (Vol. Leg). Józef, burgrabia wyszogrodzki, podpisał elekcyę 1674 r. z ziemią wyszogrodzką. Bartłomiej i Jan, burgrabiowie płoccy 1768 roku.

FALĘCKI. Senator w rodzinie, Marcin, kasztelan rozpirski 1586 r.
Rodzina wielkopolska, pisze się z Falęcic, w pow. kaliskim. Marcin, dworzanin królewski, administrator żup Samborskich 1559 r., ekonom ziem mazowieckich, deputat na sejm małopolski 1564 roku, podkomorzy sieradzki 1570 r., kasztelan rozpirski 1586 r., starosta goszczyński, Szadkowski, stromiecki i szczawiński, zaślubił Dorotę Leżeńską i z niej pozostawił synów, Maryana i Kacpra 1609. r. (Conventionalia Warszawskie). Maciej i Stanisław, synowie Jakóba, 1664 r. (patrz Faleński h. Sas). Krzysztof i Daniel, synowie Jana, 1666 r. Po Macieju z 1-ej żony Konstancyi Pilchowskiej synowie, Stanisław, Marcin i córka Jadwiga, a z 2-iej żony Zofii Rudzkiej dzieci, Wojciech i Katarzyna 1668 r. Zygmunt, podstarosta kaliski 1670 r. Józef, burgrabia grodzki nakielski 1680 r. Po Wojciechu, dziedzicu dóbr Falęcic, synowie: Adam, Andrzej i Kazimierz, oraz córki, Anna i Katarzyna 1683 r. Andrzej, syn Jana, dziedzic dóbr Strzelewo i Krasiny 1685 r. Stefan-Konstanty, burgrabia grodzki nakielski, podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. kaliskiem; w 1699 r. asesor sądu ziemskiego tucholskiego (Wyroki Tryb. Piotrkowskiego).

FALGUIERES de N., szambelan królewski 1781 r. (Sigil.). FALiBOGOWSKI. Taż familia co Falbog na Mazowszu. Stanisław 1475 r., Wojciech 1673 r. cytowani w aktach wąsoskich.

FALIBOWSKI h. KORAB. Podług Niesieckiego pisali się z Wrąbczyna, a podobno jeden dom z Chwalibowskimi-Korabitami. Niesiecki cytuje Jana, zmarłego w Rzymie w 1596 r. Wojciech, dziekan pilecki 1650 r Stanisław z wojew. wołyńskiem podpisał elekcyę 1674 r. Kazimierz, ożeniony z Maryanną Kłoszyńską 1694 r. Wawrzyniec, syn Kazimierza, sprzedał w 1733 r. Bielińskim swoje części we wsi Kałęczynie (Akta Warszawskie).

FALIBOWSKI h. NOWINA. Jan, pisarz ziemski zakroczymski 1526 r. Jakób, poseł na sejm 1542 r. (Metr. Kor.). Jakób, Marcin i Anna, dziedzice dóbr Niewęgłosz 1557 r.; po Marcinie syn Wojciech nabył dobra Strubiny 1589 r. Jan, łożniczy królewski 1572 r. Wojciech, syn Wojciecha, 1616 r. (Conventionalia Warszawskie).

FALICKI. Mikołaj, sędzia ziemi nurskiej 1616 r. (Conventionalia Warszawskie).

FALINKOWSKI. Szymon i Jan, synowie Mikołaja, z rodzeństwem zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1805 r.

FALIŃSKI h. KORAB. Józef, syn Jana, Feliks, syn Franciszka, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1859 r.

FALIŃSKI h. NOWINA. Antoni i Rafał, synowie Pawła, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1852 - 1862 r.

FALIŃSKI v. FALEŃSKI h. SAS. Antoni, dziedzic dóbr Kozłów i Ostrowy, w wojew. płockiem 1767 r., miał syna Józefa, po którym z żony Józefy Rębowskiej syn Ludwik, dziedzic dóbr Kozłowa, wylegitymowany w Królestwie 1837 r.

Eliasz, syn Zacharyasza, zapisany do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1803 roku.

FALISŁAWSKI. Feliks ustąpił wójtowstwo w Falisławicach synowi Kacprowi 1593 r. (Metr. Kor.).

FALISZEWSKI v. FALISZOWSKI h. POBÓG. Taż familia co Chwaliszewski. Piotr, dziedzic dóbr Faliszewo, cytowany w aktach krakowskich 1398 roku. Stanisław 1520 roku; jego syn Jan, dziedzic dóbr Bahrymowce, w pow. latyczowskim. N., towarzysz pancerny, poległ pod Chocimem 1621 r. Mikołaj, kanonik chełmski 1775 r., kantor łucki 1793 r. Jan, kanonik łucki 1793 r.

FALISZEWSKI h. RAWICZ. Stanisław, syn Józefa, wylegitymowany w Cesarstwie i zapisany do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1853 r.

FALK. Andrzej, kapitan wojsk litewskich, otrzymał nobilitacyę 1673 r.; pochodził on z zamożnej miejskiej gdańskiej rodziny, z której Jan-Daniel, mąż zacny, uczony i filantrop, zmarł 1826 r.

von FALKEN-PLACHETZKY. Rodzina polsko-kaszubska Płachecki, zniemczywszy się, pisała się von Falken-Plachetzky i jest dość rozrodzona na Pomorzu; niektórzy z jej członków, odrzucając dodatek Plachetzky, piszą się tylko von Falken.

FALKENBERG de GILSEN. Henryk zapisał dożywocie swej żonie 1621 r. (Metr. Kor.).

FALKENHAGEN. Byli w Prusach Zachodnich; w XVII stoleciu zmienili nazwisko na Zaleski od majątku Zalesie, jednakże jedna ich linia zachowywała rodzinne nazwisko jeszcze w XVIII stoleciu.

FALKENHEYN h. FALKENHEYN v. NIECZUJA odm. Hrabiowie i szlachta. Herb - w polu srebrnem czerwona trąbka myśliwska; na tarczy dwa hełmy, na prawym w koronie trąbka myśliwska, otworem w lewo, na niej kita biała z piór, na lewym skrzydło orle czarne barkiem w prawo.

Dawna niemiecka rodzina, już w XIV wieku posiadała majątki ziemskie na Szlązku, w księztwie opolskiem. W 1621 r. pozyskała tytuł baronowski, w 1682 r. tytuł hrabiowski czeski, a od 1689 r. hrabiów państwa rzymskiego; w 1844 r. należał do niej majątek Nakło, w Księztwie Poznańskiem, a w 1850 r. seniorem rodziny był hrabia Teodor, szambelan austryjacki, dziedzic dóbr Kijowice na Szlązku.

FALKIEWICZ lub FALKOWICZ. Rodzina podlaska, brała przydomek Regulski. Abraham z Duchnów (de Duchny) cytowany w aktach łomżyńskich 1507 r. Andrzej, dworzanin króla Zygmunta I, dostał od niego na własność w 1521 r. wsie Andryanki i Załocki, w pow. drohickim, z których winien był dostawiać 8 zbrojnych konnych na potrzeby wojenne; podstarosta bielski, starosta drohicki 1545 r. Andrzej, syn Jana i Doroty z Rybińskich, cytowany w aktach warszawskich 1727 r. Ignacy wylegitymowany w Galicyi 1784 r.

FALKINOWSKI Józef otrzymał nobilitacyę 1775 r. (Vol. Leg.).

FALKMAN h. SZARLIŃSKI. Piotr z synami: Edwardem, Wilhelmem, Krzysztofem i Mikołajem, Jerzy z synami: Jerzym, Hermanem i Adamem, Jan z synem Albertem i Krystyan, synowie Krzysztofa, w 1839 r., a Jan, syn Jana, z synami, Konstantym i Fryderykiem w 1855 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FALKOWSKI h. DOLIWA. Senator w rodzinie, Piotr, biskup krakowski 1347 r., um. 1348 r.

Dawna małopolska rodzina, w wieku XIV i w pierwszej połowie XV stolecia, licząca się do zamożniejszych w wojew. krakowskiem; wzięła nazwisko od wsi Falkowa, w wojew. Sandomierskiem. Piotr z przydomkiem Szyrzyk, syn Stanisława, kanonik krakowski i sandomierski, uczony i zdolny, został podkanclerzym 1322 r.; mianowany biskupem krakowskim 1347 r. i wysłany w poselstwie od króla Kazimierza III do papieża Klemensa VI, umarł w Awinionie 1348 r., zostawił w rękopiśmie swoje dzieło w języku łacińskim pod tytułem „Historya Scholastyczna“. Mikołaj, dworzanin królowej Jadwigi 1392 r. Piotr, łowczy 1398 r., podsędek, a ostatnio sędzia ziemski sandomierski 1416 - 1422 r., dostał w 1399 r. w nagrodę zasług od króla Władysława Jagiełły wieś Szczepanową Wolę, którą sprzedał na rzecz m. Krosna. Jan, kanonik krakowski 1405 r., rektor Akademii krakowskiej 1418 r. Jakób, opat pokrzywnicki 1418 r. Paweł, rotmistrz wojsk koronnych w bezkrólewiu 1575 r., stronnik domu austryjackiego. Mikołaj podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. kijowskiem. Gabryel cytowany w aktach krzemienieckich 1701 r. Albert, dziedzic dóbr Swaryczów i Lubaczów, w wojew. lubelskiem 1707 r. Franciszek w wojew. lubelskiem 1753 r., jego syn Ignacy-Mateusz, subdelegat grodzki łucki, vicesgerent. łucki 1775 r., podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. wołyńskiem, a Jerzy, viceregent grodzki grabowiecki, który podpisał elekcyę 1764 r. z temże województwem skarbnik łucki 1780 - 1788 r., mąż wielkiej pobożności i zasad staroświeckich.

Po Stanisławie, dziedzicu wsi Hornowo-Wałki 1704 r., syn Paweł miał synów, Józefa i Marcina; po Józefie syn Hipolit, ożeniony z Anną Karską, pozostawił syna Juliana, wylegitymowanego w Królestwie 1839 r.; po Marcinie synowie: Baltazar, ożeniony z Franciszką Perkowską, miał synów: Pawła, Józefa i Szymona, wylegitymowanych w Królestwie 1842 - 1848 r., a Teodor, ożeniony z Krystyną Roszkowską, pozostawił synów: Franciszka, Jana, Jakóba i Wilhelma, urzędnika w Magistracie warszawskim, wylegitymowanych w Królestwie 1842 r.

Jan, dziedzic dóbr Piony i Woćki 1680 r., miał syna Andrzeja, tego syn Jakób pozostawił syna Walentego, po którym syn Jakób, rektor szkół miejskich, wylegitymowany w Królestwie 1846 r., założył Instytut Głuchoniemych w Warszawie 1817 r.

Dyonizy, syn Adama, z synami: Franciszkiem, Józefem, Jakóbem, Stanisławem, Baltazarem, Albertem i Piotrem, Aleksander i Wiktor, synowie Jana, wylegitymowani w Cesarstwie 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Tomasz, syn Macieja, z synem Oktawianem wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1851 r.

FALKOWSKI h. GODZIEMBA. Pochodzili z wojew. łęczyckiego, a osiedlili się na Podlasiu już w początkach XV stolecia. Marek, Jan i Bernard, dziedzice wsi Falki, na Podlasiu, otrzymali w 1424 r. od swych krewnych, herbu Godziemba, zaświadczenie szlachectwa; ten akt Stanisław, syn Mikołaja, i Stanisław, syn Macieja, dziedzice wsi Falki-Godziemby, zaoblatowali w grodzie surażskim 1569 r. Stanisław, syn Mikołaja, Jan i Józef, synowie Bernarda, złożyli przysięgę na wierność Polsce po przyłączeniu do niej Podlasia 1569 r. Adam i Szymon z wojew. inowrocławskiem 1697 r., Antoni i Stanisław z ziemią bielską 1764 r. podpisali elekcye. N. zapisany do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej 1831 r.

FALKOWSKI h. OGOŃCZYK. Podług Łętowskiego tego herbu był Andrzej, syn Mikołaja, Falkowski, kanonik krakowski, sekretarz królewski, i archidyakon lubelski, zm. 1642 r.

FALKOWSKI h. RAWICZ. Wzięli nazwisko od wsi Falki, w ziemi bielskiej, na Podlasiu; szlachta po większej części zagrodowa. Stanisław, dziedzic wsi Falki, 1648 r. podpisał elekcyę z wojew. podlaskiem; tego syn Marcin, ożeniony z Zofią Wojdanowską, miał syna Jana, właściciela części na wsi Falki-Filipy 1713 r., po którym z żony Petroneli Niwińskiej syn Józef, porucznik 1778 r., a od 1786 r. kapitan wojsk koronnych, z żony Teresy Lubowskiej pozostawił syna Hipolita, generała brygady 1814 r.

FALSKI h. DOLIWA. Bartłomiej, Jan i Adolf, synowie Ignacego, Józef i Antoni, synowie Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1854 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

FAMIN DROUVILLE. Ludwik, podpułkownik wojsk koronnych 1767 r. (Sigil.).

FANATY Hrekow otrzymał nobilitacyę 1662 r. (Sigil.).

FANELLI h. FANELLI. Herb - na tarczy w poprzek przedzielonej, w części dolnej koloru bronzowego, chmura w pośrodku na wzór rzeki płynącej koloru białego i błękitnego, nad czem w górze trzy ogony gronostajowe białego i czarnego koloru, a w dole gwiazda złota sześciopromienna; w części górnej wzdłuż przedzielonej na stronie prawej w polu czerwonem orzeł biały ze złotą koroną na głowie, dziób i szpony koloru złotego mający, na stronie zaś lewej w polu białem wąż w ósemkę związany, trzymający w pysku dziecko z rozpostartemi rękami (Metr. Kor.).

Rodzina włoskiego pochodzenia, w Krakowie. Zygmunt i Piotr otrzymali nobilitacyę 1545 r. Zygmunt, kuchmistrz koronny, otrzymał 1554 r. prawem lennem dobra Borunice; z żony Barbary Charlęskiej, 2 v. za Mikołajem Stadnickim, jego syn Mikołaj, dziedzic dóbr Borunice, stolnik lubelski 1578 r., z żony Heleny Rokoszówny pozostawił córkę Annę, żonę Wojciecha Tarnowskiego.

FARANOWSKI h. TOPÓR. Pisano ich także Farnowski. Stanisław, uczony dysydent, założył w Sączu szkołę aryańską 1560 r. Jan dostał w nagrodę zasług rycerskich wieś Kościeniewo, w starostwie Słonimskim 1595 r. Franciszek, subdelegat grodzki halicki, wylegitymowany w Galicyi 1782 r.

FARENSBACH h. FARENSBACH. Herb - na tarczy w polu srebrnem dwa mury z blankami jeden na drugim; w koronie między dwoma czarnemi orlemi skrzydłami pół męża w starożytnym stroju, w kołpaku z chwastem, trochę w prawo zwróconego, i z rękami w tył założonemi.

Senator w rodzinie, Jerzy, wojewoda wendeński 1598 roku, um. 1602 roku.

Dawna niemiecka, nadreńska rodzina; już w XV stoleciu osiedlona w Inflantach. Waldemar vel Wolmar zostawił trzech synów; z tych: Wilhelm, pułkownik szwedzki, był przez trzy lata więziony od Karola ks. Sudermanii dla swej wierności dla króla Zygmunta III; Konrad, podróżnik po Europie, towarzyszył legacyi polskiej Dzierżka do Carogrodu, umarł młodo 1589 roku, a Jerzy, marszałek inflancki 1588 r., wojewoda wendeński 1598 r., całe życie spędził w obozie. Za młodu walczył na Węgrzech przeciwko Turkom, następnie we Francyi w wojnach religijnych i w Niderlandach przeciwko Hiszpanom; przeszedłszy na służbę Stefana Batorego, należał do wyprawy przeciwko Moskwie, a chlubnie odznaczywszy się w kilku bitwach, pozyskał względy króla i przyjaźń hetmana Jana Zamoyskiego. Wynagradzając jego zasługi, Stefan Batory nadał mu na własność zamek Karkus z powiatem, wielkorządztwo wendeńskie i dowództwo nad wojskiem w Inflantach 1583 roku. W 1601 roku przyłożył się do zwycięztwa pod Kokenhauzem i obronił Rygę, lecz w 1602 roku przy szturmie Felina poległ w oczach Jana Zamoyskiego, który, głęboko uczuwszy zgon przyjaciela, piękny mu napisał nagrobek. Jerzy zostawił dwóch synów, Waldemara i Jana.

Waldemar v. Wolmar, starosta taureński 1618 r., dobry lecz burzliwy żołnierz, gubernator Inflant w zastępstwie Chodkiewicza, dzielnie bronił tej prowincyi przeciwko Szwedom.

Jan, starosta lemżelski 1616 r., rotmistrz królewski, był na wyprawie chocimskiej 1621 r.; miał dwie żony, Katarzynę Cema i Elżbietę Tyszkiewicz. Jego synowie, Gabryel i Rafał 1627 r. (Conventionalia Warszawskie). Gabryel zaślubił N. Kisiel i z niej pozostawił synów, Jana i Aleksandra. Jan-Karol, dziedzic na Korkwi 1667 r., miecznik owrucki, podpisał elekcyę z wojew. wołyńskiem 1674 r.

FARIKENBERG de Henryk otrzymał dobra Sayborg i kasztelanię ruińską 1592 r. (Metr. Kor.).

FARUCHOWICZ h. PORAJ. Wojciech otrzymał nobilitacyę 1777 r. (Sigil.); jego synowie, Franciszek i Wincenty.

FARUREJ h. SULIMA. Pisali się z Garbowa, wsi w Małopolsce; jedna familia z Garbowskimi i Zawiszami, herbu Sulima. Ich przodkiem był Jan Farurej, brat Zawiszy Czarnego, z którym służył w wojsku węgierskiem, a wezwany od Władysława Jagiełły na wojnę przeciwko Krzyżakom, walczył pod Grunwaldem 1410 r.; stolnik krakowski 1436 - 1444 r., pozostawił trzech synów: Piotra, Stefana i Zawiszę. Stefan i Piotr, dziedzice wsi Garbowa 1467 r., cytowani w Lib. Benef. Z nich Piotr miał dwóch synów, Pawła i Jana (Metr. Kor.). Jan, dzierżawca wsi Ossownicy, poświadczał w 1502 r. szlachectwo Erazma Ciołka, biskupa płockiego. Paweł, rotmistrz królewski, pobił Tatarów 1516 r. Po Janie syn Jakób nabył dobra Ossownicę 1540 r. (Metr. Kor.); pozostawił synów: Jana, Mikołaja i Stanisława. Z nich Mikołaj, dziedzic dóbr Łasice 1570 r., miał synów: Mikołaja, Pawła i Wojciecha 1600 r. Mikołaj, żonaty z Anną Wielowiejską, nabył dobra Przysieki 1623 r. (Metr. Kor.). Jakób, dóbr Grabna i Lubna, w pow. bieckim, Mikołaj, dóbr Łajsc, a Jan, dóbr Łączki, w pow. pilzneńskim dziedzice 1581 r. (Ks. poborowe). Jakób-Władysław, komornik ziemski 1666 r., podwojewodzy pilzneński 1680 r. (Wyr. Tryb. Piotrkowskiego).

FAŚCISZEWSKI h. GIERAŁT. Wzięli nazwisko od wsi Faściszowy, w wojew. krakowskiem. Gierald, dziedzic tej wsi, około 1470 r. (Lib. Benef.). Łukasz zaświadczał w 1502 r. szlachectwo Erazma Ciołka, biskupa płockiego. Zygmunt i Adam, dziedzice Faściszowy 1581 r. (Ks. poborowe). Ignacy, towarzysz pancerny, poległ 1657 r. Tomasz, Jan i Jerzy wylegitymowani w Galicyi 1809 r.

FAŚKIEWICZ h. ABDANK. Dominik, syn Józefa, z synem Ignacym i tego synowie, Jan i Antoni wylegitymowani w Cesarstwie 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Teresa, córka Wincentego, dziedziczka dóbr Dowmonty, w gub. kowieńskiej 1882 r.

FAŚKIEWICZ h. ŚLEPOWRON. Dominik, syn Jana, wylegitymowany w Cesarstwie i zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1835 r.

FASTOWICZ h. PRUS. Jakób z synem Tomaszem, Michał z synem Eliaszem i tego syn Jan i inni w 1846 r., Franciszek i Tomasz, synowie Józefa, Stefan i Franciszek, synowie Wincentego, i inni osób 10, w 1852 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

FASZCZ h. PRUS II. Gniazdem tej rodziny wieś Faszcze, w ziemi łomżyńskiej, i od tej wsi pochodzi jej nazwisko. Już w XV stoleciu jedna jej gałąź przesiedliła się na Podlasie, gdzie nabywszy posiadłość w ziemi bielskiej, założyła osadę z nazwą Faszcze lub Faszczowo; w XVII stoleciu jedna ich linia wzięła nazwisko Faszczewski, druga została się przy dawnem nazwisku Faszcz. Paweł cytowany w aktach wąsoskich 1438 r. Mikołaj, Wojciech i Mroczesław, synowie Andrzeja, 1504 r. Rafał, syn Dobka, i kilkudziesięciu innych cytowani w aktach brańskich i surażskich 1550 - 1590 r. Maciej, dziedzic części we wsi Faszcze, pleban w Białymstoku 1599 r. Po Felicyanie, w 1666 r. dziedzicu dóbr Jabłoń, z żony Elżbiety Dobkowskiej syn Jan miał syna Leona, ten Antoniego, po którym syn Jan, ożeniony z Łucyą Kołakowską, pozostawił syna Feliksa, podoficera wojsk rosyjskich, wylegitymowanego w Królestwie 1862 r.

Po Grzegorzu, synu Szymona, dziedzicu dóbr Faszcze 1720 r., syn Łukasz, właściciel części wsi Faszcze i Jabłoń 1767 r.; jego syn Józef, ożeniony z Maryanną Saniewską, miał syna Jana, podoficera w wojsku ros., wylegitymowanego w Królestwie 1851 r.

Jedna gałąź tej rodziny w XVI stoleciu osiedliła się na Litwie. Marcin, Mikołaj, Krzysztof i Hrehory, skarbnik rzeczycki, podpisali elekcyę 1632 r. Jan i Andrzej, synowie Aleksandra, 1640 r.; z nich Andrzej poległ w Homlu 1648 r. w bitwie z Kozakami, a Jan miał synów, Aleksandra i Michała. Marcin 1648 r. i Michał z Faszczów, podsędek starodubowski, 1697 r. z wojew. mińskiem podpisali elekcye. Michał, sędzia ziemski starodubowski, należał do konfederacyi szlachty przeciwko Sapiehom 1700 r. Dominik, sędzia ziemski rzeczycki 1766 r. Karol, syn Feliksa, marszałek szlachty pow. bielickiego 1849 r., a jego brat Adam, marszałek szlachty pow. rohaczewskiego 1851 r. Stanisław, syn Krzysztofa, z synem Janem wylegitymowani w Cesarstwie 1839 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej. Feliks, dóbr Grabówka i Otto, dóbr Ułukowie dziedzice, w gub. mohylowskiej 1880 r.

FASZCZEWSKI h. PRUS II. Jestto gałąź rodziny Faszcz tegoż herbu; licznie rozrodzoni na Podlasiu i Litwie. Mikołaj, syn Jana, 1578 r. Stanisław, syn Marcina, w ziemi bielskiej 1621 r. (Akta Warszawskie). Jakób i Jan, synowie Jana, 1650 r. (Akta Łomżyńskie). Dominik, syn Jana, dziedzic dóbr Faszcze i Kalinowa 1678 r.; jego bracia, Marcin, Jezuita, um. 1679 r. i Stefan um. 1678 r. Marcin, miecznik mielnicki 1755 r. (Sigil.), ożeniony z Jadwigą Suską, pozostawił synów: Ksawerego, konsyliarza konfederacyi łomżyńskiej 1792 r., i Piotra, ożenionego z Maryanną Kulesza.

Franciszek z Faszczewa, adwokat przy Najwyższym Trybunale, wylegitymowany w Galicyi 1782 r.

Po Aleksandrze, synu Jerzego, dziedzicu dóbr Cybulowa 1650 r., syn Antoni z dwóch żon, Anny Sławuta i N. Tur zostawił siedmiu synów:
1) Stanisław, Jezuita;
2) Andrzej, z kanonika łuckiego także Jezuita;
3) Kazimierz, tego synowie: Michał, Stefan i Aleksander;
4) Franciszek, tego synowie: Kazimierz, Józef i Andrzej. Z nich Kazimierz kupił w 1748 r. majątek Sokoły-Jaźwiny; jego syn Bartłomiej, ożeniony z Katarzyną Zarzycką, miał syna Jana, wylegitymowanego w Królestwie 1843 r.

Po Tomaszu, synu Pawła, w 1668 r. dziedzicu dóbr Sokoły, synowie:
a) Paweł miał syna Andrzeja, po którym syn Wojciech, ożeniony z Teresą Penza, pozostawił syna Mateusza, wylegitymowanego w Królestwie 1845 r.;
b) Stanisław miał syna Piotra, ten Franciszka, ożenionego z Franciszką Raciborską, z której synowie, Antoni i Paweł wylegitymowani w Królestwie 1861 roku.

Po Marku, dziedzicu majętności Kobylino-Zarzeczne, na Podlasiu 1723 r., syn Jakób pozostawił syna Grzegorza, ożenionego z Katarzyną Perkowską, z niej syn Kazimierz wylegitymowany w Królestwie 1843 r.

Paweł, syn Tomasza, Franciszek i Feliks, synowie Sylwestra, i Franciszek, syn Dominika, z synem Antonim wylegitymowani w Cesarstwie 1839 - 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej. Franciszek, syn Kajetana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1842 - 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej. Antoni, syn Kajetana, sędzia pow. łuckiego 1840 r.

FASZCZYŃSKI. Byli w północnem Mazowszu; z nich Michał cytowany w aktach warszawskich 1669 r.

FASZOWICZ h. FARENSBACH. Stanisław podpisał konfederacyę generalną litewską 1764 r. Dyonizy, Jan, Norbert, Paweł, Piotr i Seweryn, synowie Tadeusza, i po Jakóbie synowie: Franciszek, Piotr z synami, Justynem i Edwardem i Wincenty wylegitymowani w Cesarstwie 1841 - 1843 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej. Justyn, poseł rzeczypospolitej San-Domingo 1890 r.

FASZOWSKI. Antoni, szambelan królewski 1791 r. (Sigil.).

FAYFKOWSKI. Wojciech z ziemią nurską podpisał elekcyę 1697 r.

FAYGEL v. FAYGIEL h. RAWICZ. Piszą się z Rozprzy i właściwe ich nazwisko Feygiel; mieszczanie krakowscy, nie wiem, kiedy nobilitowani. Jan, naczelnik robót podziemnych w kopalniach olkuskich 1560 - 1566 r. Michał podpisał elekcyę z ks. oświecimskiem i zatorskiem 1674 r., a Karol z Rozprzy z wojew. Sandomierskiem 1764 r. Józef, cześnik sanocki, sędzia kapturowy opoczyński; syn jego Jan, i Jan burgrabia krakowski, zawołany swego czasu jurysta, podpisali elekcyę 1764 r. z wojew. Sandomierskiem. Ów Jan, burgrabia, a następnie szambelan Stanisława Augusta, dostał prawem emfiteutycznem na lat 50 królewszczyznę Brody, a w 1776 r. pozyskał przywilej na targi dla swego miasteczka Sienne, w wojew. krakowskiem. Marcin 1782 r. i Nikodem-Franciszek, wikary generalny przemyślski, 1825 r. wylegitymowani w Galicyi. Nikodem-Franciszek, proboszcz inflancki, oficyał i infułat przemyślski w 1815 r., dziekan kapituły przemyślskiej, przez lat siedm rektor gimnazyum w Przemyślu, kapłan zacny i czynny, zastępował przez czas jakiś w zarządzie dyecezyi przemyślskiej jej biskupa Gołaszewskiego; um. 1836 r.

Szymon i Andrzej, synowie Kacpra, i Wincenty, Henryk i Konstanty, synowie Bazylego, wylegitymowani w Cesarstwie 1856 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

FEBRO. Jan-Tomasz, szambelan królewski 1776 r. (Sigil.).

FECHNER h. DOŁĘGA. Po Bogusławie, który w 1790 r. otrzymał nobilitacyę, syn Jan, z dwóch żon, Wilhelminy Hampel i Izabeli Hiż, zostawił synów: Franciszka, Władysława, urzędnika w Banku Polskim, i Jana, urzędnika sądowego, wylegitymowanych w Królestwie 1841 - 1842 roku. Z tych braci Franciszek, urzędnik Komisyi Wojny Księztwa Warszawskiego, a w 1813 r. porucznik sztabu głównego, dzielnie walczył pod Bautzen i Lipskiem, lecz w drugiej z tych bitew ciężko ranny popadł w niewolę; w 1822 r. kapitan wojsk polskich i kawaler orderu Legii Honorowej; um. 1847 r., pozostawiając z żony Amelii Gerlicz synów, Tadeusza i Franciszka.

FEDEROWICZ h. POBÓG. Nazwisko Federowicz, pochodzące od imienia ruskiego Fedor (Teodor), bardzo jest rozgałęzione we wszystkich ziemiach ruskich, należących niegdyś do Polski, i rozróżnienie licznych szlacheckich rodzin tego nazwiska, a różnych herbów, prawie jest niepodobne; to nazwisko często też było zmieniane na Fiedorowicz i Fedorowicz, co jeszcze trudność rozróżnienia powiększa. Federowicze, herbu Pobóg, zamieszkiwali na Podlasiu i na Litwie, a jedna ich gałąź przeniosła się na Mazowsze. Fabian, ożeniony z Zofią Borucką, kupił w 1790 r. majątek Sasiny; jego synowie: Jakób, urzędnik celny, Stanisław, Michał, Józef i Franciszek wylegitymowani w Królestwie 1844 r.

FEDEROWICZ Adam, syn Marcina, kapitan 1830 r., otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1836 r.

FEDKIEWICZ. Konstanty otrzymał przyznanie szlachectwa 1672 r. (Metr. Kor.); jego synowie, Jan i Michał dostali królewszczyznę Szandyrówkę. Jan, skarbnik nowogrodzki 1702 r. Michał, horodniczy owrucki 1708 r. (Sigil.).

FEDKOWICZ Ostap, pułkownik kozacki, otrzymał nobilitacyę 1659 r. (Vol. Leg.).

FEDOROWICZ h. DOŁĘGA. Paweł, syn Jana, 1713 r. podstarosta w Sąsiadowicach, zastawny posiadacz Głębokiej i dzierżawca Markowic 1725 r., z 1-ej żony Anny z Rokszyc miał synów: Józefa i Stanisława 1727 r., a z 2-iej żony Zuzanny Pawlickiej pozostawił dzieci: Zofię i Mikołaja, nieżyjących już 1738 r., Wojciecha i Macieja, a wreszcie z 3-iej żony Agnieszki z Mianocina Janowskiej, 2 v. Janowej Niesiołowskiej, miecznikowej mielnickiej, syna Stanisława, w zakonie OO. Reformatów ks. Wiktora. (Akta grodz. Przemyślskie) Wojciech i Maciej poczęli od 1746 r. przybierać przydomek Jackowski, z którym też ich potomstwo wylegitymowało się w Galicyi bez podania herbu, lecz z wyciśnięciem na wszystkich do wywodu potrzebnych aktach pieczęci z h. Dołęga. Z nich Wojciech, dziedzic nabytych części Łukowego z przyległościami, cześnik sochaczewski, zmarły 1764 r., zostawił z Maryi z Bogdanów dzieci: Wincentego-Pawła, Michała-Hieronima, Justynę-Brygidę 1770 r. za Antonim Ciecharzewskim, stolnikiem inflanckim, Marcina, Józefa i Sebastyana, obu ostatnich wylegitymowanych 1783 r. w grodzie lwowskim.

Maciej, skarbnik nurski (także bracławskim v. latyczowskim pisany), wylegitymowany w Galicyi 1782 r., nabył 1758 r. wójtowstwo Nanowę; z 1-ej żony Heleny Strzeleckiej zostawił: Zuzannę 1765 r. za Kacprem Czerkaskim, Jana z Matty-Gabryela ur. 1745 r., konfederata barskiego, żołnierza Kościuszkowskiego, Kazimierza-Macieja 1751 r., Rocha 1762 r., i z drugiej żony Antoniny z Glinków, syna Floryana-Onufrego 1768 r. Ten ostatni żonaty z Zofią Kowalską, dziedzic Smykowiec i odziedziczonych 1803 r. po Cypryanie Kowalskim, stryju żony, Krzeczowic, od 1817 r. członek Stanów galicyjskich, zostawił córkę Maryannę za Wojciechem Rosnowskim i syna Wincentego, dziedzica Krzeczowic, Bobrki i in., żonatego l v. z Różą Rosnowską, 2 v. z Stanisławą z Sobolewskich, córką Ludwika, senatora i dyrektora policyi Rzeczypospolitej Krakowskiej, z której dzieci: Marya, Ludmiła, Adam ur. 1853 r., austryjacki radca dworu, delegat galic. namiestnictwa i starosta w Krakowie, dziedzic dóbr po ojcu, i Władysław-Józef, starosta w Rzeszowie, obaj honorowi kawalerowie maltańscy i szambelanowie austr. cesarza Franciszka-Józefa (Zbiory Dr. M. Dunin-Wąsowicza).

FEDOROWICZ h. FERBER. Leon, Grzegorz, Józef i Stanisław, synowie Leona, wnukowie Józefa, Szymon i Wincenty z synami: Aloizym, Niceforem, Aleksandrem, Kalikstem i Emerykiem, synowie Jana, wnukowie Jerzego, wylegitymowani w Cesarstwie 1862 - 1867 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FEDOROWICZ h. GOZDAWA. Atanazy, landwójt lwowski, i brat jego Andrzej, właściciele realności we Lwowie 1814 r. Marcin, dzierżawca części w Łozinie, zmarły 1814 r., zostawił z Maryanny z Rogalskich dzieci: Adama, Józefa i Paulinę, zostających pod opieką Tuszyńskiego (Akta Magdeburgskie i Szlachec. Sądu lwowskiego).

FEDOROWICZ v. FIEDOROWICZ v. FIEDEROWICZ h. OGINIEC. Dymitr, dworzanin królewski, otrzymał 1537 r. pewne grunta we włości brzeskiej, a 1541 r. w orszańskiem. Z kilku jego synów, Michał dał początek Hryniewieckim-Fedorowiczom, licznie rozrodzonym w mińskiem, i w tejże gubernii wylegitymowanym 1802 r., zaś starszy Daniel cytowany już 1525 r., dziedzic na Horawcu i Krajsku, zostawił synów, Filipa i Fedora, wojownika pod Pskowem, którego syn Mikołaj, dziedzic Horawca, Szczonowa i in., miał synów: Hrehorego, Jarosza, Aleksandra, Eliasza i Władysława. Władysław przeniósł się w orszańskie, gdzie syn jego Jan-Ludwik, bezpotomny, zginął pod Orszą 1698 r.

Hrehory, 1638 r. dziedzic Krajska, zostawił synów: Hrehorego, dziedzica Truszkowszczyzny, Ludwika, bezpotomnego, i Adama, procesującego się w 1650 r. z Korskimi o Miciuny, po którym syn Hrehory, dziedzic Miciun, miał tylko syna Stanisława, który podpisał z wojew. wileńskiem elekcyę 1697 r. Po Hrehorym, najstarszym z braci, syn także Hrehory manifestował 1665 r. w grodzie mińskim o spaleniu przez nieprzyjaciela Horawca i wszystkich dokumentów rodzinnych. Hrehory zostawił synów, Konstantego i Kazimierza, piszącego się Szczonowski-Fedorowicz, towarzysza pancernego, który przekazał swój majątek testamentem z 1722 r. synom swego brata. Konstanty, towarzysz husarski 1705 r., mostowniczy piński, zmarły 1717 r., pozostawił synów: Michała, Zygmunta, Antoniego i Aleksandra. Dwaj pierwsi bezpotomni; po Antonim syn Benedykt, pozwany 1733 r. przez Strzegockich i Kaczanowskich o posagi sióstr, miał według testamentu z 1741 r. synów, Stanisława i Antoniego, szambelana Stanisława Augusta, wylegitymowanych 1799 r. przed mińską deputacyą wywodową.

Aleksander, najmłodszy z synów Konstantego, po ojcu mostowniczy piński, zostawił z Katarzyny Staborowskiej synów, Ignacego i Józefa, 1776 r. rotmistrza oszmiańskiego, dziedzica Zapoń, Bierożek i Tracewszczyzny, po którym synowie: Albrecht, Jan, Stanisław, Pantaleon i Piotr. Ignacy do 1775 r. chorąży artyleryi litew., później asesor dokszyckiego sądu ziemskiego, legitymował w Mińsku 1799 r. całą rodzinę, a deputacya wywodowa uznała ich dekretem z 1802 r. Fedorowiczami ze Szczonowa, kniaziami na Kozielsku. Po Ignacym z żony Eysmontównej dzieci: Aloizy ur. 1781 r., Józef ur. 1793 r. i Dominika, zakonnica.

Jarosz, drugi syn Mikołaja, dziedzica Horawca, towarzysz wypraw Władysława IV, otrzymał od tego króla Szczuczyn i in. 1642 r. Pochodzący od niego, Jan i Paweł, po którym syn Jerzy, dziedzic na Jakubowicach i Starejwsi, żonaty z Jadwigą z Kosińskich, miał syna Szymona, burgrabiego mielnickiego, vicesgerenta grodzkiego krasnostawskiego 1729 r., skarbnika podlaskiego, zmarłego 1747 r., który z Maryanny z Tchórzewskich, Iv. Józefowej Bychawskiej, a 3v. Stanisławowej Zybułtowskiej, pozostawił dzieci: Konstancyę Antoniową Trzcińską, Salomeę Józefową Zybułtowską, Antoninę Antoniową Ostrowską, Urszulę Iv. Szymonową Niewierską, 2v. Stanisławową Podwysocką i Andrzeja, 1748 r. towarzysza pancernego, procesującego się z matką o Bereżnicę, Charlęż i in., zmarłego 1759 r. bezpotomnie.

Jan, brat Pawła, miał z Teresy Rosochackiej syna Antoniego, żonatego z Katarzyną z Łubkowskich, współdziedziczką Bereżnicy i Berejowa, z której dzieci: Maryanna, 1752 r. wdowa po Stanisławie Pisarskim, Barbara, Joanna, Franciszek, znany z sprawy zajazdu na Jaworów 1741 r., i Kacper żonaty z Anną Mrówczyńską, z której synowie, Józef i Antoni. Józef na Borówku i części Tuszowa, vicesgerent grodzki krasnostawski, żonaty z Domicelą z Chądzyńskich, wylegitymował się z herbem Oginiec, w zachodniej Galicyi 1804 r., a Antoni, 1791 r. miecznik bełzki, w ziemstwie Iwowskiem 1783 roku. Po Antonim z Zofii z Obertyńskich synowie, Jan, dziedzic Bychowca, bezpotomny, i Kazimierz, dzierżawca Białowód, po którym Iv. z Teofili Lipskiej synowie, Feliks-Antoni ur. 1819 r., Józef nr. 1822 r., a 2v. z Julii Żmijewskiej syn Maksymilian ur. 1827 r. (Patrz Fiedorowicz h. Ogiński).

Aleksander, trzeci syn Mikołaja, pozwany wraz z synem Konstantym w 1647 r. o Horawiec. Konstanty podpisał 1669 r. elekcyę z wojew. mińskiem, i zostawił z Narkowiczównej synów, Jerzego i Franciszka, 1728 r. dzierżawcę Siergiejewszczyzny, po którym synowie: Wawrzyniec ur. 1727 r., Jan, mający synów, Michała i Marcina, i Dominik, po którym synowie: Antoni, Piotr i Franciszek. Po Antonim synowie, Dominik ur. 1799 r. i Szymon ur. 1811 r.; po Piotrze synowie, Wincenty ur. 1798 r. i Tadeusz ur. 1800 r., a po Franciszku synowie, Jakób ur. 1782 r. i Józef ur. 1786 r. Jerzy, starszy syn Konstantego, miał synów: Kazimierza, Antoniego i Jana, dzielących się w 1737 r. Domaszowem. Po Janie synowie, Jerzy i Tomasz, a po Tomaszu synowie: Antoni ur. 1771 r., Stefan ur. 1775 r., Piotr ur. 1779 r. i Mikołaj ur. 1783 r., wymienieni tak samo jak i wszyscy potomkowie Aleksandra w dekretach wywodowych 1802 i 1822 r.

Eliasz, czwarty syn Mikołaja, miał syna Pawła, po którym synowie: ks. Michał, kanonik smoleński, Roman i Jan. Roman, posłujący jeszcze w 1764 r. na sejm konwokacyjny, zostawił synów: Antoniego, dziedzica Rohacze-Aleksandrowszczyzny, 1787 r. rotmistrza starodubowskiego, po którym synowie, Szymon i Bernard; ks. Bazylego, kanonika smoleńskiego, proboszcza zadorskiego; Jana, po którym synowie: Stefan, Stanisław, Piotr, Dominik i Ignacy, i Michała, proboszcza głębockiego. Jan v. Jan-Joachim, brat Romana, zostawił synów, Gabryela, proboszcza olchowickiego, i Józefa, podpisującego 1764 roku konfederacyę generalną litewską, po którym syn Kazimierz, wspomniany w dekrecie wywodowym 1802 r., miał syna Kazimierza, porucznika woj. ros., którego synowie: Leon ur. 1873 r., Zygmunt ur. 1874 r. i Władysław ur. 1876 r. wylegitymowani wraz z ojcem w gubernii czerniechowskiej. Z Maryanny z Semickich, współdziedziczki Isakowa, zapewne drugiej żony, zostawił Jan-Joachim synów: Pawła, Bazylego i Macieja, cytowanych do 1756 r. w aktach trembowelskich.

Gabryel, syn Macieja i Anny, ur. 1751 r. w Łukawicy, wylegitymowany 1819 r. w Stanach galicyjskich, pozostawił z Maryi Sas Giliczyńskiej dzieci: Maryę Michałową Wereszczyńską, Annę Teodorową Zubrzycką, Teklę Mikołajową Podhorodecką, Teresę Aleksandrową Niesiewicz-Dobrzańską, Katarzynę zmarłą młodo, ks. Jana, zmarłego w 1817 r., Andrzeja i Bazylego, obu wylegitymowanych w Galicyi 1820 r. Bazyli ur. 1796 r., dziedzic części Wasylkowiec, zostawił z Julii Petlikowskiej synów: Andrzeja-Apolinarego, po którym z Anny Ropelowskiej, dziedziczki części Wasylkowiec, syn Adolf, i Mikołaja, doktora praw, posła na sejm galicyjski, dziedzica części Ropy, po którym z Izydory-Antoniny Skrochowskiej dzieci: Julia-Ludwika Tadeuszowa Malczewska, Irena-Stanisława Michałowa Sroczyska, Aleksandra-Teodora ur. 1880 r., Jan-Michał ur. 1882 r. i Stanisław-Jan ur. 1890 r.

Andrzej nr. 1778 r., dziedzic nabytych w 1824 r. Żerebek Szlacheckich, a 1838 r. Biletówki i Leżanówki, zmarły 1855 r., zostawił z Rozalii Hryniewiczównej córki: Serafinę Hankiewiczową, Ludmiłę Bilińską, Honoratę Janową Serwatowską i synów: Antoniego, Jana, Ambrożego, Aryana i Aloizego.

Antoni, dziedzic Hałuszczyniec, zmarły 1881 r., z Julii z Morawskich pozostawił dzieci: Joannę-Emilię za Maciejem na Józefówce Cybulskim-Wszelaczyńskim, Maryę-Michalinę za Zygmuntem na Czaharach Dzierżanowskim, Amalię za Władysławem na Tucznem Prytyką, Jadwigę-Antoninę za Bronisławem na Rożnoszyńcach Kopczyńskim, Józefę, Zofię, Helenę, Stanisława i Tytusa zmarłych młodo, Leopolda, austr. radcę skarbowego, Juliana, sekretarza galic. Namiestnictwa, żonatego z Wandą z Szydłowskich i Aleksandra, sekretarza austr. ministeryum finansów, od 1904 r. żonatego z Janiną Dzierżykraj-Morawską, córką Hermana-Aloizego.

Jan, dr. praw, oficer b. wojsk pols., ranny 1831 r. pod Warszawą, poseł na sejm rakuski 1848 r., dziedzic Okna, Czerniechowic i Werniak, zmarły 1870 r., po którym z Karoliny Nahlikównej, córki Karola Godziemby Nahlik i Karoliny Loży v. Losenau, współdziedziczki Kimirza i Uszkowic, dzieci: Ludmiła zm. 1849 r. i Władysław-Walenty, ur. 1845 r., dziedzic, oprócz dóbr po ojcu, Kniażyny, Zalesnego, Toustego, Szlachciniec i Łozowa, autor wielu dzieł i rozpraw, poseł na sejmy galicyjskie i do Rady państwa w Wiedniu, od 1902 r. dożywotni członek austryjackiej Izby panów.

Ambroży, dziedzic Jabłonowszczyzny, zmarły 1858 r., po którym z Joanny Naumowiczównej, współdziedziczki Janówki, córki, Albina za Piotrem na Romanówce Stępczyńskim, porucznikiem austr. kirasyerów, i Kazimiera za Stanisławem na Anielówce Kopczyńskim.

Aryan, dziedzic najprzód połowy Biletówki i Leżanówki, następnie Klebanówki, zmarły 1856 r., z Albertyny Nahlikównej, siostry bratowej Janowej, zostawił dzieci: Julię za Feliksem Skrochowskim, dziedzicem Ropy i in., prezesem Rady powiatowej w Gorlicach, Aleksandrę-Rozalię i Kamilę, obie zmarłe młodo, Celinę-Karolinę za Ignacym Skrochowskim, bratem Feliksa, Kazimierza-Eugeniusza, żonatego z Stefanią-Witalią Górską i Tadeusza-Adolfa, dziedzica Klebanówki i Kamionek, żonatego z Julią Pankratiew, córką generała Teofila, vicegubernatora chersońskiego, i Celestyny Ponton de l’Etang, z której dzieci, Olga-Józefa-Celina-Julia, ur. 1874 roku, za Władysławem hr. Tyszkiewiczem, porucznikiem austr. dragonów, i Aleksander-Aryan-Teofil, ur. 1875 r., żonaty z Maryą-Walentyną Kraińską, współwłaścicielką Hermanowic i in., z której synowie, Jerzy-Andrzej-Marya ur. 1903 r. i Andrzej-Antoni-Marya ur. 1904 r.

Aloizy, najmłodszy z synów Andrzeja i Hryniewiczównej, dziedzic Żerebek Szlacheckich, Magdalówki, Mytnicy i Wołczkowuec, długoletni prezes Rady powiatowej w Skałacie, zmarły 1885 r., po którym z Julii-Nikodemy z Stępczyńskich, współdziedziczki Romanówki i in., dzieci: Leon ur. 1863 r., Andrzej-Mieczysław zmarły 1869 r., Sabina za Ignacym na Iwaszkowcach Sochanikiem, prezesem Rady pow. w Zbarażu, Helena ur. 1869 r., Włodzimierz, rotmistrz austr. ułanów, Bolesław ur. 1873 r., Marya za Ottomarem Baborskym, rotmistrzem austr. dragonów, Aloizy-Tymon, dziedzic Żerebek Szlacheckich, i Julia za Kazimierzem-Leonem na Tarnorudzie Bromirskim.

Do tej rodziny zaliczają się wylegitymowani w grodzie trembowelskim 1782 r. bez podania herbu: Łukasz, Paweł, Maciej i Błażej, synowie Michała i Teresy Kaweckiej, wnukowie Wojciecha i Katarzyny Drohomireckiej, oraz ich stryjeczni: 1) Ignacy, po którym z drugiej żony Teresy N., wdowy po Tarnawskim, synowie: Jakób-Ignacy ur. 1760 r., Łukasz ur. 1762 r. i Michał (ur. 1764 r. w Zabłotówce; ostatni zostawił z Ludwiki Lipińskiej (Lipnickiej) syna Kazimierza ur. 1791 r., a ten z Maryanny Sawickiej synów: Jakóba ur. 1818 r., Kacpra ur. 1821 r., Karola ur. 1828 r. i Piotra ur. 1835 r. w Krzywczu; 2) Dominik, po którym z Anny Jagackiej, zmarłej 1802 r., dzieci: Julianna Sebastyanowa Starczewska, Maryanna Pawłowa Szyszkowska, Rozalia ur. 1757 r., Barbara ur. 1760 r., Marcin ur. 1764 r., Agnieszka ur. 1765 r., Wojciech ur. 1767 r. i Błażej ur. 1772 r. w Salówce. Z nich Marcin miał Iv. z Apolonii Skupskiej syna Michała, zmarłego młodo, 2v. z Rozalii Strzemieniównej dzieci: Maryę, dwóch Janów, dwóch Pawłów, zmarłych młodo, Maryannę od 1820 r. Grzegorzową Bilińską, Annę w 1826 r. Ludwikową Szyszkowską, Franciszkę ur. 1804 r., Jakóba ur. 1810 r., Wojciecha, żonatego Iv. 1839 r. z Rozalią-Pauliną Kunigowską, wdową po Szłapińskim, z której syn Jan zmarły 1844 r., a 2v. 1841 r. z Anną Wąsowiczówną, córką Wojciecha i Teresy z Fedorowiczów, z której dzieci: Marya Józefowa Morozowska, Rozalia Wawrzyńcowa Szyszkowska, Antonina Cyrylowa Zawadzka i Józef ur. 1857 r., wreszcie Józefa, żonatego 1841 r. z Magdaleną z Winnickich, z której dzieci: 1) Wiktorya ur. 1842 r., od 1864 r. za Janem-Wawrzyńcem Bobowskim; 2) Paweł, żonaty Iv. z Parascewią Lewczuk, miał z niej synów, Józefa i Mikołaja, 2v. 1877 r. z Agatą z Malinowskich, wdową po Tomaszu Wąsowiczu, i z niej córkę Annę, wszystkich troje młodo zmarłych; 3) Andrzej żonaty Iv. z Maryą Tejsarowską, z której syn Michał zmarł młodo, 2v. 1889 r. z Antoniną Schmidtówną; 4) Apolonia ur. 1846 r., 5) Marya ur. 1851 r., 6) Anna ur. 1853 r., 7) Franciszka ur. 1855 r., 8) druga Apolonia ur. 1857 r., 9) Franciszek ur. 1864 r. i 10) Jan ur. 1867 r.

Łukasz powyższy, wylegitymowany 1782 r., zostawił z wdowy Justyny Czołkowskiej dzieci: Agnieszkę, zmarłą dzieckiem 1767 r., Marcina, po którym z Zofii Dobrzańskiej córka Maryanna 1826 r. za Janem Broschem, i Jana, po którym córka Teresa, ur. 1799 r., żona Wojciecha Wąsowicza i syn Stanisław, z Katarzyny Lubienieckiej, miał syna Ludwika, żonatego z Maryą z Kozłowskich.

Paweł, brat Łukasza, zmarły 1806 r., zostawił z Maryanny Nowakowskiej dzieci: Katarzynę Gabryelową Dubik-Humińską, Annę Wojciechową Grądzką, dwóch Janów, zmarłych młodo, Wawrzyńca, zmarłego 1813 r., po którym z Maryanny Nowickiej, 2v. Grzegorzowej Dronowiczowej dzieci: Maryanna Józefowa Fedorowiczowa, Franciszka Józefowa Kulczycka, Andrzej i Józef; Andrzeja, zaślubiającego 1800 r. w Czortkowie Maryę Wojciechowską, Marcina, Kajetana, po którym z Katarzyny Grudzińskiej i Anny Pileckiej, liczne potomstwo; i wreszcie Błażeja, zmarłego 1844 r., żonatego z Maryą Rumińską. Po Błażeju dzieci: Katarzyna Iv. Wojciechowa Zakrzewska, 2v. Błażejowa Skwierczyńska, Maryanna zmarła 1840 r., Zuzanna 1854 r. Marcinowa Grudzińska, Józef zmarły bezżennie 1862 r., Paweł zmarły 1845 r., po którym z Anny Kulczyckiej, Iv. Wojciechowej Zakrzewskiej, a 3v. Piotrowej Jurkowskiej, syn Paweł zmarły młodo; Antoni od 1848 r. żonaty z Anną Fedorowicz, córką Jana i Maryi Lipińskiej, z której dzieci: Jan żonaty 1874 r. z Anną Kulczycką, Antoni, Józef żonaty z Anną Sawicką, Michał, Wojciech, Kazimierz, Paweł żonaty 1878 r. z Karoliną Grudzińską, Paulina zmarła 1868 r. i Anna 1872 r. za Błażejem Czajkowskim; w końcu Andrzej żonaty 1854 r. z Maryą Wąsowiczówną, córką Tomasza i Katarzyny Bilińskiej, z której dzieci: Marya zmarła 1862 r., Maryanna za Michałem Furgałowskim, Karolina Ignacowa Sławińska, Teresa Michałowa Motylewska Paulina ur. 1869 r., Anna ur. 1879 r., Franciszek żonaty 1899 r. z Anną Furgałowską i Jan, mający z Zofii N. synów, Franciszka ur. 1897 r. i Józefa ur. 1900 r.

Maciej, trzeci syn Michała i Kaweckiej, zmarły 1826 r., zostawił Iv. z Anny Kaweckiej i 2v. z Anny z Petrykowa Nowakowskiej dzieci: Honoratę, Maryannę i Jana, zmarłych młodo; Rozalię 1814 r. za Antonim Nowickim, Ludwika, chrzczonego 1793 r., po którym Iv. z Maryanny Łozińskiej syn Franciszek-Klemens ur. 1818 r. w Górze, a 2v. z Petroneli Radeckiej, córki, Franciszka ur. 1824 r. i Rozalia ur. 1826 r. w Wygnance, i drugiego Jana, żonatego 1816 r. z Zuzanną (Zofią-Anną) Nowicką, z której dzieci: Rozalia 1814 r. Antoniowa Nowicka, Aniela, Wincenty i Karol.

Błażej, ostatni z synów Michała i Kaweckiej, zmarły 1845 r., miał Iv. z Maryanny Nasiorowskiej i 2v. z Maryanny Starczewskiej bardzo liczne potomstwo, a między tem z drugiej żony, Wawrzyńca, po którym zostały córki: Katarzyna 1845 r. Mateuszowa Fedorowiczowa, Julianna 1827 r. Antoniowa Rogozińska i Marya 1841 r. Aleksandrowa Chodaczyńska; Józefa, żonatego lv. 1828 r. z Maryą Fedorowicz, córką Wawrzyńca i Maryi, i 2v. 1842 r. z Anną z Szyszkowskich; Antoniego, żonatego 1837 r. z Anną Berezowską, 2v. Gąsiorowską, z której dzieci: Józef ur. 1838 r., Wawrzyniec żonaty lv. z Daryą Drohomirecką, a 2v. 1874 r. z Anną Kulczycką; Julianna, Wiktorya i Tekla 1867 r. za Antonim Kulczyckim, a 1880 r. za Kazimierzem Grądzkim; Andrzeja, żonatego 1832 r. z Konstancyą Zakrzewską, a 2v. 1852 r. z Anną Grudzińską, i Jana, żonatego Iv. 1818 r. z Maryanną Lipińską, 2v. 1838 r. z Julią Dronowicz. Błażej z pierwszej żony miał syna Bazylego ur. 1783 r., wylegitymowanego z synem Antonim-Wiktorem, urodzonym z Zofii Celińskiej, w Stanach galic. 1831 r.

Do tego herbu zaliczają się Michał, zmarły 1818 r., i jego synowie, Teodor i ks. Jan, paroch w Tuligłowach, po którym z Jeryny z Frankiewiczów dzieci: Julia, Katarzyna, Wincenty i Jan, ur. 1810 r., żonaty z Józefą z Denisowiczów, z której dzieci: Antonina, Józefa, Leontyna, Włodzimierz, zmarły 1873 r., Hipolit, sekretarz sądu krajowego we Lwowie, zmarły 1901 r. i Jan, naczelnik oddziału galic. kolei państwowej, żonaty z Ludmiłą z Daukszów. Kazimierz ur. 1825 r., sekretarz sądu w Krakowie, syn Jacka i Maryi Gawlikowskiej, piszący się Federowicz, po którym z Julii z Wiszniewskich dzieci: Marya, Ida, Kazimierz i Zdzisław. (Vol. Leg. Akta legitymacyjne, grodzkie lwowskie, bełzkie, trembowelskie, lwowskiego i tarnowskiego Sądów Szlacheckich i metryki. Zbiory Dr. M. Dunin-Wąsowicza).

FEDOROWICZ h. PRUS. Józef, syn Franciszka, z synem Janem, Leonard, syn Franciszka, Wincenty z synami, Aleksandrem i Romualdem, Jan i Stefan, synowie Mikołaja, Paweł, syn Aleksandra, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1834 - 1861 r.

FEDOROWICZ h. PRZEGONIA. Bazyli i Teodor, synowie Teodora, wylegitymowani w Cesarstwie 1832 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

FEDOROWICZ h. ŚLEPOWRON. Tomasz, syn Tomasza, z synami Franciszkiem, Teofilem, Jerzym i Kazimierzem w 1850 r., a Tomasz, syn Józefa, z synem Cypryanem w 1851 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

DOŁŁO-FEDOROWICZ h. WIERZBNA (RADWAN). Używają przydomku Dałło v. Dołło. Ignacy, cześnik wiłkomierski 1765 r., dziedzic Markowic, w powiecie żytomierskim. Kazimierz-Maciej, syn Jana, 1774 r. vicesgerent grodzki owrucki, a 1778 - 1793 r. żytomierski. Wojciech 1775 r. vicesgerent owrucki. Salomea z Balinowskich Dałło-Fedorowiczowa umarła 1846 r. (Bon). Kazimierz, syn Jana, Józef, syn Tomasza, Ignacy, syn Jakóba, i Kajetan, syn Piotra, wylegitymowani w Cesarstwie 1850 - 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

FEDOROWICZ-JACKOWSKI h. GOZDAWA. Jan, esauła zaporożski, otrzymał w nagrodę wierności dla Polski nobilitacyę 1661 r. i na wieczność prawem lennem dwa młyny Kruczennikow i Bułow.

FEDRYCH. Paweł, syn Michała, 1657 roku (Conventionalia Warszawskie).

von FELDEN h. FELDEN. Herb - w polu czerwonem trzy szare pieńki, jeden nad drugim, lecz nieco ukośno ułożone; w koronie także trzy pieńki, lecz z nich środkowy stoi prosto, a górny i dolny nieco pochyło, na zewnątrz.

Senator w rodzinie, Karol, kasztelan chełmiński 1483 r., a od 1486 r. wojewoda chełmiński.

Dawna brunświcko-niemiecka rodzina, jeszcze za panowania krzyżackiego osiedlona w Prusach; jedna jej gałąź przeniosła się do Inflant i tam założyła miasto Felin, właściwie Felden. Osiedleni w Prusach, czynny wzięli udział po stronie Polski w wojnie z Krzyżakami 1454 - 1466 r. i w wieku XVI jedni z pierwszych przyjęli narodowość polską i od majątków jedni wzięli nazwisko Zakrzewski, a inni Wypczyński; została się przecież przy rodzinnej nazwie von Felden jedna ich linia. Karol, kasztelan 1483 r., a 1486 r. wojewoda chełmiński (Metr. Kor.).

FELDMAN h. DRZEWICA. Jan, syn Mikołaja, zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1819 r., a Kazimierz, syn Ignacego, sztabskapitan wojsk ros. z synem Mikołajem wylegitymowani w Cesarstwie 1859 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

FELGENHAJER. Teodor-Ludwik-Fryderyk, regent i sekretarz księztwa kurlandzkiego, w pow. piltyńskim 1784 r. (Sigil.).

FELIŃSKI h. FELIŃSKI v. FARENSBACH odm. Odmiana herbu - na tarczy dwa mury, jeden na drugim, lecz dolny nie dochodzi do lewego, a górny do prawego skraju tarczy; na hełmie w koronie między dwoma orlemi skrzydłami mąż w starożytnym stroju, z założonemi w tył rękami, a na głowie czapka z chwastem. Jestto właściwie herb Farensbach z małą odmianą.

Marek Ilinicz Łytko, zamożny witebski mieszczanin, na czele 500 witebszczan, dzielnie walczył przeciwko Szwedom w Inflantach 1604 - 1607 r., a że głównie odznaczył się w bitwie pod Felinem, przy nobilitacyi, otrzymanej w nagrodę zasług w 1607 r., dostał zarazem nazwisko Feliński; do herbu zaś przypuszczony był od Woldemara Farensbacha, pod którego rozkazami zostawał. W 1611 r. Marek dostał na przedmieściu miasta Sokala łan ziemi, zwany Babiniec, na lat 60, z zapewnieniem na nim 500 grzywien. Z jego potomków, biorących dawne nazwisko Łytko za przydomek. N., dworzanin kanclerza Jerzego Ossolińskiego, towarzyszył mu w poselstwie do Rzymu 1633 r. Jan, regent grodzki witebski 1698 r. Tomasz, dziedzic dóbr Wojutyna i Ossowy, namiestnik 1772 - 1775 r., a komornik grodzki łucki 1788 r., zdolny prawoznawca, z żony Rozalii Ostrowskiej miał córki: Emilię, wielkich poetycznych zdolności, za Ignacym Potockim, Józefę za Ksawerym Tokarskim i Teklę, oraz trzech synów; z tych: 1) Aloizy, jeden z celniejszych naszych poetów XIX stolecia, służył w powstaniu Kościuszki, a w 1818 r., poniósłszy znaczne majątkowe straty, za protekcyą Tadeusza Czackiego, z którym od młodu łączyła go przyjaźń, został dyrektorem Liceum krzemienieckiego i profesorem literatury polskiej; um. 1820 r., pozostawiając z żony Józefy Omiecińskiej syna Tomasza i córkę Helenę za Edmundem Michałowskim; 2) Piotr, dziedzic wsi Zboryszowa, na Wołyniu; 3) Geraid, dziedzic dóbr Wojutyna, żonaty z Ewą Wendorff, która zostawiła ciekawy opis Syberyi i pamiętniki swojego życia, miał córki: Wiktoryę za Wincentym Wydżgą, Zofię za Adamem Poniatowskim, Paulinę, żonę Adama Szemesza i trzech synów: Aloizego, dziedzica dóbr Wojutyna, Juliana i Zygmunta -Feliksa, wielkiej nauki, profesora Akademii duchownej katolickiej w Petersburgu 1860 r., który w 1862 r. został arcybiskupem warszawskim, a w 1863 r. pozbawiony władzy, umarł w Krakowie 1895 r.

Włodzimierz, syn Michała, wylegitymowany w Cesarstwie 1842 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FELKER h. FARENSBACH. Ignacy-Jan wylegitymowany w Galicyi 1787 roku.

FELKERZAMB h. KOŁO ZŁAMANE odm. Herb - w polu srebrnem koło czerwone bez górnego jednego dzwona, o sześciu sprychach; w hełmie pół męża nago z wieńcem zielonym u pasa i na głowie, który w prawej ręce trzyma jodłę z korzeniami, a lewą ma opartą na biodrze. Labry czerwone podbite srebrem.

Senatorowie w rodzinie: Otto-Fryderyk, kasztelan inflancki 1677 - 1685 r., wojewoda czerniechowski 1685 - 1696 r., a inflancki 1696 r., um. 1706 r. Adam, kasztelan witebski 1787 r., wojewoda inflancki 1790 r., um. 1794 roku.

Rodzina sasko-niemiecka, posiadała w Luzacyi majątki Lipsa, Schönberg i inne, lecz już w XV stoleciu przesiedliła się do Inflant. W Inflantach w XVI stoleciu liczyła się do zamożniejszych, lecz znacznie podupadła majątkowo w czasie wojny między Polską a Szwecyą; obecnie ta rodzina posiada majątki w Prusach Wschodnich, Kurlandyi i Inflantach, i linia kurlandzka nosi tytuł baronów. Melchior, starosta goldyński, podpisał elekcyę 1648 r. z księztwem inflanckiem, pułkownik wojsk koronnych 1659 r. Otto-Fryderyk, pułkownik wojsk koronnych 1665 r., starosta czorsztyński 1671 r., podpisał elekcyę 1674 r. z ziemią warszawską; kasztelan inflancki 1677 r., wojewoda czerniechowski 1685 r., a ostatnio wojewoda inflancki 1696 r., swoje wyniesienie zawdzięczał Janowi III, u którego był w łaskach i który w czasie wyprawy wiedeńskiej powierzył mu dozór swego syna Jakóba. Przeszedłszy w 1683 r. na wyznanie katolickie, odznaczał się prawdziwą pobożnością i przyłożył się do budowy klasztoru Trynitarzy w Warszawie. Starosta rajgrodzki, deputat do hyberny 1690 r., sprzedał 1685 r. dobra Ostaszów, Iwaniki i Wesołow; miał dwie żony, Katarzynę Butler, wdowę po Erneście Grothusie, i Katarzynę-Elżbietę hr. Windichsgrätz, z nich synowie, Jan-Fryderyk, podczaszy inflancki 1703 r., starosta czorsztyński 1718 r., i Otto-Fryderyk; ich stryj Gotard-Wilhelm, chorąży piltyński 1711 r. Jan-Fryderyk z żony Klary Weiher miał córkę Maryę za Franciszkiem Piotrowiczem i syna Ernesta-Jerzego, kapitana wojsk koronnych 1750 r. Henryk-Jan, pułkownik wojsk królewskich 1733 r. Antoni, sędzia grodzki inflancki 1772 - 1780 r., szambelan królewski, kawaler orderu św. Stanisława 1788 r. Jerzy-Gotlib, szambelan królewski 1786 r., ożeniony z Teresą Rudomina. Adam, pułkownik wojsk koronnych 1770 r., z kasztelana witebskiego wojewoda inflancki 1790 r., kawaler orderów św. Stanisława i Orła Białego, mąż zacny i od króla Stanisława Augusta lubiony i poważany, z żony Ewy Oskierko, damy Krzyża Gwiaździstego austryjackiego, zostawił potomstwo.

Do tej rodziny należą, Jerzy, syn Teodora, gubernator cywilny inflancki 1814 r., po którym synowie, Teodor, członek poselstwa rosyjskiego w Paryżu, i Eugeniusz, oficer wojsk ros. 1868 r.

FELLERY. Jan, kapitan wojsk koronnych 1782 r. (Sigil.).

FELSDORFF. Mikołaj, kasztelan gdański 1476 r. (Metr. Kor.).

von FELSEIS h. FELSEIS. Herb - tarcza w podłuż przedzielona, w prawej błękitnej części młotek i tłoczek górnicze na krzyż, ich rękojeście złote, a głowy srebrne, w części lewej czarnej, krzyż św. Andrzeja biały; w koronie cztery pióra strusie po dwa rozdzielone, białe i niebieskie, złote i czarne.

Ten herb otrzymał Jan-Nechacy, radca apelacyjny w Galicyi, nobilitowany 1852 r., a w 1858 r. nadany od cesarza Franciszka II tytułem Ritter z przydomkiem von Felseis.

FELSZTYŃSKI. Ignacy nobilitowany 1764 r. (Kancl.), jego syn Ignacy zapisany do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1802 r.

FENC Tadeusz, adwokat w Trembowli, uznany szlachcicem galicyjskim 1782 r.

FENGER Jakób otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.).

FENINI. Józef, kapitan wojsk koronnych 1774 r. (Kancl.).

FERANTINI. Franciszek, sekretarz królewski 1676 r. (Metr. Kor.).

FERBER h. FERBER. Herb - na tarczy w polu złotem trzy łby czarne dzików, dwa i jeden, wszystkie w prawo; na hełmie w koronie dwa złote skrzydła, między niemi ogon pawi, na tym łeb dzika w prawo.

Senator w rodzinie, Maurycy, biskup warmiński 1523 r., um. 1537 r.

Zamożna już w XV stoleciu miejska gdańska rodzina. Maurycy, z kanonika warmińskiego, lubeckiego, rewelskiego i dorpackiego kustosz w 1517 r., a w 1523 r. biskup warmiński, jeden z najzacniejszych kapłanów swojego czasu, powstrzymując innowierstwo, powściągał zarazem i nadużycia duchowieństwa w swej dyecezyi, a dochody biskupstwa z 1000 podniósł na 7000 grzywien; um. 1537 r. Konstanty, bogaty kupiec i burmistrz gdański 1557 r., stronnik cesarza, podniecał współobywatelów do oporu i wojny przeciw Stefanowi Batoremu, za co z rozkazu tego monarchy był więziony w Łęczycy. Konstanty, łowczy gdański 1704 r. (Sigil.). Lambert, Jezuita, um. 1711 r. Jan-Zygmunt, prawoznawca i jurysta, napisał dzieło o skarbowości ziem pruskich pod względem prawnym 1722 r. Nataniel, burgrabia gdański 1735 r. (Sigil.). Jan-Konstanty, tajny radca pruski, pozyskał szlachectwo pruskie; w 1746 r. obwiniony i przekonany o zbrodnię stanu, został ścięty. W 1782 roku należały do tej familii majątki Nobel i Rottmansdorff, w okolicach Gdańska. Jest i na Pomorzu rodzina tego nazwiska, lecz innego herbu i pochodzenia, która w 1701 r. otrzymała szlachectwo niemieckie od cesarza Leopolda I. (Patrz Ebrehard-Ferber.).

FEREMAN. Henryk, vicerajca, został burgrabią elblągskim 1516 r. (Metr. Kor.).

FERENI vel FEREN. Teodor i Bartłomiej zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1803 r.

FERGIS h. FERGIS. W powiecie kowieńskim, a obecnie i w Królestwie, lecz nie znam ani pochodzenia, ani herbu tej rodziny. Jerzy, właściciel dóbr Użorty 1710 r., miał synów: Józefa, Pawła i Ignacego. Paweł, dziedzic dóbr Użorty, strażnik inflancki 1770 r., pozostawił synów, Józefa i Ignacego. Józef, krajczy kowieński 1786 r., z Zuzanny Świętochowskiej miał syna Konstantego, oficera wojsk polskich 1830 r., po którym synowie, Alfred i Czesław. Ignacy, podczaszy i regent grodzki mścisławski 1786 r., pozostawił synów: Leopolda z synem Ignacym i Józefa z synami: Bolesławem, Władysławem i Mieczysławem, wylegitymowanych w Cesarstwie 1850 r. i zapisanych do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Józef, deputowany z powiatu maryampolskiego na sejmy 1820 - 1826 r. Karol, podporucznik wojsk polskich 1830 r.

FERNER von FERNBERG h. FERNBERG. Herb - tarcza w poprzek przedzielona, w górnej niniejszej części w polu złotem orzeł czarny darty, dwugłowy, w dolnej części większej w polu błękitnem na szarej podstawie skała, w niej otwór górniczy.

Ten herb z przydomkiem von Fernberg otrzymał Ferdynand Ferner, urzędnik solny w Bochni, nobilitowany 1786 r. od cesarza Józefa II. Jerzy, rotmistrz królewski 1713 r. (Sigil.).

FERRARI. Jan, pułkownik wojsk koronnych 1661 r. Ludwik, podpułkownik wojsk koronnych 1731 r. Jan-Anioł otrzymał tytuł hrabiowski 1774 r. August, kapitan-audytor wojsk koronnych 1788 r. (Sigil.).

FERRI. Piotr, podpułkownik wojsk koronnych 1732 r. (Sigil.).

FESCHKE. Ernest-Samuel, sekretarz królewski 1752 r. (Sigil).

FETTERY v. FETTER. Jan, kapitan gwardyi pieszej koronnej, otrzymał nobilitacyę 1790 r. Jan, podporucznik wojsk koronnych 1792 r. (Sigil.).

FEWERABEND. Izaak, burmistrz elblągski, został burgrabią m. Elbląga 1716 r. (Sigil.).

FICKI h. DĘBORÓG. Po Tomaszu, burgrabim grodzkim mielnickim 1752 r., syn Franciszek miał syna Fryderyka, ożenionego z Fryderyką Weyhert, po którym syn Karol, naczelnik pocztamtu w Kielcach, wylegitymowany w Królestwie 1859 r.

FIEBRON v. FIEBRONEK h. CIOŁEK. Byli w XV stoleciu w Małopolsce. Stanisław, dziedzic wsi Gutanowa i części Borkowa, około 1470 r., cytowany w Lib. Benef. Paweł i Piotr, dziedzice wsi Korytnicy, w pow. stężyckim 1569 r.

FIEDEROWICZ h. OGIŃSKI. Jan, posesor części dóbr Śnitowice 1603 r. Jan, komisarz królewski 1789 r. Antoni, miecznik bełzki 1791 r., ożeniony z Zofią Obertyńską, miał synów: Kazimierza, dzierżawcę dóbr Białowody, w pow. hrubieszowskim, i Jana, dziedzica dóbr Bychowiec, w pow. lubelskim, wylegitymowanych w Królestwie 1842 r.; po Kazimierzu z żony Teofili Lipskiej zostali synowie, Feliks i Józef 1854 r.

FIEDOROWICZ h. FERBER. N. N. byli zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1830 r.

FIEDOROWICZ h. ŚLEPOWRON. Jan, syn Andrzeja, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1805 r.

FIEDOROWICZ h. WIERZBNA. Teofil, syn Józefa, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1837 r.

FIEDZIUSZKO h. RADWAN. Dawna rodzina w pow. pińskim, pisano ją także Fediuszko. Bazyli, chorąży piński 1570 r. Konstanty, chorąży i poborca piński 1607 r. Jan, chorąży piński, i Wawrzyniec podpisali elekcyę 1632 r. Jan, stolnik brzeski 1686 r. Ignacy, Franciszek i Józef podpisali konwokacyę litewską 1764 r. Leopold, urzędnik w Radomiu 1866 r. Kazimierz, syn Franciszka, z synem Franciszkiem wylegitymowani w Cesarstwie 1859 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FIETINGHOFF-SCHEEL. Dawna i zamożna inflancka rodzina; z odpadnięciem Inflant przeszła pod panowanie naprzód Szwecyi, a następnie Rosyi. Wawrzyniec, rotmistrz królewski 1668 r. Otto, znakomity dygnitarz rosyjski, kawaler orderów św. Andrzeja i Orła Białego, otrzymał w 1775 r. indygenat polski (Vol. Leg.).

FIGENAU Michał, admirał, otrzymał nobilitacyę 1569 r. i herb rozdzielony w podłuż na dwie części, w prawej czarnej pół kotwicy srebrnej, w lewej srebrnej pół orła z mieczem w szponie; w hełmie w koronie dwa orle skrzydła czarne i białe, i ręka uzbrojona mieczem do cięcia.

FIGIETTY h. ZAREMBA odm. Odmiana herbu - lew wyskakuje z za muru gładkiego bez blanków i trzech kamieni.

Po Antonim, nobilitowanym 1790 r., z żony Anny Kolczyckiej syn Antoni, podporucznik wojsk polskich, dziedzic dóbr Klwatka Królewska, w pow. radomskim, wylegitymowany w Królestwie 1838 r.

FIHAUSER h. FIHAUSER. Herb - tarcza dwoma wązkiemi paskami rozdzielona na cztery kwadraty, w pierwszej i czwartej częściach czarnych ptak złoty z rozpostartemi do lotu skrzydłami, stojący na czerwonym pniu, w drugiej i trzeciej częściach złotych czerwone kule dwie i jedna; na hełmie w koronie między dwoma myśliwskiemi trąbami ptak stojący na pniu jak na tarczy. Labry z prawej strony tarczy złoto-czerwone, z lewej złoto-czarne.

Podług podania tej familii, jej właściwem nazwiskiem było Vieheuser, i jest gałęzią pruskiej rodziny Engelke. Zygmunt, tajny radca i vicekanclerz imperyum z swym synem Konradem, później sekretarzem króla Władysława IV, mieli w 1620 r. otrzymać szlachectwo niemieckie. Jan, drugi syn Zygmunta, sekretarz króla Zygmunta III w 1602 r., z żony Krystyny Dzianott miał syna Idziego, wojownika przeciwko Moskwie 1616 - 1619 r., (po którym z żony Ewy Suroz-Frąckiewicz syn Jan walczył przeciwko Szwedom za króla Jana Kazimierza.

Właściwym przecież przodkiem, obecnie żyjących członków tej rodziny, ma być Konrad, piszący się z Mijaczowa v. Mijaszowa, sekretarz Zygmunta III, po którym syn Tomasz pozostawił syna Idziego, a ten syna Andrzeja. Józef, syn Andrzeja, miał syna Walentego, ożenionego z Barbarą Trzebuchowską, z której syn Idzi, pracą, zabiegiem i oszczędnością znaczny zrobił majątek i kupił dobra Gdów i Bruśnik około 1800 r. Idzi zaślubił Elżbietę Marynowską i z niej zostawił sześciu synów. Z tych:

1) Andrzej ożeniony z Eleonorą Lanckorońską;
2) Michał ożeniony z Elżbietą de Friese;
3) Wincenty, po którym syn Ferdynand;
4) Antoni, tego syn Henryk, dziedzic dóbr Odporyszów i Podlesie, wylegitymowany w Galicyi 1841 r.;
5) Ludwik, po którym z Salomei Wyszkowskiej syn Konstanty, dziedzic dóbr Bruśnik, w Galicyi, z 1-ej żony Julianny bar. Konopka pozostawił syna Konrada;
6) Idzi, dziedzic dóbr Gdów i Turzy, z żony Ludwiki hr. Kuczkowskiej pozostawił syna Idziego, wylegitymowanego w Galicyi 1837 r., i córkę Annę za Franciszkiem Trzecieskim.

FIJAŁKOWSKI h. CZARNOWRON. Herb - w polu niebieskiem podkowa srebrna stojąca, pod którą wązka belka srebrna; na podkowie krzyż kawalerski złoty, na tym kruk czarny w prawo, trzymający w dziobie złoty pierścień z brylantem. Na hełmie w koronie pięć piór strusich.

Ten herb wraz z szlachectwem polskiem otrzymał w 1840 r. Ignacy, syn Bartłomieja, doktór medycyny, chirurgii i akuszeryi za czasów Księztwa Warszawskiego, naczelny lekarz wojsk polskich, od 1823 do 1830 r. profesor Uniwersytetu warszawskiego, w 1834 r. dyrektor Instytutu Położniczego i Szkoły Akuszeryi w Warszawie, autor kilku dzieł medycznych w językach polskim i niemieckim, zm. 1855 r.; jego, sądzę, syn Tytus, dziedzic dóbr Zawidz Kościelny, w pow. mławskim 1856 r.

FIJAŁKOWSKI h. ŚLEPOWRON. W Mazowszu i na Podlasiu. Marcin cytowany w aktach warszawskich 1642 r. Bartłomiej kupił w 1754 r. majętność Wojny, na Podlasiu (Akta Drohickie). Jerzy, burgrabia grabowiecki 1775 r. Józef, generał-adjutant królewski, chorąży horodelski 1788 - 1790 r. Antoni, pisarz sądu w Piotrkowie 1813 r. Józef, podpułkownik wojsk polskich, chlubnie odbył kampanię 1812 r. i walczył 1831 r. Jan, starszy chirurg wojsk polskich 1831 r. Antoni, syn Stefana, kanonik katedralny kujawski 1811 r., kustosz płocki 1840 r., sufragan płocki, biskup hermopolitański 1841 r., administrator archidyecezyi warszawskiej 1844 r., arcybiskup warszawski 1856 r. i metropolita, kapłan pobożny i zacny, charakteru niezłomnego i prawego, um. 1861 r. Antoni, profesor i rektor Akademii duchownej katolickiej w Wilnie, proboszcz szydłowski, od 1855 r. sufragan kamieniecki i biskup tanazejski 1858 r., biskup kamieniecki 1860 r., ostatnio arcybiskup mohylowski; um. 1883 r. w Petersburgu.

Po Józefie-Tadeuszu, adjutancie królewskim, dziedzicu dóbr Szewce 1786 r., synowie:
1) Ludwik ożeniony z Jadwigą Sypniewską, z niej synowie, Aleksander, dzierżawca dóbr Boleszyn, w pow. opatowskim, i Wiktor wylegitymowani w Królestwie 1839 r.;
2) Wojciech ożeniony z Balbiną Moraczewską, z której syn Józef wylegitymowany w Królestwie 1848 r. Jan, Bazyli, Teodor, Grzegorz, Eliasz i Szczepan wylegitymowani w Galicyi 1808 r. Teodor, syn Adama, Seweryn, syn Marcina, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1849 - 1863 r. Izydor, syn Józefa, z synem Teofilem wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej. Z osiedlonych na Litwie. Mateusz, syn Stanisława, z synami: Władysławem, Wiktorem, Józefem, Atanazym i Michałem wylegitymowani w Cesarstwie 1851 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

Sądzę, że tej familii Stefan, doktór medycyny w Petersburgu, autor lekarski 1765 r. Marcin, profesor Akademii krakowskiej, autor 1788 - 1791 r. Zygmunt, urzędnik w Warszawie 1842 r. Józef, podsędek w Pyzdrach 1866 r., sędzia Trybunału w Kaliszu 1874 r. Władysław ożeniony z Maryanną Marson 1870 r.

FIJAŁKOWSKI h. ZŁOTOKLUCZ Karol, syn Andrzeja, urzędnik skarbowy w Kaliszu, otrzymał w 1837 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego orderu św. Anny III klasy, a następnie pozyskał herb zwany Złotoklucz.

FILAMOWICZ. Franciszek, podporucznik wojsk koronnych 1792 r. (Kancl. Sigil.).

FILANOWSKI. Marcin, syn Antoniego i Maryanny Witkowskiej, ur. 1796 r. w m. Augustowie, podporucznik wojsk polskich 1831 r.

FILASIEWICZ. Hilary, syn Leopolda i Maryanny, ur. 1788 r. w Krzeszowie, podporucznik wojsk polskich 1815 r.

FILEMONOWICZ h. POBÓG. Na Białej Rusi, pisano ich także Filimonowicz. Jan nadał księżom Karmelitom w m. Mścisławie plac na wybudowanie klasztoru; to nadanie zatwierdził sejm 1638 r. Metody, biskup mohylowski i mścisławski 1655 r.; pozbawiony biskupstwa od Polaków przeszedł do Kozaczyzny i został biskupem nieżyńskim, lecz i to biskupstwo stracił, obraziwszy Tukalskiego, metropolitę kijowskiego. Teodor z przydomkiem Szperkowski, regent metryki koronnej 1767 r. (Sigil.).

Szymon, syn Antoniego, z synami: Justynem, Maciejem, Hilarym i Kacprem wylegitymowani w Cesarstwie 1856 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FILEN de Jan, podpułkownik wojsk koronnych 1713 r. (Sigil.).

FILEWSKI h. POBÓG. Daniel, syn Jana, wylegitymowany w Cesarstwie i zapisany do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1832 r.

FILIBORN. Jan, syn Samuela, z synami, Adamem i Julianem wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1842 r. Juliusz, asesor sądu w Chęcinach 1863 r.

FILIMONOWICZ h. POBÓG. Józef, syn Michała, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1849 r.

FILIŃSKI. Augustyn, vicerotmistrz wojsk koronnych 1664 r. (Sigil.).

FILIPECKI h. RAWICZ. Michał, dziedzic wsi Czaple, na Kujawach 1704 r., miał syna Wawrzyńca, po którym synowie: Andrzej, Jezuita, następnie kanonik katedralny lwowski 1764 - 1784 r., Antoni i Franciszek wylegitymowani w Galicyi 1782 r. i Józef. Z nich Antoni, podczaszy bydgoski, żonaty z Kunegundą Chomentowską, a Józef, ożeniony z Anną Gautier, pozostawił syna Feliksa-Stanisława, po którym z Małgorzaty Drąc synowie: Antoni, Feliks i Ludwik, oraz córki: Anna, Julianna, Zofia i Józefa Hagenmeister wylegitymowani w Królestwie 1846 - 1866 r.

FILIPKOWSKI h. POBÓG. Wzięli nazwisko od wsi Filipki, w ziemi łomżyńskiej; szlachta po większej części zagrodowa i licznie rozrodzona. Jan, Krzysztof, Paweł, Tomasz i Wawrzyniec 1697 r., a Sylwester 1764 r. podpisali elekcye z ziemią łomżyńską. Ansgary, Stanisław i Leon, burgrabia koleński, synowie Jakóba, 1744 r. dziedzice wsi Tyszki-Zabiele. Maciej, burgrabia grodzki wąsoski 1760 r., komornik grodzki wizki 1775 r.; jego syn Wojciech, komornik graniczny wizki 1783 r., komornik ziemski łomżyński 1784 - 1791 r. Antoni, burgrabia grodzki koleński 1790 - 1794 r.

Po Stanisławie, synu Mikołaja, właścicielu części wsi Filipki-Łowczewo, w ziemi łomżyńskiej 1595 r., pochodzący Piotr, syn Macieja, wylegitymowany w Królestwie 1860 r. Po Wojciechu, synu Jana, w 1695 r. dziedzicu części Filipki, pochodzący: Antoni, syn Tomasza, podoficer wojsk ros., w 1857 r., Józef, majtek floty ros., syn Jana i Rozalii z Bagieńskich, 1858 r. wylegitymowani w Królestwie.

Po Antonim, dziedzicu dóbr Obryte i Rostraszewo 1768 r., synowie:
1) Maciej miał syna Józefa, ożenionego z Józefą Doliwą, z której synowie: Feliks, ur. 1795 r. w Łomży, porucznik wojsk polskich 1827 r., adjutant generała Giełguda, radca Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego 1841 r., i Ksawery ur. 1797 r., podporucznik ze szkoły podchorążych 1817 r., porucznik 1825 r., a w 1831 r. kapitan wojsk polskich, radca Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego 1856 r., wylegitymowani w Królestwie 1837 r.;
2) Stanisław pozostawił syna Mikołaja, a ten Stanisława, po którym z żony Anny Włost syn Julian, podpisarz sądowy w Szczucinie 1866 - 1874 r., wylegitymowany w Królestwie 1860 r.

FILIPKOWSKI h. TRZASKA. Jan, syn Marcina, udowodnił szlachectwo w grodzie warszawskim 1694 r.; jego syn Maciej, vicegerent grodzki koleński 1747 r., pozostawił synów, Wojciecha i Michała. Po Wojciechu syn Józef 1793 r., z żony N. Sokołowskiej zostawił potomstwo; większa jednak część tej rodziny przeszła do herbu Pobóg.

FILIPKOWSKI Józef, urzędnik w pow. augustowskim, otrzymał w 1838 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego orderu św. Stanisława IV klasy.

FILIPONI. Jan Babtysta, podkomorzy malborgski 1675 r. (Don. Gr. Warszawskiego).

FILIPOWICZ h. PIERZCHAŁA. Stanisław, syn Pawła, dziedzic części dóbr Kawenczyna 1579 r. (Conventionalia Warszawskie). Franciszek obrał 1623 r. plenipotentów dla prowadzenia spraw (Metr. Kor.). Wawrzyniec z Kawęczyna podpisał elekcyę 1697 r. z ziemią warszawską.

FILIPOWICZ h. POBÓG i POBÓG odm. Odmiana herbu - w koronie na hełmie cały chart w prawo; obecnie jednak ta rodzina bierze zwykły herb Pobóg.

Senator w rodzinie, Jan, biskup kijowski 1522 r., um. 1521 r.

Dawna i rozrodzona białoruska rodzina. Jan, sekretarz litewski 1508 - 1510 r., z kustosza wileńskiego biskup kijowski 1522 r. Paweł, syn Kazimierza, z swoim synowcem Maksymilianem, dziedzice dóbr Szyłowszczyzna, w wojew. mińskiem 1669 r. Paweł osiedlił się w Polsce, i od niego pochodzą Filipowicze wylegitymowani w Królestwie z herbem Prawdzic. Samuel, skarbnik witebski, zrujnowany wojnami za Jana Kazimierza, popełnił abusum szlachectwa, od którego jego synów: Michała, Daniela i Bazylego uwolnił sejm 1678 r. Z tych braci:
1) Michał, skarbnik mścisławski, sędzia grodzki miński, ożeniony z Joanną Chreptowicz, sędzianką ziemską grodzieńską, z niej synowie, Antoni, dziedzic dóbr Nowydwór, porucznik wojsk litewskich, i Karol zmarł młodo 1727 r.;
2) Daniel, żonaty z Anną Odyniec, bezpotomny
i 3) Bazyli, stolnik rzeczycki, podpisali elekcyę 1697 r. z wojew. mińskiem. Bazyli, ożeniony z Eleonorą Rdułtowską, miał syna Floryana, dziedzica dóbr Wołni, Suderw i Bortnik 1740 r. Wojciech, Antoni i Krzysztof na Żmudzi 1666 r. Jan, krajczy inflancki 1733 r. Jakób, Jezuita 1739 - 1759 r. Wincenty, regent ziemski wiłkomierski 1791 r.

Wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty:
a) gub. kowieńskiej: Jerzy z synami, Teofilem i Franciszkiem; Jan z synami: Janem, Hipolitem i Antonim; Leon z synem Franciszkiem; Franciszek z synami: Romualdem, Janem, Leonem, Karolem i Franciszkiem i Piotr, synowie Antoniego, Jan, syn Józefa, w 1849 r.;
b) gub. mińskiej: Leon, syn Józefa, z synem Augustynem, Józef i Bazyli, synowie Szymona, Dominik, syn Aloizego, i inni osób 70, w 1849 - 1854 r.;
c) gub. wołyńskiej: Wojciech i Jakób, synowie Jakóba, i inni 1839 r. Tadeusz, dóbr Powaszecie, Adam, syn Jana, dóbr Burgiany, Zygmunt, syn Bonifacego, dóbr Łowmuleńki, w gub. kowieńskiej 1882 r. dziedzice.

FILIPOWICZ h. PRAWDZIC. Wielu z Filipowiczów, herbu Pobóg, szczególniej zaś osiedleni w Królestwie, przeszli do herbu Prawdzic. Paweł, dziedzic dóbr Szyłowszczyzna, w wojew. mińskiem 1669 r., miał syna Pawła, który osiedlił się w Polsce; jego syn Michał 1733 r. pozostawił synów: Stefana, Antoniego, Wojciecha i Jana. Po Stefanie syn Maksymilian, rotmistrz miński, po którym z Agnieszki Wisłockiej synowie:
1) Karol, urzędnik do szczególnych poruczeń przy gubernatorze cywilnym radomskim, wylegitymowany w Królestwie 1839 r.; z żony Antoniny Chałubińskiej jego syn Henryk;
2) Artur wylegitymowany w Królestwie 1841 r.; z żony Julianny Dowgiałło jego syn Witold, oficer wojsk ros., dziedzic dóbr Wolanów, w gub. radomskiej.

Po Danielu syn Michał miał syna Antoniego, ten Jana, ożenionego z Józefą Gasińską, z której syn Konstanty, dziedzic dóbr Wysoczki-Średnie, w pow. sandomierskim, wylegitymowany w Królestwie 1862 r.

FILIPOWICZ. Andrzej, Gabryel, Jan i Józef, synowie Józefa, Jakób,  syn Ignacego, Tomasz z synami, Felicyanem i Stanisławem. Mikołaj i Tytus, synowie Józefa, i wielu innych wylegitymowani w Cesarstwie 1845 - 1879 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

FILIPOWSKI h. POBÓG. Piszą się z Siekluk, w pow. pilzneńskim; jeden dom z Różyckimi i Koniecpolskimi. Mikołaj, cześnik koronny, starosta ratneński, otrzymał urząd burgrabiego krakowskiego 1505 r. Jego brat Jakób, łożniczy królewski, burgrabia krakowski 1512 r, (Metr. Kor.). Heronim, dziedzic majętności Chrzęcice, w wojew. krakowskiem, i Drewnowa-Przydanowa, łożniczy królewski, nabył w 1553 roku wsie Balina, Nowoszydka i Paszkowce, a 1576 r. dobra Spytkowice (Metr. Kor.); krajczy koronny, starosta nurski, ostrowski, ostrołęcki i stryjski, w młodości służył wojskowo z Stefanem Batorym na Węgrzech, i dlatego też popierał jego elekcyę. Krajczy miał dwie żony, Reginę Glińską, córkę Mikołaja, rajcy krakowskiego, z której synowie, Piotr i Samuel, i Zofię Komorowską, wdowę po Mikołaju Myszkowskim, kasztelanie wojnickim, za którą wziął znaczny posag i czem obruszył przeciwko sobie potężną rodzinę Myszkowskich, niechętnie widzącą, że wielkie dostatki wdowy przeszły w jego ręce. Heronim um. 1587 r.; jego córka Anna za Krupką-Przecławskim.

Paweł i Tomasz, synowie Jakóba, Stanisław i Wojciech, synowie Piotra, 1600 r. (Conventionalia Warszawskie). Bartłomiej, syn Jana, 1668 r. (Wyr. Tryb. Piotrkowskiego). Maciej 1632 r. z wojew. podlaskiem, a Jan i Walenty 1697 r. z ziemią wizką podpisali elekcye. Antoni, podpułkownik wojsk koronnych 1756 r. (Sigil.).

Z osiedlonych na Litwie. Józef z synami, Adolfem i Józefem, Marcin z synami, Adamem i Janem i tego synowie, Józef i Ludwik, oraz Jan, synowie Jana, wnukowie Onufrego, wylegitymowani w Cesarstwie 1855 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Wincenty z synem Janem wylegitymowani w Cesarstwie 1839 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej. Wincenty, syn Józefa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1838 r.

FILIPOWSKI. Wojciech i Łukasz-Jan wylegitymowani w Galicyi 1783 - 1788 r.

FILIPSON Gerard, porucznik wojsk koronnych, na zalecenie hetmanów nobilitowany 1676 r. (Vol. Leg.).

FILKIEWICZ. Józef cytowany w aktach latyczowskich 1756 r. Stanisław, podporucznik wojsk polskich 1819 r.

FILLEBORNE. Rodzina miejska warszawska, podobno pochodząca ze Szwecyi. Antoni, kapitan wojsk polskich, chlubnie odznaczył się w wojnie 1812 - 1814 r.; kawaler Legii Honorowej i krzyża wojsk polskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1839 r. z zasady posiadanego stopnia oficerskiego.

FILOCHOWSKI h. ŚLEPOWRON. Gałąź rodziny Dłużniewskich, która od majątku Filochy, w ziemi łomżyńskiej, wzięła nazwisko Filochowski. Wojciech, syn Piotra, burgrabia łomżyński 1630 r. Jan i Wojciech podpisali elekcyę 1697 r. z ziemią łomżyńską. Po Pawle, komorniku ziemskim ostrołęckim 1686 r., syn Paweł miał syna Jana, dziedzica majątku Sawaty-Górne, w pow. ostrołęckim 1752 r., ożenionego z Rozalią Luba, z niej syn Szymon ożeniony z Magdaleną Suską, z której synowie:
1) Floryan wylegitymowany w Królestwie 1845 r.;
2) Adam, tego syn Karol ożeniony z Antoniną Skowrońską, z której syn Hipolit wylegitymowany w Królestwie 1860 r.

FILODROWSKI. Jan 1625 r. (Conventionalia Warszawskie).

FILONOWICZ h. POBÓG. Stefan z synami, Karolem i Eliaszem, Jan z synem Wincentym i Adam z synem Janem, synowie Michała, wylegitymowani w Cesarstwie 1863 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

FILOZOFOWICZ. Michał, syn Józefa, z potomstwem zapisany do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1803 r.

FILSJEAN h. TRÓJGROT. Po Szczepanie, który w 1790 r. otrzymał nobilitacyę, zatwierdzoną na sejmie grodzieńskim 1793 r., syn Jan, zamieszkały w gub. grodzieńskiej, wylegitymowany w Królestwie 1850 r.

von FINCKENSZTEJN h. OSTOJA. Adam, syn Jana, z synem Eustachym wylegitymowany w Cesarstwie 1871 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

FINCYMBERGER. Jan, adwokat trembowelski, wylegitymowany w Galicyi 1782 r.

FINEK. Byli w północnem Mazowszu. Mikołaj dostał w 1422 r. od Janusza ks. Mazowieckiego ośm włók gruntu w pow. nowogrodzkim na Mazowszu. Piotr cytowany w aktach warszawskich 1472 r. N., dziedziczka dóbr Parznice, w pow. radomskim 1569 r. (Ks. poborowe).

FINK h. FINK v, OSTOJA odm. Dawna pruska rodzina, lecz wielu z jej członków osiedliło się także w Koronie, a jedna jej gałąź przybrała nazwisko von Finkenstein; pisano ich także Finek. Ludwik, żonaty z Dorotą, cytowani w aktach warszawskich 1601 i 1605 r. Sebastyan, porucznik wojsk koronnych 1685 r. Zbigniew, podczaszy inflancki, i jego brat Henryk 1687 r.; jeden z tych braci dowodził pułkiem artyleryi na wyprawie wiedeńskiej 1683 r.

Po Henryku, dziedzicu dóbr Trzciany 1700 r., synowie: Michał, podczaszy inowrocławski 1704 roku (Sigil.), żonaty z Anielą Jelec, cześnikówną kijowską, Samuel, podczaszy gostyński 1712 r. i Jan, podczaszy inflancki 1711 r., po którym z Teresy Śląskiej synowie, Wojciech, podczaszy bracławski 1740 r., i Antoni. Antoni, cześnik bracławski 1780 r., zaślubił Katarzynę Małachowską i z niej miał synów, Ignacego i Wojciecha, chorążego 1784 r. (Sigil.), a następnie porucznika kawaleryi narodowej 1790 r. (Kancl.), po którym z Franciszki Różyckiej syn Julian ożeniony z Antoniną Sobolewską (Bon.).

FINKE de FINKENTHAL h. FINKENTHAL v. OSTOJA odm. Odmiana herbu - w polu niebieskiem dwa złote półksiężyce, stojące barkami ku sobie, nad niemi złota gwiazda; w koronie pięć piór strusich, na nich kotwica wywrócona.

Ten herb z szlachectwem i przydomkiem de Finkenthal otrzymał w 1805 r. od cesarza Franciszka II Beniamin Fincke, bankier w Lublinie i właściciel dóbr; z żony Bogumiły Gleining jego synowie, Henryk, dziedzic dóbr Janowiec, w gub. lubelskiej, i Jan-Samuel, adoptowany Piaskowski, wylegitymowani w Królestwie 1837 r.

FINKOWSKI h. OSTOJA. Z Finków, herbu Fink v. Ostoja odm., osiedlonych na Litwie, niektórzy zmieniali nazwisko na Finkowski, jak N. cytowany w aktach kowieńskich 1686 i 1697 r.

FIŃSKI. Antoni, pisarz grodzki przedecki, wojski bydgoski 1736 r., podczaszy kruszwicki 1744 r. (Sigil.).

FIORENTYNI h. FIORENTYNI. Rodzina włoskiego pochodzenia na Litwie. Antoni, syn Franciszka, z synami, Władysławem i Stanisławem wylegitymowany w Cesarstwie 1856 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

FIRLEJ h. LEWART. Senatorowie w rodzinie: Eustachy, kasztelan lubelski 1351 - 1359 r. Andrzej, kasztelan żarnowski około 1400 r. Grzegorz, kasztelan sandomierski około 1454 r. Mikołaj, wojewoda lubelski 1507 r., sandomierski 1514 r., kasztelan krakowski 1520 - 1526 r. i hetman wielki koronny 1515 - 1526 r. Piotr, kasztelan chełmski 1528 r., biecki 1535 r. i tegoż roku wiślicki, wojewoda lubelski 1538 r., ruski 1545 r., um. 1553 r. Jan, kasztelan bełzki 1555 r., wojewoda bełzki 1556 - 1561 r., lubelski 1562 - 1572 r., marszałek wielki koronny 1563 - 1574 r., wojewoda krakowski 1572 r. Mikołaj, kasztelan wiślicki 1569 - 1577 r., rawski 1577 r., wojewoda lubelski 1588 r. Andrzej, kasztelan lubelski 1576 - 1581 r. Mikołaj, kasztelan biecki 1576 - 1588 r., wojewoda krakowski 1589 r., um. 1600 r. Andrzej, kasztelan małogoski 1589 r., radomski 1591 r., um. 1609 r. Jan, podskarbi wielki koronny 1590 - 1608 r., kasztelan wojnicki 1613 - 1614 r. Piotr, kasztelan zawichostski 1609 r., biecki 1613 r., wojnicki 1614 r., wojewoda lubelski 1617 r., um. 1619 r. Henryk, podkanclerzy koronny 1613 r., biskup łucki 1616 r., płocki 1617 r., a arcybiskup gnieźnieński 1624 r., um. 1626 r. Mikołaj, kasztelan biecki 1615 r., wojnicki 1618 r., wojewoda sandomierski 1633 r. Henryk, biskup przemyślski 1632 r., poznański 1634 r., um. 1635 r. Andrzej, kasztelan bełzki 1638 r., wojewoda sandomierski 1649 r. Piotr, kasztelan kamieniecki, um. 1650 r. Stanisław, kasztelan lubelski 1651 r., ustąpił 1654 r. Andrzej, kasztelan lubelski 1655 - 1658 r. Jan, kasztelan sanocki 1699 - 1701 r. Andrzej, kasztelan kamieński 1714 r., um. 1718 r.

Znakomita magnacka rodzina, licząca się do pierwszorzędnych krajowych w ciągu XVI i XVII stolecia, a już w XIV wieku znaczne posiadająca majątki. W pierwszej połowie XV stolecia Firlejowie rozdzielili się na kilka gałęzi, piszących się od głównych swych posiadłości z Dąbrowicy, Krwat, Mełgiewa, Konar, Broniewic i Markuszowic, z których jedne zgasły, inne jak z Konar i z Broniewic przybrały od tych majątków nazwiska Konarski i Broniewski, a pisząca się z Dąbrowicy zachowała rodzinną nazwę i tę uświetniła, wydawszy kilkunastu senatorów i kilku znakomitych mężów stanu i wojowników. W XVI stoleciu Firlejowie przeszli na wyznanie kalwińskie, lecz je prędko opuścili, a tylko jedna linia wierną mu aż do swego wygaśnięcia została. Jakkolwiek przez ciąg więcej niż półtora wieku Firlejowie należeli do magnackich rodzin kraju, a przez to posiadali znaczenie i częste mieli stosunki z monarchami zagranicznymi, nie uganiali się przecież za tytułami zagranicznemi, po kądzieli jednak po wygasłych Bonarach posiadali tytuł baronów państwa rzymskiego na Ogrodzieńcu i Kamieńcu, ale go nie używali. Ich dewizą było drzewo palmowe, które, choć przygięte pod zawieszonym ciężarem, powstawało z napisem „Nititur sub onere virtus“ (cnota z pod ciężaru dźwiga się). Rozrodzeni i rozdzieleni w początkach XVII wieku na kilka linij, od połowy tegoż wieku zaczęli wymierać bezpotomnie i majątkowo upadać, wygaśli zaś całkowicie w 1730 r. na Jakóbie, staroście mukarowskim.

Podług Paprockiego Eustachy (Ostasz), podstoli krakowski, wraz z bratem Dzierżkiem, otrzymał prawo szredzkie dla dóbr swych Bejsce, Brzyszcza, Dąbrowica, Gostcza, Podolany, Stojanowice, Kołaczyce, Klimuntowice, Nowacerkiew, Mełgiew, Janowiec, Wrocimirów, Zakrzów, Zatopolce, Mleczków, Sławiny, Markuszowice i Bochotnica 1317 roku. Podstoli miał dwóch synów, Stanisława, który dzielnie bronił zamku lubelskiego, oblężonego od Tatarów 1337 r., i Eustachego, podstolego krakowskiego 1339 r., a w 1351 r. kasztelana lubelskiego, który w wojew. lubelskiem posiadał kilkanaście wsi, między innemi: Bochotnicę, Mełgiew, Markuszowice, Dąbrowice i t. d. Kasztelan zostawił dwóch synów, Piotra i Jakóba; po Piotrze syn Jan, dziedzic Bochotnicy i Broniewic, miał mieć syna Andrzeja, kasztelana żarnowskiego około 1400 r., od którego wywodzą się rodziny: Broniewski, Markuszowski i Konarski.

Jakób, młodszy syn Eustachego, kasztelana, pozostawił synów, Adama i Jakóba, od Jakóba pochodzi rodzina Mełgiewskich, a Adam, z żony Jachny Krwackiej, za którą dostał w posagu majątek Krwaty, miał trzech synów: Piotra, bezpotomnego, Mikołaja, po którym tylko jedna córka została, i Jana, dziedzica na Dąbrowicy, Płoniszowicy i Krwatach, który pozostawił synów: Jana, Piotra i Grzegorza, kasztelana sandomierskiego 1454 r.; od Jana, dziedzica dóbr Krwaty, pochodzi rodzina Krwackich, a Piotr, dziedzic na Dąbrowicy, sędzia ziemski lubelski 1473 r., był właściwym protoplastą Firlejów. Sędzia, z żony Jadwigi Osmolskiej, miał syna Mikołaja, dworzanina królewskiego 1480 r., dobrze zasłużonego królowi, chorążego krakowskiego 1496 r. i starostę lubelskiego 1502 r., który został wojewodą lubelskim 1507 r., a sandomierskim 1514 r., hetmanem wielkim koronnym 1515 r., a kasztelanem krakowskim 1520 r.; znakomity wojownik i mąż stanu, walczył przeciwko Tatarom 1489 r., poseł do Turcyi 1502 r., walczył przeciwko Moskwie w 1508 r., posłował do Węgier 1510 r., a w 1515 r. uczestniczył w zjeździe wiedeńskim; zostawszy hetmanem 1515 r., strzegł granic kraju od nieprzyjaciół, a szczególniej Tatarów, z którymi ciągłe staczał walki, a w bitwie pod Sokalem 1519 r. stracił syna Mikołaja. Kasztelan um. 1526 r., z żony Anny Mieleckiej zostawił córki: Katarzynę za Stanisławem Tarnowskim, Barbarę, żonę Zbigniewa Słupeckiego, i Annę, żonę Jana Leżeńskiego, oraz synów, Piotra i Mikołaja, z których Mikołaj poległ w bitwie z Tatarami pod Sokalem 1519 r., a Piotr, starosta lubelski 1508 r. (Metr. Kor.), z kasztelana chełmskiego kasztelan biecki 1535 r., następnie wiślicki, wojewoda lubelski 1538 r., a ostatecznie 1545 r. wojewoda ruski, walczył przeciwko Moskwie pod Orszą i posłował do Władysława króla węgierskiego; Piotr w nagrodę zasług ojca dostał od Zygmunta Im. Kock na własność; um. 1553 r., pozostawiając z żony Katarzyny Tęczyńskiej córki: Jadwigę za Stanisławem Niemirą, Annę, żonę Adama Walewskiego, i Barbarę za Stanisławem Stadnickim, oraz trzech synów: Jana, Mikołaja i Andrzeja.

Mikołaj, dziedzic Dąbrowicy, Płoniszowicy i m. Lewartowa z przyległościami, z kasztelana wiślickiego i rawskiego wojewoda lubelski 1588 r., starosta kamionacki, posłował na sejm 1569 r. i podpisał unię, w 1572 r. deputat do korekty praw, czynny w trzech pierwszych bezkrólewiach, jako gorliwy kalwinista założył i hojnie nadał szkoły swego wyznania w swem m. Lubartowie; dziedzic Rejsowa i Kunowa, zastawił 1570 r. m. Rawę, Rudno, Gołębie, Białka i Gawłówkę. Wojewoda um. 1588 r., zostawiwszy z żony Anny Sierzchowskiej cztery córki: Zofię Mikołajową Bogusz, starościnę zwoleńską, Annę Ponętowską, Katarzynę Sieniuta i Elżbietę za Mikołajem Kazimirskim.

Andrzej, najmłodszy syn Piotra, wojewody ruskiego, dziedzic m. Janowic i Markuszowie z przyległościami, podpisał unię z Litwą 1569 r., sekretarz królewski, starosta sandomierski 1570 r., marszałkując sejmowi 1576 r., mianowany był przez ten sejm kasztelanem lubelskim, którą to nominacyę zatwierdził Stefan Batory; z żony Barbary Szreńskiej, wojewodzianki płockiej, pozostawił dwie córki, Annę za Andrzejem Leszczyńskim, wojewodą brzesko-kujawskim, i Dorotę lv. za Stefanem ks. Zbaraskim, wojewodą trockim, 2v. za Lwem Sapiehą, wojewodą wileńskim i kanclerzem wiel. litewskim.

Jan, najstarszy z synów wojewody Piotra, z sekretarza królewskiego kasztelan, a następnie wojewoda bełzki 1556 r., w 1562 r. wojewoda lubelski, a zarazem marszałek wielki koronny, deputat na sejm 1570 r., od 1572 r. wojewoda krakowski, starosta kazimierski i sandomierski, założył m. Firlejów w starostwie rohatyńskiem 1570 r.; jako obrońca swego wyznania zgodził się na elekcyę Henryka Walezego tylko pod warunkiem, że król zaprzysięże spokój z dysydentami. Wojewoda miał trzy żony: Zofię Bonar, kasztelankę sandecką, z której zostawił synów: Mikołaja, Andrzeja, Jana i Piotra, oraz córki: Jadwigę za Janem Mniszchem, Barbarę i Zofię za Sędziwojem Ostrorogiem; Zofię Dzik, z tej córka Anna za Janem Ossolińskim, wojewodą sandomierskim, z trzeciej żony Barbary Mniszech syn Henryk trzymany do chrztu przez króla Henryka Walezego, a wychowany w wyznaniu katolickiem i przeznaczony na księdza, został mianowany prałatem i protonotariuszem papieża Klemensa VIII. Henryk, proboszcz płocki, scholastyk krakowski i kanonik, w 1605 r. został referendarzem koronnym; podkanclerzy koronny 1613 r., biskup łucki 1616 r., a następnie płocki, arcybiskup gnieźnieński 1624 r. i prymas, kapłan uczony i zacny, na kościoły hojny, kilka ich wybudował i restaurował.

Mikołaj, syn Jana i Bonarówny, referendarz nadworny koronny i kasztelan biecki 1576 r., wojewoda krakowski 1589 r., starosta kazimierski, nowokorczyński, wolbromski i pilzneński, poseł do Francyi 1573 r. z zawiadomieniem o wyborze na tron Henryka Walezego, deputat do urządzenia Inflant i korekty praw, w wielkiem był poważaniu u monarchów postronnych i król hiszpański ofiarował mu tytuł hrabiowski, ale go nie przyjął; um. 1600 r. Mikołaj miał dwie żony, Elżbietę Ligęza, z niej córki: Zofia za Janem Gostomskim, Anna Tuczyńska, kasztelanowa poznańska, i Katarzyna, żona Łukasza Kopcia, kasztelana brzeskiego, oraz syn Mikołaj i Agnieszkę Tęczyńską, wojewodziankę krakowską, z której syn Jan, poseł na sejm 1633 r., starosta wolbromski, zm. 1641 r. bezpotomnie.

Mikołaj, syn Mikołaja i Ligęzianki, z kasztelana bieckiego kasztelan wojnicki, a ostatecznie wojewoda sandomierski 1633 r., mąż zacny i w sprawach krajowych biegły, deputat na Trybunały koronne, miał dwie żony, Reginę Oleśnicką, kasztelankę radomską, i Maryę Mohilankę, hospodarównę wołoską; z 1-ej żony córki: Elżbieta lv. za Krzysztofem Sapiehą, podczaszym litewskim, 2v. za Andrzejem Rysińskim, 3v. za Ossolińskim, wojewodą sandomierskim, i 4v. żona Łukasza Opalińskiego, marszałka wielkiego koronnego, Krystyna i Anna, zakonnice, i synowie: Henryk, ksiądz, umarł młodo 1640 r., Andrzej, rotmistrz wojsk koronnych, w 1655 r. kasztelan lubelski, i Zbigniew, starosta lubelski 1633 r., poseł na sejm 1637 r., zaślubił Annę ks. Wiśniowiecką i z niej miał syna Mikołaja, starostę lubelskiego i rotmistrza królewskiego, po którym z żony Anny Noskowskiej synowie, Józef, starosta lubelski 1717 r., ożeniony z Elżbietą Frąckiewicz, miał córkę Maryę-Albinę zaślubioną Karolowi Sapiesze, wojewodzie brzesko-litewskiemu, i Jan żonaty z Heleną Wierzbowską.

Andrzej, drugi syn Jana, wojewody krakowskiego, i Bonarówny, z kasztelana małogoskiego kasztelan radomski 1591 r., starosta kowelski, kilkakrotnie poseł na sejmy i deputat do korekty praw 1601 r., z żony Barbary Kozińskiej, jego córki: Zofia Janowa Kaszowska, Barbara za Marcinem Czuryłą, dziedzicem Rudołowic, Anna za Joachimem hr. Tarnawskim, wojewodą inflanckim, i synowie, Jan i Andrzej. Z tych Jan, starosta śmidyński, deputat na synod dysydencki w Orli 1644 r., miał dwie żony, Katarzynę Orzechowską, podkomorzankę chełmską, i Zofię Sienicką; z 1-ej żony córka Elżbieta Dunin-Borkowska, kasztelanowa lubaczowska, i syn Andrzej, starosta śmidyński, ożeniony z Katarzyną Gnoińską, sędzianką ziemską sandomierską, z której synowie: Jan, podstoli czerniechowski, Samuel, podkomorzy czerniechowski 1677 r., Władysław z wojew. lubelskiem podpisał elekcyę 1697 r., i córki, Zofia lv. za Janem Tarnowskim, kasztelanicem wojnickim, 2v. za Stefanem Piasoczyńskim, wojewodą smoleńskim, i Elżbieta za Piotrem Kochanowskim, chorążym chełmińskim.

Andrzej, młodszy syn Andrzeja i Kozińskiej, z kasztelana bełzkiego wojewoda sandomierski 1649 r., jeden ze znakomitszych naszych wojowników, po wzięciu do niewoli hetmanów pod Korsuniem 1648 r., mianowany regimentarzem wojsk koronnych, i gdy mu niektórzy z przyjaciół przedstawiali, że ta dostojność ubliża jego senatorskiej godności, odparł: „przed moją dostojnością idzie obowiązek dla ojczyzny, jemu poddać się winienem;“ miał dwie żony Helenę Dorohostajską i Przyjemską, z jednej z nich syn Andrzej umarł młodo z trudów obozowych 1649 r.

Jan, trzeci syn Jana, wojewody krakowskiego, i Bonarówny, podskarbi wielki koronny 1590 r., kasztelan wojnicki 1613 r., mąż zacny i rozumny, poseł do Francyi 1573 r. z zaproszeniem na tron Henryka Walezego. Gdy wojsko dla zaległego żołdu zaczęło się burzyć, zapłacił je, zastawiwszy własne dobra; złożył w 1608 r. podskarbiostwo, aby, jak mówił, resztę majątku dzieciom zachować; godności wojewody sandomierskiego nie chciał przyjąć; kilka kościołów restaurował lub wystawił; swym synom nie dozwalał brać tytułów zagranicznych. Umarł 1614 r., pozostawiając z żony Gertrudy Opalińskiej, marszałkówny wielkiej koronnej, cztery córki i dwóch synów, Henryka i Andrzeja; z córek: Zofia lv. Adamowa Noskowska, podkomorzyna lubelska, 2v. Brochowska, kasztelanowa zakroczymska, Katarzyna Lanckorońska, kasztelanowa wiślicka, Dorota i Maryanna, zakonnice.

Henryk, z kanonika krakowskiego i sekretarza królewskiego, w 1625 r. referendarz koronny, w 1627 r. opat tyniecki, został w 1632 r. biskupem przemyślskim, a w 1634 r. biskupem poznańskim; mąż rozumny i wymowny, królowi Władysławowi wielce miły, um. 1635 r.

Andrzej, starosta kazimierski i medycki, walczył przeciwko Turkom pod Chocimem, z żony Katarzyny Daniłowicz, wojewodzianki ruskiej, jego syn Stanisław, z podkomorzego lubelskiego kasztelan lubelski 1651 r., komisarz do rady wojennej 1648 r.; złożywszy kasztelanię, został księdzem i był proboszczem w swym majątku Czemiernikach. Z żony Doroty Leśnowolskiej, kasztelanki podlaskiej, zostawił dwóch synów, Jana z Teresą Warszycką, kasztelanką krakowską, bezpotomnego, i Andrzeja, zmarłego młodo bezpotomnie.

Piotr, najmłodszy z synów Jana, wojewody krakowskiego, i Bonarówny, kasztelan zawichostski 1609 r., biecki 1613 r., wojnicki 1614 r., ostatecznie wojewoda lubelski 1617 r., starosta parczewski, należał w 1596 r. do poselstwa do Turcyi; um. 1619 r., z żony Jadwigi Włodek, wojewodzianki bełzkiej, miał córki, Zofię za Mikołajem Potockim, kasztelanem krakowskim, i Eufrozynę Lasocką, podczaszynę lubelską, oraz czterech synów: Stanisław umarł młodo, Jan, kanonik płocki i proboszcz pułtuski, Piotr i Mikołaj; z nich:

Piotr, kasztelan kamieniecki, starosta trembowelski, odznaczył się w wojnie z Turcyą 1633 r., poprzednio zaś w 1628 r. walczył przeciwko Szwedom w Prusach; miał dwie żony, Grudzińską i Agnieszkę Bal, podkomorzankę sanocką, z nich córki: Urszulę za Janem Mniszchem, starostą lwowskim, Zofię za Stanisławem Żegockim, Konstancyę, żonę Kazimierza hr. Tarnowskiego, Joannę za Stanisławem Witowskim i dwóch synów, Mikołaja, rotmistrza wojsk król., który umarł z ran odniesionych w walce z Kozakami, i Andrzeja, także młodo zmarłego z trudów wojennych.

Mikołaj, młodszy syn wojewody Piotra, um. 1640 r., z żony Zofii Skotnickiej, kasztelanki połanieckiej, zostawił dwóch synów, Mikołaja, kanonika krakowskiego 1670 r., i Jana, z podczaszego przemyślskiego 1688 r., kasztelana sanockiego 1699 r., który poślubiwszy Weronikę Wichrowską, zostawił cztery córki i syna Andrzeja; z córek: Teresa za Mikołajem Cetnerem, Zofia lv. Janowa Strzemeska, 2v. Radecka, chorążyna bełzka, Konstancya za Janem Wojakowskim, chorążym lwowskim, i Urszula lv. Hańska, 2v. za Janem Potockim, łowczym bracławskim.

Andrzej, kasztelan kamieński 1714 r., ożeniony z Anną Lanckorońską, kasztelanką radomską, pozostawił córkę Weronikę za Józefem del Campio Scypionem, starostą lidzkim, i syna Jakóba, starostę mukarowskiego, zm. 1730 r. młodo, i ostatniego z tej rodziny.

FIRLING. Krystyan, kapitan wojsk rosyjskich, profesor szkoły kadetów batalionu skarbu koronnego 1791 r. (Kancl.).

FIRTZ. Jerzy, major wojsk koronnych (Sigil.).

FISCHER von RIESELBACH h. RIESELBACH. Herb - tarcza przedzielona w poprzek wązką falowaną belką; w części górnej przedzielonej na dwa pola czerwone i białe, w środku mąż w starożytnym stroju, w lewo, trzyma więcierz na ramieniu; dolna część przedzielona także na dwa pola, na prawem białem ramię w prawo, trzymające w ręku gałązkę tytuniową, w polu lewem czerwonem kotwica, nad nią trzy gwiazdy. Nad tarczą dwa hełmy, na prawym mąż w prawo z więcierzem na ramieniu, na lewym ramię w lewo, trzymające w ręku gałązkę tytuniową.

Ten herb wraz z szlachectwem galicyjskiem i przydomkiem von Rieselbach otrzymali w 1782 r. bracia: Jan, Franciszek, komisarz cesarski, i Wojciech, urzędnik tabaczny w Galicyi.

FISCHER von STREITENAU h. STREITENAU. Herb - tarcza w poprzek przedzielona; w górnej niebieskiej części pół jelenia w prawo, w dolnej części białej ramię w zbroi, w prawo, trzyma w ręku miecz wzniesiony do cięcia.

Ten herb z szlachectwem galicyjskiem i przydomkiem von Streitenau otrzymał w 1797 r. Seweryn Fischer, urzędnik mennicy. Leonard, urzędnik we Lwowie 1828 r.

FISCHHAUSEN. Szlachta inflancka. Kacper, starosta dynamuncki 1606 r., ożeniony z N. von Gröben.

FISCHOLCZ. Stanisław, miecznik chełmiński 1576 r. (Metr. Kor.).

FISZ v. FISCH. Tomasz, kapitan wojsk koronnych 1659 r. (Sigil.). Tymoteusz, syn Jana, z synami, Zenonem i Floryanem wylegitymowani w Cesarstwie 1843 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

FISZER h. FISZER. Po Karolu, synu Michała, pochodzący: Jan, Leonard i Aleksander, synowie Karola, wnukowie Ferdynanda, Piotr, syn Karola, wnuk Franciszka, oraz Dominik, Bolesław i Hipolit, synowie Hipolita, wnukowie Franciszka, wylegitymowani w Cesarstwie 1847 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Walenty, marszałek szlachty pow. latyczowskiego 1840 r., i Marcin, synowie Franciszka, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1849 r.

FISZER h. TARCZAŁA. Herb - w polu błękitnem wzgórze zielone o trzech wzniesieniach, na środkowem żóraw w prawo, stojący na prawej nodze, a w lewej trzymający kamień; w koronie na hełmie pięć piór strusich, na nich pół żórawia w prawo z skrzydłami podniesionemi.

Dawna inflancka rodzina, właściwa pisownia jej nazwiska Fischer. W XVII stoleciu bracia, Jan i Michał osiedlili się w Polsce; z nich Jan miał syna Jakóba, a ten synów, Jana i Michała. Michał, kapitan, następnie major wojsk koronnych 1718 r., a w 1723 r. podpułkownik artyleryi koronnej, dziedzic wsi Tokary, z żony Krystyny Szafrańskiej, miał córkę Maryannę za Antonim Zahorskim, kapitanem artyleryi koronnej, i synów, Jana-Jerzego i Jana Pawła; po Janie-Jerzym syn Antoni ożeniony z Antoniną Masłowską, z której synowie, Marceli, nauczyciel szkoły realnej w Warszawie, i Rajmund, podoficer wojsk ros., wylegitymowani w Królestwie 1856 r.

Jan-Paweł, młodszy syn Michała, pozostawił syna Józefa, tego syn Konstanty, oficer wojsk polskich 1819 r., ożeniony z Petronelą Jarmińską, z niej synowie: Franciszek, podoficer wojsk ros., Józef i Konstanty wylegitymowani w Królestwie 1856 r.

Do tego herbu Tarczała przyjęty został, podobno nawet należący do rodziny poprzednio wzmiankowanej, Karol-Ludwik Fischer, pułkownik wojsk ros., a po przejściu do służby polskiej, generał-major wojsk koronnych i generał-adjutant królewski, indygenowany 1768 roku, po którym z żony Joanny von Luck synowie: Stanisław, Wilhelm i Karol. Stanisław wielkich zdolności, nauki i męztwa, adjutant Kościuszki 1794 r., następnie szef batalionu w legionach włoskich 1798 r., ostatecznie generał dywizyi i szef sztabu piechoty w wojskach Księztwa Warszawskiego 1809 r., poległ w kampanii rosyjskiej 1812 r.; generał był żonatym z Wirydyanną Radolińską.

Wilhelm, porucznik wojsk koronnych 1782 r., urzędnik w ministeryum Spraw Wewnętrznych 1810 r., ożeniony z Joanną Szeńską, miał syna Ludwika, audytora w wojsku Królestwa Polskiego 1824 r., dziedzica dóbr Wysokie Mazowieckie i sędziego pokoju pow. tykocińskiego 1856 r., wylegitymowanego w Królestwie 1839 r.

Karol, porucznik wojsk koronnych 1793 r., urzędnik leśny 1830 r., wylegitymowany w Królestwie 1839 r. z synem Józefem, urodzonym z Magdaleny Karniewskiej.

FITTINGHOFF h. VITTINGHOFF. Rodzina inflancka, właściwa jej pisownia Vittinghoff. N., rotmistrz, walczył w Prusach przeciwko Szwedom 1627 r. Gotard podpisał elekcyę z księztwem inflanckiem 1632 r. Gerhard, pułkownik wojsk koronnych 1685 r. (Sigil), był żonatym z Aleksandrą Morsztyn. N., generał-lejtnant wojsk królewskich za Augusta III.

FITZ de PATERICK. Piotr, porucznik wojsk koronnych 1765 roku. (Sigil.).

FITZGERALD. Karol, major wojsk koronnych 1774 r. (Sigil.).

FIZAN h. DROGOSŁAW. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1830 r.

FLADRZYŃSKI. Potomstwo Marcina, syna Michała, a mianowicie: Józef, Władysław i Kazimierz, synowie Andrzeja, Tadeusz, Ignacy i Antoni z synem Stanisławem, synowie Józefa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Andrzej, syn Jana, dziedzic dóbr Zujkiszki, w gub. kowieńskiej 1882 r.

FLANDER. Samuel, rajca, został burgrabią m. Gdańska 1787 roku (Sigil.).

FLANTZ. Jan, major wojsk koronnych 1749 r. (Sigil.).

FLASIEŃSKI Jan, kapitan wojsk polskich 1820 r., następnie urzędnik w Izbie Obrachunkowej, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1839 r. z zasady stopnia oficerskiego.

FLAT h. PŁUŻYCA. Jerzy-Beniamin, syn Jana, pochodzący z familii niemieckiej, w Wielkopolsce osiedlonej, znakomity agronom, organizator, a następnie dyrektor Instytutu Agronomicznego w Mokotowie pod Warszawą, autor kilku dzieł naukowych i agronomii dotyczących, dziedzic dóbr Arciechowo, otrzymał w 1844 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie i herb Płużyca; um. 1860 r.

FLATOW h. ZDOBYCZ. Julian, syn Jakóba, porucznik wojsk ros., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1846 r. z zasady stopnia oficerskiego.

FLATOW. Ernest-Bogusław, major 1735 r., podpułkownik wojsk koronnych 1742 r. Joachim-Ludwik, szambelan królewski 1787 r. (Sigil.).

FLEDRZYŃSKI v. FŁODRZYŃSKI. Marcin podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.).

FLEJCZEROWSKI h. POMOC. Tomasz, syn Marcina, naczelny lekarz szpitala starozakonnych w Międzyrzecu, dostał w 1843 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego orderu św. Stanisława III klasy i otrzymał herb z nazwą Pomoc. Tomasz, dziedzic wsi Ośmiałowa, w pow. bialskim 1856 r., sędzia pokoju pow. łosickiego 1874 r.

FLEMING h. FLEMING. Hrabiowie, baronowie i szlachta.

Herb - w polu błękitnem wilk srebrny, ukoronowany, stojący w prawo, i trzymający w przednich łapach pierścień turniejowy czerwony; niektórzy przecież kładli wilka czerwonego, lub też naturalnego koloru. Linie hrabiowskie powiększyły w różny sposób swój herb, i tak, linia pochodząca od Jakóba, dziedzicząca obecnie w Saksonii i Prusach, a posiadająca indygenat polski, dzieli tarczę na cztery części z małą tarczą i herbem rodzinnym w środku; na głównej tarczy, w polach pierwszem i czwartem złotych, laska marszałkowska stojąca czarna, z ozdobami srebrnemi, w polach drugiem i trzeciem czarnych trąbka złota myśliwska. Nad koroną hrabiowską trzy hełmy z koronami; w środkowym sześć piór pawich, po trzy jedno nad drugiem, w prawym buława marszałkowska, a w lewym trąbka myśliwska. Labry niebieskie, srebrem podbite.

Senator w rodzinie, Jerzy, podskarbi wielki litewski 1746 - 1764 r., wojewoda pomorski 1766 r., um. 1771 r.

Znana flamandzka rodzina, już w XIV stoleciu przeniosła się na Pomorze, gdzie znaczne posiadała majątki i godności, a dwie jej linie pozyskały dostojność hrabiowską i indygenat polski. Jakób, żyjący około 1650 r., miał dwóch synów, Jerzego-Kacpra i Henryka; z nich Jerzy-Kacper, tajny radca brandeburgski, od 1700 r. hrabia państwa rzymskiego, um. 1703 r., pozostawiając z żony Agnieszki Fleming trzech synów. Z tych:
1) Joachim-Fryderyk, pułkownik 1720 r. (Conventionalia Warszawskie), generał wojsk polskich i saskich, gubernator Lipska;
2) Bogusław, generał-lejtnant saski i polski 1717 r., um. 1732 r.
i 3) Jakób-Henryk, generał-feldmarszałek i pierwszy minister saski, marszałek dziedziczny pomorski, koniuszy wielki litewski 1701 - 1714 r., generał wojsk litewskich, a w 1710 - 1714 r. generał artyleryi litewskiej, znakomitość europejska swojego czasu, ulubieniec i główny doradca Augusta II, który jego zabiegom zawdzięczał w 1697 r. koronę polską, czynny, rozumny, uczony i żadną przeciwnością niedający się złamać, ujemny wywierał wpływ na sprawy polskie, gdyż położywszy sobie za zadanie, aby zmienić Rzeczpospolitą na monarchię dziedziczną w osobie Augusta II, wywołał naprzód wojnę szwedzką, a następnie konfederacyę tarnogrodzką. Znienawidzony od szlachty polskiej, pomimo intryg dworskich, aż do swej śmierci w 1728r. zachowywał swój wpływ nad umysłem Augusta II. Generał był starostą tczewskim i kawalerem orderu Orła Białego; miał dwie żony, Franciszkę Sapieha, koniuszankę litewską, z którą się rozwiódł, i Teklę ks. Radziwiłł, kanclerzankę litewską.

Henryk, młodszy syn Jakóba, tajny radca brandeburgski. gubernator Pomeranii i feldmarszałek, został hrabią państwa rzymskiego 1700 r.; miał trzy żony, i z trzeciej Doroty von Fuel pozostawił syna Jerzego, generła polskiego i saskiego, bezpotomnego.

Hr. Jerzy, piszący się z Detlofu, odziedziczywszy prawie wszystkie majątki po bezpotomnych potomkach swego dziada Jakóba, i osiedliwszy się w Polsce, przyjął wyznanie katolickie i został w 1724 r. pułkownikiem gwardyi, następnie generałem artyleryi litewskiej w 1738 r., a w 1752 r. generał-lejtnantem i starostą brzesko-litewskim, w 1756 r. marszałek Trybunału litewskiego, od 1746 r. podskarbi wielki litewski, tę dostojność złożył w 1764 r., i w 1766 r. został wojewodą pomorskim; pan ogromnego majątku, zarządzał nim wzorowo, i zwiększył go nabyciem dóbr Terespola, Włodawy, Różanki i Borkłowa. Połączywszy się pokrewieństwem z rodziną Czartoryskich, gorliwie jej dopomagał w zamierzonych reformach, a w 1764 r. wystąpił przeciwko partyi patryotycznej, dlatego też jeden z jej naczelników, ks. Karol Radziwiłł, wojewoda wileński, zniszczył ulubiony jego majątek i rezydencyę terespolską; jako stronnik Stanisława Augusta, był nieprzyjacielem konfederacyi barskiej i gdy król chciał utworzyć przeciwną jej konfederacyę, jemu przeznaczał jej marszałkowstwo. Wojewoda, kawaler orderów Orła Białego i św. Stanisława, miał dwie żony, Antoninę i Konstancyę Czartoryskie, córki Michała, kanclerza litewskiego; jego jedyna córka z 1-ej żony Izabela, zaślubiona ks. Adamowi Czartoryskiemu, generałowi ziem podolskich, przeniosła w dom męża kolosalny majątek ojca.

Druga hrabiowska linia Flemingów pochodzi od Feliksa Parysa, po którym z żony Sabiny von Schwerisz syn Fryderyk, tajny radca pruski, otrzymał godność hrabiego państwa rzymskiego w 1721 r.; um. 1738 r., z żony Doroty Fleming jego synowie, Jerzy z Detlofu, generał wojsk polskich i saskich, i Karol, generał-lejtnant i szef pułku królowej wojsk polskich 1759 - 1762 r., minister saski 1767 r., dziedzic majoratu rodziny, starosta gniewski i kawaler orderu Orła Białego, ożeniony z Karoliną ks. Lubomirską, pozostawił z niej syna hr. Jana-Henryka, miecznika koronnego 1774 r., który złożył tę dostojność 1775 r., wylegitymowanego w Galicyi 1782 r. Po Janie Henryku z żony Krystyny hr. von Hardenberg syn Karol, dziedzic dóbr Crossen i Iven, w Prusach, ożeniony z Wilhelminą hr. Hardenberg, miał synów: hr. Alberta, dziedzica dóbr Bucków i in., w Pomeranii, w 1862 r. posła pruskiego w Karlsruhe, ożenionego z Armgardą von Arnim, hr. Feliksa, oficera wojsk pruskich, ożenionego z Klotyldą von Forcade de Biaix, i hr. Edmunda, oficera wojsk pruskich 1862 r.

Są także Flemingowie szlachta na Litwie i na Białej Rusi, należący do tej rodziny i herbu, lecz niewiadomo, w jakim stopniu pokrewieństwa zostający z powyższemi dwoma liniami hrabiowskiemi. Z nich Karol, syn Karola, z synem Piotrem wylegitymowany w Cesarstwie 1841 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, a Jan, syn Jana, z synem Kazimierzem wylegitymowany w Cesarstwie 1843 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

FLEURY Filip, porucznik 1770 r., kapitan 1772 r., fligiel-adjutant królewski 1781 r., pułkownik wojsk koronnych 1788 r. (Wyroki Tryb. Piotrkowskiego); jako generał-adjutant Stanisława Augusta otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Sigil.).

FLEURY de BACHOUE. Jan-Bernard, pułkownik wojsk królewskich, rodem szlachcic francuzki, otrzymał indygenat 1768 r. Aleksander, podporucznik wojsk polskich 1830 r.

FLOK. Michał, oberster, i Arnolf, oberst-lejtnant wojsk Wiel. Ks. Litewskiego, otrzymali indygenat 1673 r.; udowodniwszy szlachectwo i złożywszy przysięgę, zatwierdzeni w indygenacie 1676 r.

de FLORENCIIS Oktawian, żupnik drohicki 1501 r., a następnie żupnik ziem ruskich 1523 r. (Metr. Kor.).

FLORENCKI v. FLORĘCKI. Stanisław, adwokat przy Trybunale Najwyższym lwowskim, wylegitymowany w Galicyi 1782 r. Józef, podporucznik wojsk polskich 1819 r.

de FLORKIEWICZ h. OZDOBA. Herb - w polu niebieskiem orzeł biały ukoronowany, trzyma w prawym szponie trzy złote kłosy, a w lewym złotą węgielnicę.

Ten herb otrzymał w 1806 r. Kajetan, syn Grzegorza, dziedzic dóbr Młoszowy, Karniowic i inne, radca departamentu krakowskiego, sędzia pokoju pow. krzeszowskiego i poseł na sejm 1812 r., marszałek sejmu krakowskiego 1817 r., senator Rzeczypospolitej krakowskiej 1820 r., który z żony Magdaleny Rychlińskiej, podczaszanki sandeckiej, miał synów, Stanisława, zm. 1838 r., i Juliusza, dziedzica dóbr Młoszowy i inne, sędziego pokoju krakowskiego i członka Towarzystwa Przyjaciół Nauk, po którym z żony Aleksandry Deskur córka Marya za Witoldem hr. Potockim.

FLORKOWSKI h. ŁODZIA. Józef, geometra przysięgły 1787 roku. Wiktor, syn Józefa, z synami: Józefem, Julianem i Tadeuszem wylegitymowani w Cesarstwie 1831 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

FLORYANOWICZ v. FLORJANOWICZ h. ŚLEPOWRON. Stanisław cytowany w aktach kowieńskich 1605 r. Po Józefie, dziedzicu dóbr Surwiłły, na Żmudzi 1760 r., synowie:
1) Tadeusz ożeniony z Barbarą Jagiełło, z niej syn Jan, dziedzic dóbr Porożniewo, poseł na sejmy i marszałek sejmików pow. augustowskiego, wylegitymowany w Królestwie 1839 r.;
2) Franciszek Ksawery, ożeniony z Wiktoryą Piotrowicz, pozostawił synów: Lucyana, Kajetana, Henryka i Ksawerego, wylegitymowanych w Królestwie 1839 roku.

Po Leonie, dziedzicu dóbr Pokłonice, Bibirwie i inne 1782 r., syn Józef, ożeniony z Franciszką Korycką, miał syna Chryzostoma, lekarza w wojsku polskiem 1829 r., wylegitymowanego w Królestwie 1843 r.

Józef, syn Szymona, zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1799 r. Adam z synem Wincentym, Atanazy z synami, Maciejem i Hipolitem i inni, osób 14, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1803 r. Rajmund, dziedzic dóbr Czarzaste Wielkie, i Ksawery, dziedzic dóbr Kieturkow, w Królestwie 1856 r.

FLUMNICKI. Michał, cześnik żydaczowski 1769 r. (Kancl.).

FOCHT h. FOGELWEDER. Daniel, syn Karola, z synem Janem, i Karol, syn Karola, z synami: Janem, Karolem, Ludwikiem, Samuelem i Augustynem wylegitymowani w Cesarstwie 1848 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FOGARASZ właściwie FOGARASSY. Rodzina węgierska dotychczas istniejąca, z której pochodzi Jan, słynny filolog i autor węgierski 1867 r. Po polsku pisano ją Fagierasz i Fokarasz. N. walczył pod Chocimem 1621 r. jako rotmistrz lekkiej chorągwi. Andrzej, mylnie zamieszczony w Vol. Legum jako Fagierasz, otrzymał nobilitacyę 1662 r.

FOGELWEDER v. FOGELVEDER h. FOGELWEDER. Herb - w polu błękitnem pas ukośny od prawej ku lewej stronie, na nim cztery złote gwiazdy rzędem; na hełmie w koronie mąż po kolana w długiej szacie, na tej od prawego ramienia pas, na którym cztery gwiazdy jak na tarczy; mąż w lewej ręce trzyma krogulca w prawo.

Rodzina podobno szwajcarska, już w XV-ym stoleciu zamieszkiwała w Prusach, i od niej wywodzą się Bajerscy i Szumowscy; jedna jej linia osiedliła się w Krakowie. Leonard, rajca krakowski 1506 roku, bogaty i pobożny miał córkę Annę za Janem Żukowskim i syna Tomasza. Andrzej, brat Leonarda, dziedzic dóbr Bobolice, rajca krakowski 1536 r., miał trzech synów; z tych:
1) Piotr, rajca krakowski, zm. 1576 r.;
2) Stanisław, kanonik krakowski, wileński i płocki, archidyakon warszawski, proboszcz w Wigrach, kanclerz królowej Anny Jagielonki, mąż wielkiej nauki i powszechnie poważany, przyjaciel Jana Zamoyskiego, poseł od Zygmunta Augusta do Madrytu, otrzymał nobilitacyę 1589 r. (Metr. Kor.), i pozyskał szlachectwo hiszpańskie; w 1596 r. towarzyszył Zygmuntowi III do Szwecyi, a proboszczem miechowskim mianowany 1600 r. Jako sekretarz królewski ustąpił 1593 r. synowcowi Justowi wieś Mzurów (Metr. Kor.); um. 1603 r.;
3) Andrzej, rajca krakowski 1573 r., dziedzic dóbr Niegowy, Bobolic, Mzurowa i in., w pow. lelowskim, pozostawił synów: Andrzeja, Justa i Stanisława; ten ostatni, dworzanin królowej Anny Jagiellonki, otrzymał nobilitacyę 1589 r. Jego syn Bogusław miał syna Marcina 1642 r. (Conventionalia Warszawskie). Franciszek, Stefan, Stanisław i Tomasz, synowie Justa, prowadzili proces w Trybunale Piotrkowskim 1666 r.

FOGLAR v. FOGLER h. WCZELE. Biorą przydomek Zujlard; rodzina szlązka, z której jedna linia nosiła tytuł baronów i jeszcze w 1726 r. posiadała znaczne majątki w Górnem Szlązku. Jan, podstarosta radomski 1556 r. Tomasz, burgrabia grodzki radomski 1583 r. Franciszek z pow. orszańskim podpisał elekcyę 1764 r.

FOGT właściwie VOGT. Aleksander i Jan, synowie Jana-Karola, Aleksander, syn Michała, Ernest i Aleksander, synowie Ernesta, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1802 r.

FOLAND h. SAS. Po Janie, regencie grodzkim poznańskim 1786 r., z żony Maryanny Lipińskiej syn Karol, urzędnik w Warszawie, wylegitymowany w Królestwie 1854 r.; z żony Ewy Terleckiej jego syn Karol.

FOLINO Bartłomiej, kapitan artyleryi koronnej, otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.).

FOLKIERSKI h. RADWAN. W Wielkopolsce, pisano ich także Folgierski i Fulgierski. Seweryn, syn Stanisława, 1667 r. (Don. Gr. Warsz.) Stefan, dziedzic dóbr Piorunowe, z żony Zuzanny Zglińskiej pozostawił trzech synów: Bartłomieja, Antoniego i Wojciecha. Z tych Bartłomiej, ożeniony z Agatą Sawicką, miał synów, Józefa, dziedzica części wsi Piorunowo, wylegitymowanego w Królestwie 1843 r., i Ignacego, po którym syn Piotr, z żony Zofii Nejnacke, pozostawił syna Zdzisława, wylegitymowanego w Królestwie 1848 r.

Antoni miał syna Wojciecha, żonatego z Konstancyą Mąkowską, z której syn Szymon, urzędnik w Warszawie, wylegitymowany w Królestwie 1848 r.

FOLKMAN h. SZARLIŃSKI. Mikołaj, oberst-lejtnant wojsk koronnych, w nagrodę zasług wojennych otrzymał indygenat 1673 r. Michał, kanonik inflancki 1772 - 1778 r. Krzysztof zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1819 r.

FOLTANSKI h. PELIKAN. Po Michale, wylegitymowanym w Galicyi 1782 r., a który w 1780 r. kupił dobra Pisarzowice, w wojew. krakowskiem, od Pisarzewskich, synowie:
1) Franciszek Ksawery w 1839 r. wylegitymowany w Galicyi;
2) Józef, ożeniony z Barbarą Bronicką, z niej syn, Jan-Hipolit, zarządca fabryk w Ostrowcu i Irenie, wylegitymowany w Królestwie 1852 r. Pantaleon, dziedzic dóbr Zawadka, w Galicyi 1840 r.
3) Konstanty, regens konsystorza w Sandomierzu 1856 - 1862 r.

FOLTYŃSKI h. BROCHWICZ. Franciszek i Aleksy wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

FONROBERT h. DROGODAR. Herb - w polu błękitnem przez środek tarczy pas szeroki szary ze srebrnemi skrajami, na nim trzy pryzma srebrne, dwa i jeden, nad pasem krzyż kawalerski złoty, pod pasem pszczoła złota; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Ten herb w 1845 r. nadany został Augustynowi, synowi Piotra, Fonrobert, adjunktowi dozorcy miast w pow. ostrołęckim, któremu w 1842 r. przyznane zostało szlachectwo w Królestwie z zasady posiadanego orderu św. Stanisława III klasy; jego syn Władysław, oficer wojsk ros. 1854 roku.

FONTANA h. FONTANA. Herb - w polu czerwonem przez środek tarczy pas perski biały, zasiany gwiazdami, w jego środku fontanna, na dwie strony wyrzucająca wodę, nad pasem orzeł czarny dwugłowy z koroną; na hełmie w koronie pięć piór strusich.

Mają pochodzić od znakomitej włoskiej rodziny Fontana v. Fontanna, która wydała kilku kardynałów i ludzi uczonych. W Polsce, za czasów króla Augusta III, osiedliło się trzech braci tego nazwiska: Józef, budowniczy królewski, Jakób, pułkownik i budowniczy królewski, i Dominik. Z nich Józef miał synów: Jakóba, Karola, Antoniego, Józefą i Jana Kantego. Jakób, podpułkownik 1760 r. (Sigil.), a od 1766 r. pułkownik wojsk koronnych, był żonatym z Magdaleną z Bartschów. (Kancl).

Józef, młodszy syn Józefa, zaślubił Teresę de Ponsse i z niej miał córkę Joannę za Janem Hurką i synów, Wincentego i Józefa.

Jan Kanty, najmłodszy syn Józefa, budowniczego, kapitan wojsk koronnych 1770 r., dziedzic dóbr Brześce, burgrabia zamku królewskiego 1773 r., zaślubił Agnieszkę de Sergeant i z niej miał synów: Jana, Józefa i Andrzeja, nobilitowanych 1768 r. Jan, kapitan wojsk koronnych 1780 r., żonaty z Józefą Kobylańską, a Andrzej był burgrabią zamku warszawskiego 1793 r. (Don. Vars.). Aleksander, porucznik 1777 r., a od 1782 r., kapitan wojsk koronnych (Sigil.), ożeniony z Apolonią Świerską.

Dominik, ożeniony z N. Lettau. osiedlił się na Litwie i tam nabył majątek Świack; jego syn Józef, starosta smolnicki, z żony Rozalii Pileckiej pozostawił syna Antoniego, wylegitymowanego w Królestwie 1839 r.

Floryan z synami: Teodozym, Floryanem i Feliksem wylegitymowani w Cesarstwie 1851 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

Z tejże rodziny, lecz innej linii osiedlił się w Warszawie i przyjął obywatelstwo tego miasta w 1742 r. Antoni, po którym z żony Gertrudy Lignau synowie:
1) Antoni, tego synowie: Maciej, radca departamentu warszawskiego 1810 r., Jan, oficer wojsk Księztwa Warszawskiego, Antoni i Franciszek;
2) Onufry, po którym synowie, Joachim i Onufry. Onufry, pułkownik wojsk polskich, odbył kampanie 1806 - 1814 r., i odznaczył się chlubnie w bitwach pod Raszynem 1809 r. i Borysowem 1812 r., a pod Lipskiem 1813 r. trzykrotnie był ranny; nagrodzony krzyżem Legii Honorowej, w 1843 roku otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie i tegoż roku umarł.

FONTANI h. MUTYNA. Seweryn, syn Joachima, sztabs-rotmistrz wojsk ros., otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1865 r. z zasady stopnia oficerskiego i z synem Arturem zapisany do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

FONTANI. Maciej i Andrzej, synowie Jakóba, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1863 r.

FONTANIN. Baptysta otrzymał potwierdzenie przywileju rycerskiego, nadanego mu przez króla Henryka; w 1581 r. był dworzaninem królewskim (Metr. Kor.).

FONTAŃSKI. Wojciech z ziemią nurską podpisał elekcyę 1697 r. Adam podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.).

de FONTY v. FONTIS. Ludwik został 1758 r. dworzaninem królewskim, a w 1763 r., będąc generał-adjutantem hetmana wiel. litewskiego, został podpułkownikiem wojsk litewskich (Sigil.).

FORBES. Artur, dyrektor poczt koronnych 1702 r. Paweł, sekretarz królewski 1746 r. (Sigil.).

FORBOSZ. Jakób, rotmistrz wojsk królewskich 1655 r. (Conventionalia Warszawskie).

FORET. Jan, współdziedzic Małęczyna, w pow. radomskim 1569 r. (Ks. poborowe). Jan, dworzanin królewski 1571 r. (Metr. Kor.).

de FORGE Filip, szlachcic francuzki, służący w wojsku koronnem, na zalecenie hetmanów otrzymał indygenat 1676 r.

FORKIEWICZ h. SAS. Stefan i Jan, synowie Mikołaja, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1859 r.

FORMANKIEWICZ. Samuel, kanonik krakowski, autor, um. 1692 r. Jan-Stanisław, akademik krakowski, doktór filozofii i obojga praw, autor kilku dzieł 1669 - 1678 r. Eustachy, pisarz hypoteczny w Warszawie 1830 r.

FORSEYT. Rodzina szkocka; z niej Józef, porucznik w pułku dragonów wojsk litewskich, w nagrodę 47 letniej służby wojskowej, i jego brat Jan Kanty, proboszcz w Kampinosie, otrzymali indygenat 1775 r. Józef został podpułkownikiem wojsk litewskich 1791 r. (Kancl.).

FORST h. ODROWĄŻ. Jan, rajca gdański, otrzymał nobilitacyę 1526 r. (Metr. Kor.).

FORSTER von EHRENWALD h. EHRENWALD. Herb - w polu błękitnem belka srebrna w poprzek tarczy, nad nią ul otoczony sześcioma pszczołami, pod belką las zielony, z którego wychodzi rębacz drzewa z siekierą na lewem ramieniu; na hełmie w koronie takiż rębacz drzewa, lecz tylko do kolan, z siekierą.

Ten herb wraz z szlachectwem galicyjskiem i przydomkiem von Ehrenwald otrzymał w 1788 r. Jan Forster, urzędnik we Lwowie. Sądzę, że jego syn Jan, urzędnik w Wiedniu 1838 r.

FORSZTER. Jan, kapitan wojsk królewskich, żonaty z Katarzyną-Barbarą z Wendigierów 1765 r. (Kancl.).

FORT. Baron Piotr, generał major wojsk koronnych, otrzymał indygenat 1768 r. (Vol. Leg.).

PORTMAN Bonawentura otrzymał nobilitacyę 1775 r. (Vol. Leg.).

FOSS. Pochodzący po Wilhelmie, synu Piotra: Piotr, Filip i Felicyan, wszyscy z potomstwem, synowie Krzysztofa, wylegitymowani w Cesarstwie 1848 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Julian, porucznik wojsk polskich 1830 r., kawaler krzyża Virtuti Militari.

FOSSOWICZ. Stanisław podpisał elekcyę 1764 r. z pow. mozyrskim.

FOSTANOWSKI. N. podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. ruskiem.

FOTOWICZ. Stanisław i Marcin, synowie Piotra, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1844 r.

FOURNIER. Jerzy, rotmistrz 1753 r., został 1760 r. pułkownikiem wojsk królewskich (Sigil.).

FOX. Rodzina szkocka, już za Jagiellończyków osiedlona w Krakowie i w Lublinie; indygenat otrzymała 1606 r. Marcin, doktór medycyny, profesor Akademii krakowskiej, słynny swego czasu astrolog za panowania Zygmunta Augusta. Jan, kanonik krakowski 1598 r., protonotaryusz papieski, sekretarz królewski, archidyakon krakowski 1633 r., mąż wielkiej nauki, um. 1636 r. Jan z żony Katarzyny Skrzyczyńskiej miał synów: Jana, oficyała i dziekana łukowskiego, i Jerzego, Dominikanina. (Nies.).

FRAENKEL h. FRAENKEL. Baronowie. Herb - w polu czerwonem pas poprzeczny czarny od prawej ku lewej stronie, na nim trzy złote gwiazdy rzędem; w górnej części pasa przyczepiony do niego pół-orzeł czarny darty, pod pasem czapka Merkurego srebrna w prawo. Na hełmie w koronie trzy pióra strusie. Tarczę podpiera z każdej strony chart z łbem zwróconym na zewnątrz tarczy, pod tarczą wstęga z dewizą „Sapienter et audacter.“

Ten herb wraz z szlachectwem otrzymał w 1839 r. Antoni-Edward, syn Samuela, bankier warszawski, w nagrodę zasług poniesionych przy zaciągnięciu pożyczki dla skarbu Królestwa Polskiego. Antoni-Edward (Antoni, syn Antoniego) w 1857 r. został baronem rosyjskim w nagrodę gorliwości, z jaką wypełniał polecone sobie przez rząd interesy finansowe.

FRANCESON h. BONCZA. Antoni, syn Antoniego, z synami, Stanisławem i Aleksandrem i Wiktor, syn Antoniego, z synem Henrykiem wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

de FRANCKENBERG. Fryderyk-Wilhelm, major wojsk koronnych 1724 r. Ignacy, szambelan królewski 1791 r. (Sigil.).

FRANCKIEWICZ h. POBÓG. Józef, syn Antoniego, z synami: Antonim, Pawłem, Bolesławem, Janem, Józefem i Adolfem wylegitymowani w Cesarstwie 1866 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FRANCUZ h. JELITA odm. Odmiana herbu - w polu czerwonem dwie srebrne kopje na krzyż; na hełmie w koronie łapa gryfa w górę; ta łapa v. noga gryfa była rodzinnym herbem tej familii.

Piotr Frank, przezwany Francuz, rodem włoch, geometra królewski, zdolny inżynier, chlubnie odznaczył się w wojnie moskiewskiej 1578 - 1582 r., głównie w podawaniu planów oblężniczych fortec i zaników nieprzyjacielskich, i na zalecenie hetmana Jana Zamoyskiego otrzymał nobilitacyę, a właściwie indygenat 1582 r. z odmianą herbową powyżej oznaczoną; jego potomkowie zmienili nazwisko na Francuz i Francuzewicz, ponieważ jednak są na Litwie Francuzewiczowie, herbu Leliwa, wyróżnienie herbowe tych dwóch rodzin z nazwiskiem Francuzewicz jest trudne.

FRANCUZEWICZ h. LELIWA. Ignacy podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.). Michał, sędzia grodzki wiłkomierski 1780 - 1783 r., regent trocki 1775 r. Potomstwo Jana, syna Jerzego: Kazimierz, syn Jerzego, z synami, Zenonem i Albinem, Leon, syn Karola, wnuk Józefa, Ludwik i Henryk, synowie Walentego, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1835 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Jan, syn Józefa, stanowy prystaw pow. witebskiego 1851 r. Adryan, syn Konstantego, dziedzic dóbr Szyły, Ludwik, Henryk, Konrad i Stefan, synowie Wincentego, dziedzice dóbr Wojmutyszki, i Zenon, syn Zenona, dziedzic dóbr Ławryszki, w gub. kowieńskiej 1882 r.

de FRANGWICZ. Jerzy i Paweł, bracia rodzeni, 1476 r. Otto, sędzia ziemski i poborca malborgski 1526 r. (Metr. Kor.).

FRANK h. JELITA odm. Zobacz Francuz, herbu Jelita odm. Z piszących się Frank v. Franek. Piotr, sekretarz, otrzymał administracyę żup w Wieliczce i Bochni 1595 r. (Metr. Kor.). Erold, kapitan gwardyi królewskiej 1667 r. Teodor, podpułkownik wojsk królewskich 1683 r. (Conventionalia Warszawskie). N. baron de Franek de la Roche, szambelan królewski 1772 r. (Sigil.).

FRANK. Józef, syn Wilhelma, wylegitymowany w Cesarstwie i zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1854 r.

FRANK Aloizy, nadleśny rządowy, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1844 r. z zasady posiadanego orderu św. Stanisława IV klasy.

FRANKENBERG v. FRANCKENBERG h. GRZYMAŁA odm. Hrabiowie, baronowie i szlachta. Odmiana herbu - na tarczy brama otwarta bez rycerza.

Znakomita, majętna i rozrodzona szlązka rodzina. Hans-Wolf w 1650 r., a Sylwan i Hans-Moritz w 1720 - 1730 r. otrzymali tytuł baronów państwa rzymskiego. Inny Hans-Wolf i Zygmunt w 1700 r. mianowani byli hrabiami państwa rzymskiego, nadto hrabia Hans-Wolf w 1714 r. otrzymał tytuł barona von Schellendorff.

Stanisław, dziedzic dóbr Oszczeklin i Raszewy, w wojew. kaliskiem, i Karol-Maurycy, kapitan gwardyi pieszej litewskiej, otrzymali indygenat 1768 r. z zasady, że pochodzą z rodziny osiedlonej w prowincyi odpadłej od Polski.

Ignacy i Ignacy podpisali elekcyę 1764 r. z wojew. kaliskiem. Bogumił, konfederat barski, należał do porwania króla Stanisława Augusta w Warszawie 1771 r.

Po Stanisławie syn Ignacy, ożeniony z Maryanną Ruszkowską, miał syna Józefa, właściciela domu w Kaliszu, wylegitymowanego w Królestwie 1837 roku.

FRANKOWSKI h. PRUS I. Dawna mazowiecka rodzina; pierwotną jej nazwą było Frank, a pisała się z Jagniątek. Stefan i Andrzej cytowani w aktach zambrowskich 1444 r. Jedna linia tych Franków osiedliła się w XV stoleciu na Podlasiu, założyła kilka osad z nazwą Franki, w ziemi bielskiej, a podług Metr. Litew. z 1528 r. winna była dostawiać czterech zbrojnych na potrzeby wojenne. W XVI stoleciu Frankowie zmienili nazwisko na Frankowski. Stanisław, syn Jana, 1545 r. Piotr, syn Wojciecha, 1572 r.; tego syn Adam 1611 r., po którym syn Maciej 1641 r. Andrzej, pleban w Brańsku 1600 r., kanonik łucki 1614 r.; jego synowiec, Marcin, syn Bartłomieja. Jan, proboszcz domaniewski 1741 r. Jan i Antoni podpisali elekcyę 1764 r. z ziemią drohicką. Józef, podstarosta mielnicki 1793 r. Maciej, generał-major i pułkownik gwardyi królewskiej 1792 r. (Sigil.). Karol, pułkownik gwardyi wojsk rosyjskich, a po wzięciu dymisyi dyrektor gimnazyum realnego 1841 r., został w 1844 r. dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych; literat i znakomitego talentu, pisał po polsku i francuzku.

Józef, syn Macieja, w 1777 r. dziedzic wsi Franki-Dąbrowa i Kurzyny, z żony Anny Choińskiej miał synów: Krzysztofa, Zacharyasza, Walentego, Stanisława i Floryana.

Krzysztof, dziedzic dóbr Ruszków, Ciachcin i inne, burgrabia grodzki warszawski, poseł zakroczymski na sejm 1775 r., komisarz do układów z mocarstwami rozbierającemi Polskę, dostał prawem emfiteutycznem królewszczyznę Tajno.

Zacharyasz, ożeniony z Franciszką Roszkowską, miał syna Andrzeja, właściciela wsi Franki-Dąbrowa, w pow. łomżyńskim, wylegitymowanego w Królestwie 1848 r.

Walenty pozostawił synów: Aleksandra, Juliana, Seweryna i Emiliana, wylegitymowanych w Królestwie 1848 r.

Po Stanisławie synowie: 1) Adam żonaty z Katarzyną Kobylińską, z niej syn Sylwester wylegitymowany w Królestwie 1848 r., i 2) Tadeusz, po którym syn Stanisław wylegitymowany w Królestwie 1848 r.

Floryan miał syna Wojciecha, ożenionego z Joanną Grabowską, z której synowie: Paweł, Wilhelm i Stanisław wylegitymowani w Królestwie 1848 roku.

Po Józefie, szambelanie królewskim 1773 r. (Sigil.), pośle na sejm 1786 r., synowie, Jan, dziedzic dóbr Horodyszcze, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., i Feliks, po którym z żony Julii Marcinkiewicz synowie: Jan, Stanisław i Leon wylegitymowani w Królestwie 1857 r.

Kajetan wylegitymowany w Galicyi 1783 r. Józef, syn Dominika, z synem Ottonem wylegitymowany w Cesarstwie 1852 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

Z osiedlonych na Litwie. Jan, syn Bartłomieja, z synami, Julianem i Władysławem, Józef, syn Bartłomieja, z synami: Marcinem, Antonim i Andrzejem, Józef, syn Ludwika, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1842 - 1847 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

FRANKOWSKI h. SZELIGA. Byli w województwie łęczyckiem; z nich Józef i Jan, synowie Jana, dziedzice wsi Bedoń 1744 r. Grzegorz, syn Jakóba, 1750 r., ożeniony z Katarzyną Ratajską, z niej synowie: Stanisław, Józef i Paweł.

FRANTZIUS h. TARCZAŁA. Zamożna miejska gdańska rodzina; z niej Teodozyusz-Krystyan otrzymał nobilitacyę polską 1790 r., a pruską 1830 r.; jego krewny Jan-Fryderyk, kupiec w Gdańsku, nobilitowany w Prusach 1804 roku.

FRASUNKIEWICZ Roch, porucznik wojsk polskich 1830 r., następnie porucznik inwalidów wojsk ros., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1837 r. z zasady stopnia oficerskiego.

FRAXTYN v. FRAKSZTYN. Zbigniew, syn Jana, cytowany w aktach nowokorczyńskich 1632 r.

FRĄCKI h. NIECZUJA odm. v. OSTRZEW. Herb - w polu czerwonem pieniek na ukos o pięciu sękach; na hełmie w koronie takiż pieniek, lecz prosto stojący.

Senator w rodzinie, Arnold, kasztelan chełmiński 1502 r., um. 1529 r.

Dawna jeszcze zakrzyżacka w Prusach Zachodnich rodzina, wzięła nazwisko od wsi Frący, w pow. nowskim. Arnold, z chorążego 1490 r. podkomorzy, a w 1502 r. kasztelan chełmiński, dziedzic dóbr Udzierz, Frąca, Kopyłowo i Kamionka, z żony Małgorzaty Kopyckiej miał syna Jana, po którym z żony Katarzyny Kostka syn Ludwik pozostawił syna Józefa, zm. 1652 r.

FRĄCKIEWICZ-RADZIMIŃSKI h. BRODZIC. Dawna mazowiecka rodzina; właściwe jej nazwisko Radzimiński. Kacper, długo i dzielnie służąc wojskowo na Litwie, dostał w niej znaczne nadania i był podwojewodzym połockim; jego syn Franciszek, a w skróceniu imienia Frącek, podkomorzy połocki 1557 r., zostawił syna Michała, którego po ojcu zwano Frąckiewiczem, i ta nazwa zmieniła się z czasem w nazwisko, do którego członkowie tej rodziny dodawali zwykle nazwisko familijne Radzimiński, a to dla odróżnienia od Frąckiewiczów innych herbów, dziedziczących na Litwie. Michał Frąckiewicz-Radzimiński, podkomorzy połocki 1590 r., członek poselstwa do Moskwy 1600 r., dzielnie walczył przeciw Moskwie 1578 - 1581 r.; miał dwie żony, Annę Sapieha, siostrę słynnego kanclerza Lwa, i N. Kawęczyńską. Z 1-ej żony synowie: Krzysztof, Mikołaj i Jerzy, a z drugiej żony syn Jan; z tych synów:

Krzysztof, dworzanin królewski, walczył przeciwko Moskwie 1578 - 1581 r. i, wracając z tej wyprawy, umarł bezdzietny.

Mikołaj, chorąży nadworny litewski 1611 r., marszałek Trybunału litewskiego 1620 r., starosta lidzki, wasiliski imścisławski, walczył przeciwko Szwedom w Inflantach; jego synowie: Bogdan, stolnik trocki, żonaty z Krystyną Ogińską, Władysław i Michał.

Jerzy, trzeci syn Michała, podkomorzego połockiego, sekretarz królewski, z wojskiego sędzia ziemski, a ostatecznie marszałek lidzki 1629 r., marszałek Trybunału litewskiego 1610 r., walczył w Inflantach pod Białym Kamieniem 1604 r. przeciwko Szwedom; z żony N. Kawęczyńskiej, podkomorzanki mińskiej, jego córki: Anna Stetkiewicz, kasztelanowa nowogrodzka, Anna Gorajska, N. Zenowicz i synowie: Michał, Janusz i Krzysztof. Z nich Michał, stolnik połocki, um. 1649 r.; z żony N. Klonowskiej, wojewodzianki brzesko-litewskiej, jego synowie: Kazimierz, Aleksander i Daniel. Kazimierz, ciwun weszwiański, podkomorzy i starosta lidzki, ostatecznie podskarbi nadworny litewski 1689 - 1693 r., marszałek na Trybunały litewskie 1682, 1688 i 1693 r., mąż powszechnie poważany, przeszedłszy na wyznanie katolickie, z żoną swą Anną Naruszewicz, podskarbianką litewską, fundował klasztor Karmelitów w swem mieście Żołudku, w wojew. wileńskiem.

Jan, ostatni z synów podkomorzego Michała, dworzanin królewski, chorąży lidzki i rotmistrz królewski, wystawione przez siebie chorągwie wysyłał na wojny wołoską 1620 r. i inflancką 1628 r.; z żony N. Naruszewicz miał synów, Macieja i Stefana. Z nich Maciej, z chorążego nowogrodzkiego 1633 r., pisarz polny litewski 1653 r., starosta lidzki i mozyrski, walczył pod Smoleńskiem 1632 - 1634 r., i przeciwko Kozakom 1648 r., gdzie był ciężko ranny; poległ pod Szkłowem w bitwie z Moskwą 1654 r. Płacąc często z własnej szkatuły swą chorągiew, pisarz miał 23,000 zł. należności w skarbie litewskim, które jego potomkom kazał wypłacić sejm 1669 r. Maciej z żony Katarzyny Abrahamowicz, która w 1662 r. hojnie nadała Dominikanów w Wasilszkach, miał syna Pawła, podstolego mozyrskiego, który podpisał elekcyę z wojew. nowogrodzkiem 1674 r. Stanisław, syn Pawła, podstolego mozyrskiego, pozostawił syna Jana, po którym syn Kazimierz miał syna Mikołaja, ożenionego z Maryanną Wittman, z której synowie, Julian i Władysław wylegitymowani w Królestwie 1852 roku.

Stefan, młodszy syn Jana, chorążego lidzkiego, chorąży lidzki, dworzanin królewski, starosta słonimski 1674 - 1678 r., chorąży nowogrodzki 1654 r., poseł na kilka sejmów, wojownik przeciwko Moskwie 1632 - 1634 r. i przeciwko Kozakom pod Zborowem, podpisał elekcye 1648 r. i 1674 r. z wojew. nowogrodzkiem; z żony N. Rajeckiej, wojewodzianki mińskiej, zostawił dwóch synów; z tych: 1) N. ożeniony z Maryanną Grużewską, wdową po Pakoszu, miał syna Stefana, starostę trabskiego 1730 r., po którym z Krystyny Judyckiej, marszałkówny rzeczyckiej, synowie, Michał i Józef; 2) Michał-Gedeon, stolnik orszański, podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. nowogrodzkiem; chorąży litewski 1697 - 1712 r., stolnik Słonimski i zydejkański, kilkakrotnie poseł na sejmy, walczył przeciwko Sapiehom pod Lejpunami 1700 r.

Bronisław-Michał, cześnik oszmiański, rotmistrz królewski, i Teodor, porucznik oszmiański, podpisali pospolite ruszenie 1698 r. Jan Chryzostom, archimandryta unicki czerejski 1720 r. Floryan, sędzia ziemski mścisławski 1736 r. Tadeusz, starosta rymszyski 1764 r., sędzia grodzki upicki 1780 - 1791 r. Ignacy, rotmistrz lidzki 1770 r., ożeniony z Barbarą Komar, sędzia ziemski telszewski 1771 r. Franciszek, kanonik inflancki 1780 - 1783 r. Aleksander, regent grodzki miński 1788 r. Jan, podstoli 1788 - 1791 r., a stolnik smoleński 1793 r. Franciszek, syn Kacpra, tytułujący się hrabią 1804 r. Jan, syn Józefa, stanowy prystaw pow. witebskiego 1849 r. Augustyn, syn Dominika, profesor Uniwersytetu warszawskiego, członek Komitetu Egzaminacyjnego 1835 - 1853 r.

Wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty: a) gub. kowieńskiej: Ignacy i Seweryn z synami: Ignacym, Adamem i Michałem, synowie Michała, wnukowie Jana, 1837 r., Nikodem i Wincenty, synowie Józefa, Adolf i Konstanty, synowie Adama, Adam, syn Stanisława, i inni 1850 r.; b) gub. mińskiej: Aleksander i Jan, synowie Marka, i Aleksander, syn Leona, 1836 r., Antoni z synami: Józefatem, Jakóbem, Piotrem i Pawłem, Wincenty i Justyn z synem Aleksandrem, synowie Mateusza, i inni, razem 15 osób, w 1862 r.; c) gub. kijowskiej: Jerzy z synami, Antonim i Stefanem i Ludwik z synami: Wacławem, Antonim, Pawłem i Hilarym, synowie Franciszka, w 1856 r.

FRĄCKIEWICZ h. NIECZUJA. Piotr, syn Stefana, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1798 r. (Patrz Franckiewicz).

FRĄCKIEWICZ h. POBÓG. Aleksander, syn Melchiora, zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1798 r.

FRĄCKIEWICZ h. PRAWDZIC. Justyn, syn Juliana, z synami: Aleksandrem, Ludwikiem i Janem wylegitymowani w Cesarstwie 1854 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

FRĄCKIEWICZ h. ŚLEPOWRON. Biorą przydomek Suroż, który niekiedy brali za nazwisko. Jan-Kazimierz, krajczy wileński 1700 r. Stefan, krajczy upicki i podstarosta oszmiański 1720 r. Piotr-Tadeusz, podstoli i podstarosta piński, z pow. pińskim i Paweł z wojew. mścisławskiem podpisali elekcyę 1764 r. Jan, oboźny 1774 r., a od 1787 r. podstoli smoleński.

Mikołaj, syn Wawrzyńca, z synami: Alfonsem, Cezarym, Janem i Ignacym w 1852 r., Kazimierz z synem Kazimierzem, Justyn i Michał z synem Eliaszem 1856 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FRĄCKIEWICZ h. WIENIAWA. Aloizy z synami: Leonardem, Bolesławem i Józefem, Mateusz z synem Antonim i Józef z synem Sylwestrem, synowie Jana, wnukowie Michała, wylegitymowani w Cesarstwie 1852 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FREDER. Konstanty został 1702 r. burgrabią gdańskim (Sigil.).

FREDI hrabia Rudolf, szambelan królewski 1767 r. (Sigil. Kancl.).

FREDRO h. BOŃCZA. Hrabiowie i szlachta. Senatorowie w rodzinie: Andrzej, kasztelan halicki 1464 r., wojewoda podolski, um. 1472 roku. Jan, kasztelan sanocki 1578 r., a przemyślski 1588 r. Andrzej-Maksymilian, kasztelan lwowski 1654 roku, wojewoda podolski 1677 roku, um. 1679 r. Zygmunt, kasztelan sanocki 1655 - 1661 r. Stanisław, kasztelan czerniechowski 1676 r., um. 1677 r. Jerzy-Bogusław, kasztelan lwowski 1684 - 1702 roku. Stanisław-Józef, kasztelan lwowski 1702 r., um. 1724 r. Aleksander, biskup chełmski 1717 r., przemyślski 1724 r., um. 1734 r.

Dawna i krajowi zasłużona rodzina; właściwym przodkiem tej rodziny ma być Dobiesław, marszałek koronny 1368 r., mąż zasłużony królowi Kazimierzowi W. Co do nazwiska Fredro, to jest ono imieniowem, jak Cedro, Bogusz i t. p., a wzięte od imienia Fryderyk, zmienionego w średnich wiekach na Fredro i wskazuje, że przodkiem rodziny był Fryderyk, który, nabywszy Pleszowice, stale pisał się sam jak i jego potomkowie z Pleszowic. Fredrowie uważają Pleszowice za gniazdowy swój majątek i liczą się za czerwonoruską rodzinę, ponieważ już w początkach XV stolecia w tej prowincyi wyłącznie dziedziczyli, nie pisząc się od żadnej miejscowości w Koronie.

Pierwszym w aktach występuje w 1424 r. Frydro z Pleszowic, następnie starosta szczyrzycki, posesor kilku majątków, a między innemi m. Krakowiec, który z dwóch żon, N. Bybelskiej i Doroty Ligęza miał synów: Andrzeja, Frydrę, Henryka, Jana i Jakóba. Z nich Andrzej, sędzia ziemski szczyrzycki 1463 r., kasztelan halicki 1464 r., wojewoda podolski 1472 r., był żonatym z Katarzyną Mużyło-Buczacką, wojewodzianką podolską. Henryk, zwany także Indrych, ożeniony z Katarzyną Herburt, chorążanką przemyślską, pozostawił synów: Andrzeja, Stanisława i Jakóba. Jakób, syn Frydry, poseł do sułtana tureckiego, z żony Jadwigi Godowskiej, chorążanki halickiej, miał mieć syna Wawrzyńca (Bon.). Jan, syn Frydry i Doroty Ligęza, piszący się z Niżniowa i Nowosielec, poseł do Stefana, hospodara wołoskiego, poślubiwszy Katarzynę Kierdejówmę, pozostawił kilku synów, z których Rafał, ożeniony z Katarzyną Wilczek, umarł bezpotomnie, a Franciszek, Mikołaj i Zygmunt są protoplastami trzech gałęzi tego domu.

Gałąź Franciszka. Przodek tej gałęzi Franciszek, dziedzic na Pleszowicach, dzielny wojownik przeciw Tatarom, od których zamek lubaczowski obronił, z żony Katarzyny Derszniak, podkomorzanki przemyślskiej, pozostawił córki, Elżbietę lv. za Janem Ilnickim, 2v. za Janem ks. Radziwiłłem, krajczym litewskim, Annę, żonę Jakóba Dzieduszyckiego i czterech synów: Jana, Jerzego, Stefana i Stanisława, dziedziców dóbr Gnojnica, Przedworze, Byków i m. Krakowiec 1542 r. (Metr. Kor.).

Jan, kasztelan sanocki 1578 r., a w 1588 r. przemyślski, poseł na sejm Unii 1569 r., miał dwie żony, Zofię Pakoszewską i Annę Stadnicką, kasztelankę sandecką; z 1-ej żony córki: Anna Pieniążek, Zofia Orzechowska, sędzina ziemska przemyślska, i Dorota Andrzejowa Baranowska, kasztelanowa ciechanowska, z 2-iej żony synowie, Jan i Piotr, młodo zmarli i córka Magdalena za Aleksandrem Zborowskim.

Jerzy, wojski przemyślski 1578 r. (Conventionalia Warszawskie), od swego dziedzictwa m. Krakowiec, nazywany Krakowieckim, gorliwy wyznawca i obrońca kalwinizmu 1599 r., ożeniony z N. Orzechowską, miał synów, Stanisława, wojskiego przemyślskiego 1632 r., a następnie podstolego, ożenionego z Zuzanną Grzybowską, i Aleksandra, cześnika przemyślskiego 1635 r. (Metr. Kor.).

Stefan 1587 r., zaślubił Annę Stadnicką i z niej pozostawił córki: Barbarę Mielecką, Zofię Jerzową Czuryło, Annę za Stanisławem Korytko i Jadwigę za Stanisławem Stadnickim, kasztelanem przemyślskim.

Stanisław, najmłodszy z synów Franciszka i Derszniakówny, wojski Samborski, ożeniony z Magdaleną Dobraczyńską, miał synów, Andrzeja, wojskiego Samborskiego, żonatego z Barbarą Drohojowską i Walentego, posesora wójtowstwa w Lubieniu (Metr. Kor.), z wojskiego łowczego 1568 r., a ostatecznie podczaszego przemyślskiego, po którym z dwóch żon, Agnieszki Skoruta i N. Jastrzębskiej synowie, Aleksander, cześnik lwowski 1635 r., i Stanisław, od swego majątku Morańca nazywany Moraniecki. Po Aleksandrze z żony N. Trzcińskiej, kasztelanki lubaczowskiej, syn Walenty, podczaszy bełzki 1659 r. i rotmistrz królewski 1661 r. (Sigil.).

Gałąź Zygmunta. Jej protoplasta Zygmunt, najmłodszy syn Jana i Kierdejówny, od swego dziedzictwa Chodnowice nazywany Chodnowski, z żony Anny Paniewskiej pozostawił syna Piotra, po którym syn Andrzej, starosta wiszwiański 1576 r., zaślubił N. Orzechowską i z niej miał synów: Kacpra, Andrzeja i Jana. Jan ożeniony z Katarzyną Mielecką pozostawił córkę Justynę, zaślubioną Aleksandrowi Lipskiemu i syna Stefana, żonatego z Maryanną Fredrówną, podstolanką przemyślską, z której córka Jadwiga za Stanisławem Stadnickim, kasztelanem przemyślskim, i syn Jerzy dwukrotnie żonaty z N. Krechowiecką i N. Orzechowską; po jednej z tych żon syn Jan, wojski przemyślski, ożeniony z N. Orzechowską.

Gałąź Mikołaja. Protoplasta tej gałęzi Mikołaj-Jan, trzeci syn Jana i Kierdejówny, miał dwie żony, Katarzynę Kormanicką, podsędkównę przemyślską, i N. Wnuczek, z której synowie, Krzysztof bezpotomny, i Gabryel, a z Kormanickiej syn Stanisław, chorąży halicki 1550 r., po którym z żony Elżbiety Morawskiej synowie: Tomasz, żonaty z N. Dobraczyńską, miał córkę Zofię za Aleksym Krasickim, wojskim przemyślskim, Piotr, Andrzej i Jan. Z nich Piotr, żonaty z Barbarą Saporowską-Koło, miał trzech synów, z których Jan i Wawrzyniec polegli na wojnach, a Kacper, ożeniony z Magdaleną Dunikowską, podsędkówną przemyślską, pozostawił dwóch synów, Andrzeja, starostę krośnieńskiego, ożenionego z N. Gniewosz i Zygmunta, z stolnika 1649 r., kasztelana sanockiego 1655 r., starostę kraśnieńskiego, lustratora królewszczyzn 1659 r., który miał dwie żony, Teresę Ślezanowską i Zofię Baranowską, z których córki: Katarzyna za Heronimem Załuskim, kasztelanem rawskim, Joanna za Wojciechem Snopkowskim, chorążym latyczowskim, Aniela, żona Adama Trzebuchowskiego, stolnika bracławskiego, Katarzyna Strzałkowska, łowczyna lwowska, i syn Karol, starosta krośnieński i poseł na sejm 1662 r.

Andrzej, trzeci syn Stanisława, chorążego halickiego, wojski przemyślski, dziedzic dóbr Nowosielce, Pleszowice i Chodnowice, dostał w nagrodę zasług w 1580 r. przywilej od króla Stefana Batorego na założenie m. Niemirowa, w wojew. bełzkiem; z żony Elżbiety Urbańskiej jego córka Zofia za Jerzym Stano, chorążym sanockim, i sześciu synów; z tych: Stanisław poległ na wojnie z Moskwą; Piotr poległ pod Cecorą w bitwie z Turkami. Jakób-Maksymilian, z łowczego przemyślskiego stolnik lwowski 1628 r., podkomorzy przemyślski 1633 r., regent kancelaryi wiel. koronnej 1643 r. (Don. Warszaw.), a ostatecznie referendarz koronny 1645 r., mąż zacny, uczony i wielce zasłużony krajowi, poseł na kilka sejmów i poseł do cara moskiewskiego i króla szwedzkiego Gustawa Adolfa; um. 1646 r.

Jan, poborca 1627 r., podsędek, a ostatnio sędzia ziemski przemyślski 1629 r., dzielny wojownik przeciwko Szwedom, Kozakom i Turkom; um. 1649 r. Mikołaj, a jako ksiądz Gabryel, Bernardyn, biskup bakoński 1627 r., um. 1632 r.

Jerzy-Stefan, najmłodszy syn Andrzeja i Urbańskiej, stolnik przemyślski 1632 r., zaślubił Katarzynę Bierecką i z niej miał syna Andrzeja-Maksymiliana. Andrzej-Maksymilian, deputat na sejm 1632 r., z stolnika lwowskiego 1652 r. kasztelan lwowski 1654 r., a w 1677 r. wojewoda podolski, jeden z znakomitości swojego czasu, statysta i historyk, marszałkował izbie poselskiej 1652 r., w 1658 r. deputat do zapłaty wojska, żarliwy obrońca swobód szlacheckich; w 1648 r., gdy posłowie mało składali na wojnę przeciwko Kozakom, wykrzyknął: „na Boga przysięgam, że całą moją chudobę sprzedam, a pieniądze oddam na wojsko; będę żebrał, lecz ojczyźnie dopomogę.“ Wojewoda um. 1679 r., pozostawiając z żony Katarzyny Gidzińskiej, łowczanki koronnej, córki: Teresę-Antoninę za Andrzejem Łączyńskim, podkomorzym nowogrodzkim, Annę lv. za Michałem ks. Czartoryskim, 2v. za Kazimierzem Sapiehą, wojewodą trockim, Zofię za Andrzejem Stempkowskim, i dwóch synów, Jerzego-Bogusława, z łowczego koronnego kasztelana lwowskiego 1684 r., który miał dwie żony, Karczewską, kasztelankę halicką, z którą się rozwiódł i Teofilę z Goraja (Don. Warszaw.), wdowę po Reju, po której zgonie złożył urząd kasztelana 1702 r. i został księdzem; i Stanisława-Józefa, po rezygnacyi brata 1702 r. kasztelana lwowskiego, dobrego patryotę, zm. 1724 r., po którym z żony Barbary Siemianowskiej, chorążanki sandomierskiej, 2v. żony Floryana Naramowskiego, starosty pilzneńskiego, córka Katarzyna za Stanisławem Rupniewskim, kasztelanem małogoskim (Archiwum Jarmolinieckie).

Jan, najmłodszy syn Stanisława, chorążego przemyślskiego, łowczy przemyślski, z żony Anny Jaskmanickiej, sędzianki przemyślskiej, zostawił dwóch synów, Marcina i Walentego. Walenty, z wojskiego bełzkiego 1633 r., łowczy przemyślski, ożeniony z Barbarą Łaszcz, strażnikówną polną koronną, z której syn Stanisław, stolnik podolski 1670 r., kasztelan czerniechowski 1676 r., z żony Katarzyny Bełżeckiej, wojewodzianki podolskiej, zostawił córkę Antoninę Gniewosz, starościnę zawichostską, i syna Aleksandra, kanonika 1710 r., kustosza i kantora gnieźnieńskiego, sekretarza wiel. koronnego 1712., proboszcza międzyrzeckiego, od 1717 r. biskupa chełmskiego, a od 1724 r. przemyślskiego, stronnika dworu w czasie konfederacyi tarnogrodzkiej, wielkiej pobożności i takiej hojności na kościoły, że na nie nietylko swoje dochody, ale cały prawie ojczysty majątek obrócił; biskup restaurował katedry w Chełmie i Przemyślu, oraz założył Paulinów pod Brzozowem; um. 1734 r. Kasztelan Walenty miał i drugą żonę Katarzynę Jastrzębską, z której pozostawił synów, Franciszka, skarbnika drohickiego 1684 r., żonatego z Apolonią Omiecińską i Aleksandra-Maksymiliana, podczaszego i sędziego grodzkiego żydaczowskiego, po którym z Katarzyny Ulanowskiej syn Jan, pisarz grodzki kamieniecki, i córki: Franciszka za Franciszkiem Poradowskim, Anna za Stanisławem Lesiowskim, Katarzyna Raszewska i Zofia.

Marcin, starszy syn Jana, łowczego przemyślskiego, z łowczego, 1633 r. podstoli przemyślski, um. 1646 r., pozostawiając z żony Magdaleny Janickiej córkę Elżbietę Buchowską i czterech synów; z tych:
1) Stanisław i 2) Mikołaj bezpotomni;
3) Krzysztof miał syna Stanisława, pisarza ziemskiego przemyślskiego, po którym z Zofii Snopkowskiej synowie, Wojciech i Walenty, oraz córka Justyna Lipska, stolnikowa latyczowska;
4) Jan, szafarz poborów sanockich, zaślubił Salomeę Nagórską i z niej pozostawił syna Stanisława, po którym z żony Katarzyny Raszewskiej synowie: Kazimierz, Antoni i Sebastyan.

Kazimierz, cześnik sochaczewski 1744 r., miał córkę Katarzynę za Aleksandrem Janowskim i syna Mikołaja, podczaszego sochaczewskiego, wylegitymowanego w Galicyi 1782 r., ożenionego z Zofią-Różą Żurowską, po którym dwóch synów, Wincenty żonaty z Maryanną Hordyńską i Jan zaślubił Barbarę Bobrowską i z niej pozostawił syna Felicyana, oficera wojsk polskich 1819 r., dzierżawcę dóbr Gdeszyna, w pow. hrubieszowskim, wylegitymowanego w Królestwie 1838 r., po którym z Justyny Stamirowskiej syn Konstanty wylegitymowany 1854 r.

Sebastyan, podstoli pomorski, zaślubił Teresę Morską i z niej pozostawił syna Jana, wylegitymowanego w Galicyi 1782 r., żonatego z N. Chojnacką.

Antoni, trzeci syn Stanisława i Katarzyny Raszewskiej, chorąży łomżyński, podpisał elekcyę 1733 r.; z żony Barbary Konopackiej miał syna Józefa-Benedykta, dziedzica dóbr Bereźnica i Woźna, chorążego łomżyńskiego, po którym z Teresy Urbańskiej, podczaszanki żydaczowskiej, synowie, Konstanty i Jacek, wylegitymowani w Galicyi 1782 r., otrzymali tytuł hrabiowski od cesarza Franciszka II w 1822 r. z następującą odmianą w herbie: tarcza w poprzek na trzy części przedzielona z środkową małą tarczą, na której herb Bończa, w górnej części poduszka, na której jabłko cesarskie, środkowa część przedzielona na podłuż, w prawej części herb Konopackich, w lewej herb Sas, dolna część także przedzielona w podłuż, w prawej części herb Nieczuja, w lewej części herb Rawicz; na głównej tarczy pięć hełmów, na których ozdoby: na pierwszym herbu Nieczui, na drugim herbu Konopackich, na trzecim herbu Bończy, na czwartym herbu Sasa, na piątym herbu Rawicza. Z tych braci Konstanty, kanonik 1793 r., a następnie dziekan katedralny przemyślski.

Jacek, członek rządu tymczasowego galicyjskiego w 1809 r., vicemarszałek koronny 1817 r., a w 1825 r. strażnik wiel. sreber koronnych galicyjski, członek i deputat Stanów galicyjskich, dziedzic na Surochowie, Hoczwi, Ciśnie, Krzywem, Bereźnicy i in., zaślubił Maryę z hr. Dębińskich, córkę hr. Jana, szambelana królewskiego, i Krystyny z Wiesiołowskich i z niej miał córki: Ludwikę za Antonim hr. Rozwadowskim, Konstancyę za Wincentym Skrzyńskim, Cecylię zaślubioną Leonowi hr. Jabłonowskiemu i sześciu synów; z tych:

1) Hr. Jan-Maksymilian, generał brygady wojsk polskich i marszałek dworu polskiego 1819 r., wielkich zdolności autor dramatyczny, um. 1847 r., pozostawiając z żony Praskowii hr. Gołowin synów: hr. Maksymiliana, kamerjunkra dworu ros., i hr. Józefa-Dobiesława.

2) Hr. Edward, szambelan austryjacki, członek towarzystwa agronomicznego lwowskiego 1864 r., z żony Maryanny Rzeczyckiej, pozostawił córkę Zofię za Tadeuszem hr. Karnickim i syna hr. Edwarda, zmarłego bezpotomnie.

3) Hr. Seweryn, dziedzic dóbr Nowosiółek w Galicyi, pułkownik gwardyi Napoleona I, odznaczył się w wojnie w Hiszpanii 1809 r.; z żony Domiceli hr. Konarskiej, zostawił córkę Sewerynę za Ludwikiem Skrzyńskim.

4) Hr. Julian, ożeniony z Kordulą hr. Krasińską, wdową po Horodyskim, umarł bezpotomnie.

5) Hr. Aleksander, ur. 1793 r., dziedzic na Rudkach, Bieńkowej Wiszni i Jatwięgach, podpułkownik wojsk polskich, deputat Stanów galic. 1856 r., poseł na sejm galicyjski 1861 r., kawaler wielu orderów, jeden z najznakomitszych naszych autorów dramatycznych, zaślubił Zofię z hr. Jabłonowskich, córkę hr. Józefa, starosty korsuńskiego, i Maryanny ze Świdzińskich i z nią miał córkę Zofię, damę krzyża gwiaździstego, zaślubioną Janowi hr. Szeptyckiemu, dziedzicowi dóbr Łaszczów, i syna hr. Jana-Aleksandra, ur. 1829 r., dziedzica dóbr Rudki, Podhajczyki i in., posła na sejm galicyjski i członka rady pow. rudeńskiej, zdolnego komedyopisarza, który, poślubiwszy Maryę z hr. Mierów, córkę hr. Feliksa, ministra pełnomocnego austryjackiego w Niderlandach, i Agnieszki z hr. Mierów, pozostawił córkę hr. Maryę zaślubioną w 1881 r. Piotrowi hr. Szembekowi i syna Andrzeja-Maksymiliana.

Hr. Andrzej-Maksymilian, ur. 1859 r., dziedzic dóbr Rudki, Bieńkowa Wisznia, Jatwięgi, Podhajczyki, Nikłowice i Orchowice, c. i kr. szambelan, prezes rady pow. rudeńskiej, żonaty z Felicyą ze Szczepańskich, córką Aleksandra, c. i kr. szambelana, i Melanii Serwatowskiej.

6) Hr. Henryk, ostatni z synów hr. Jacka, ur. 1799 r., dziedzic na Ciśnie, Dołężycach, Hubkówce, Huszwicy, Krzywem, Przysłupiu i in., członek Stanów galicyjskich 1856 r., dyrektor zakładu ociemniałych we Lwowie, zaślubił Maryę z hr. Jabłonowskich, córkę hr. Kazimierza i Katarzyny z Bratkowskich, i z niej pozostawił córki: Henrykę zaślubioną w 1864 roku Mikołajowi hr. Palffy ab Erdöd, majorowi obrony krajowej węgierskiej, Kazimierę od 1862 r. zaślubioną Witoldowi hr. Dunin-Borkowskiemu, Maryę poślubioną w 1884 r. Sewerynowi bar. Brunickiemu, dziedzicowi dóbr Zaleszczyki, i syna hr. Stefana, ur. 1847 r., dziedzica dóbr Wybranówka, który, poślubiwszy Felicyę Stankiewiczównę, ma córkę hr. Henrykę, ur. 1877 r., za Pawłem Tyszkowskim i syna hr. Seweryna ur. 1882 r.

FREJBERG v. FREYBERG h. GRZYMAŁA. Mikołaj, syn Jana, z synami wylegitymowany w Cesarstwie i zapisany do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1846 roku.

FREJEND h. PRAWDZIC. Felicyan, syn Jana, z synami, Hipolitem i Leonardem wylegitymowani w Cesarstwie 1833 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

FREJER v. FREYER. Wawrzyniec, syn Wawrzyńca, 1713 r. (Sigil.). Jan-Bogumił, kapitan gwardyi konnej koronnej, otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.).

FRELICH v. FROELICH. Jan, major 1759 roku, a od 1764 r. jako Jan-Jerzy, podpułkownik gwardyi koronnej (Sigil.).

FRENSDORF. Marcin otrzymał w 1724 r. dyplom na baronowstwo. August-Wilhelm, porucznik wojsk koronnych 1771 r. (Sigil.).

FRENTZEL h. FRENTZEL. Herb - tarcza srebrna, na niej od góry odkraj zielony, na tym dwie gwiazdy złote rzędem, na tarczy dąb zielony; tarczę przykrywa płaszcz zielony ze skrajem złotym, a podpiera z lewej strony olbrzym nagi (Herkules), trzymający w lewej ręce maczugę, a prawą ręką oparty o tarczę.

Ten herb w 1826 r. otrzymał wraz z szlachectwem polskiem Piotr Lebrecht Frentzel, właściciel dóbr Poniemonie, w pow. kalwaryjskim, sędzia pokoju pow. maryampolskiego i radca wojew. augustowskiego, wylegitymowany w Królestwie 1843 r.

FRESNEL hr. de HENNEQUIN et CUREL h. FRESNEL. Rodzina francuzka, lecz w Austryi osiedlona; z niej Ferdynand, szambelan i generał austryjacki, głównodowodzący wojskiem w Galicyi, otrzymał indygenat galicyjski 1825 r.

FRESSE. Bar. Abraham-Ernest, podpułkownik wojsk koronnych 1773 r. (Sigil.); jego córka Teofila, żona Jakóba Koziczkowskiego.

FRETER. Mikołaj, podczaszy ziemi stężyckiej, po ustąpieniu którego podczaszym został Żebrowski 1762 r. (Sigil.).

FREVORT v. FREVOT Corry, konsul angielski w Gdańsku, zaszczycony został w 1773 r. od Stanisława Augusta tytułem barona tronu królewskiego, z dodaniem do rodzinnego swego herbu orła białego, wybiegającego z korony (Kancl.).

FREY. Jakób, syn Jana, doktór medycyny i akuszeryi, dyrektor Instytutu Położniczego w Warszawie 1860 r., poprzednio zaś 1830 r. lekarz w wojsku polskiem; kawaler krzyża wojskowego 1831 r., w nagrodę gorliwości w opatrywaniu chorych i rannych żołnierzy, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1862 r. z zasady posiadanego urzędu.

FREYBERG h. FREYBERG. Herb - tarcza wzdłuż przedzielona, w prawej błękitnej części pół księżyca z przedziału tarczy wychodzącego, otoczonego promieniami złotemi, przy nim dwie gwiazdy, w lewej srebrnej części kotwica żelazem na dół, owinięta grubą niebieską liną; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Ten herb wraz z szlachectwem polskiem otrzymał w 1838 r. Marek, urzędnik w biurze namiestnika Królestwa Polskiego. Marek adoptował w 1840 r. Mikołaja Rozenfelda, który do swojego przybrał nazwisko adoptującego i otrzymał w 1840 r. zatwierdzenie szlachectwa w Królestwie.

FREYEND. Paweł-Jakób, podpułkownik wojsk koronnych 1766 roku (Sigil.).

FREYER h. JERZYSŁAW. Herb - w polu błękitnem głowa jelenia z dwoma rogami, każdy o dziesięciu gałęziach, między temi rogami gwiazda sześciopromienna złota; w koronie trzy pióra strusie.

Ten herb wraz z szlachectwem polskiem otrzymał w 1824 r. Jan-Gotfryd, syn Jerzego, aptekarza w Siedlcach, doktór medycyny i chirurgii, profesor, Uniwersytetu warszawskiego, członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk, prezes Rady Lekarskiej w Warszawie 1817 r., zmarły 1828 r., po którym z żony Karoliny Herman synowie: Jan, lekarz pow. kieleckiego, Ludwik, inżynier pow. lubelskiego, i Karol wylegitymowani w Królestwie 1838 - 1854 r.

FREYMAN-OSTANIEWICZ h. LELIWA. Adolf na zasadzie ukazu cesarskiego zapisany 1819 r. do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FREYTAG. Andrzej, budowniczy inflancki 1685 r. (Sigil.).

FREZA. Bogusław z wojew. pomorskiem podpisał elekcyę 1697 r.

FREZER h. ALABANDA. Dawna miejska krakowska rodzina, nie wiem, kiedy nobilitowana. Stanisław, ożeniony z Anną Betman, miał córkę Katarzynę za Stanisławem Amendą 1580 r. Jan otrzymał indygenat 1609 r. N. poległ w bitwie pod Tyńcem 1656 r. Zygmunt-Karol 1666 r.; jego synowie, Jan i Zygmunt 1696 r. Stanisław z Szczygłowa podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. krakowskiem; dziedzic dóbr Janfeld, w wojew. poznańskiem. Franciszek, komisarz królewski 1690 r. Aleksander, wojski bracławski 1701 r. (Sigil.). Franciszek, burgrabia, komornik i pisarz grodzki krakowski 1705 r. Michał, burgrabia krakowski 1713 r. Jan, burgrabia krakowski 1715 r., zdolny prawnik, sekretarz i konsyliarz konfederacyi tarnogrodzkiej, wysłany był od niej do cesarza Piotra I w 1716 r. z proźbą, aby przyjął medyacyę między królem Augustem II a konfederacyą, i tegoż roku delegowany do układów o pokój w Lublinie. Franciszek, porucznik wojsk polskich 1830 r. Władysław, urzędnik w Wiel. Ks. Poznańskiem; jego syn Władysław-Ludomir, urzędnik w Bydgoszczy 1854 r.

Po Macieju, w 1780 r. dziedzicu dóbr Gorzewo i Ostrów, syn Maciej, ożeniony z Krystyną Skoraszewską, pozostawił syna Augustyna, naddzierżawcę ekonomii rządowej Przedecz, wylegitymowanego w Królestwie 1843 roku.

FRIBES v. FRYBES h. RAWICZ. Rodzina pochodzenia szkockiego, już w XVII stoleciu osiedlona w Polsce. Franciszek-Marcin, Piotr-Gotard, Jan-Karol i Filip-Tomasz otrzymali w 1790 r. nobilitacyę z herbem Rawicz. Z tych braci, Franciszek-Marcin, jeden z gorętszych patryotów 1790 r., w 1794 r. był zastępcą członka Najwyższej Rady Narodowej; z żony Wiktoryi Przegalińskiej jego syn Wincenty wylegitymowany w Cesarstwie 1842 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej. Albert, syn Wincentego, urzędnik w ministeryum Stanu Królestwa Polskiego w Petersburgu 1855 - 1864 r.

Piotr-Gotard, ożeniony z Różą Mejsner, miał syna Piotra, wylegitymowanego w Cesarstwie 1842 r. i zapisanego do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

Jan-Karol, ożeniony z Florentyną Gieryng, a Filip-Tomasz, syn Marcina, urzędnik cenzury, wylegitymowany w Królestwie 1842 r.

FRICZ lub FRITSCH h. PRUS I. Karol, syn Jana, urzędnik rosyjski, otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1826 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej; jego syn Fryderyk-Aleksander wylegitymowany w Cesarstwie 1838 r. Nie wiem czy tej familii Karol, podporucznik 1831 r., otrzymał w nagrodę męztwa krzyż wojskowy. Wojciech z synami, syn Karola, wylegitymowany w Cesarstwie i zapisany do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1835 roku.

FRIDRIANI. Jan Baptysta, rodem włoch, pułkownik wojsk koronnych, w nagrodę długoletniej służby wojskowej, indygenowany 1673 roku, a w 1676 r. otrzymał zapewnienie zapłaty zaległego żołdu (Vol. Leg.); z żony Franciszki z Duninów-Sulgostowskiej pozostawił córki, Cecylię za Hilarym Sarnowskim i Teresę za Stefanem Kłopockim.

FRIEDENSTEIN. Wilhelm, doktór medycyny, lekarz pow. piotrkowskiego, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1837 r. z zasady posiadanego orderu św. Stanisława IV klasy; jego syn Julian, w wojsku ros., wylegitymowany 1850 r.

FRIEDHUBER von GRUBENTHAL h. GRUBENTHAL. Herb - tarcza w poprzek przedzielona, w górnej złotej części pół orła dartego czarnego, w dolnej części niebieskiej na zielonej podstawie szara skała, w każdem jej wzniesieniu drzewko zielone, w środku czarny otwór stolni; na tarczy dwa hełmy, na prawym pół orła czarnego dartego w lewo, na lewym hełmie dwie trąby myśliwskie, w górnej połowie srebrne, w dolnej połowie niebieskie, między niemi skała szara z otworem stolni czarnym.

Ten herb wraz z szlachectwem galicyjskiem i przydomkiem von Grubenthal otrzymał w 1794 r. Antoni Friedhuber, znakomity geolog i geometra żup wielickich 1746 - 1768 r., których zdjął dokładny plan w 1768 r.; z jego potomków: Ferdynand, urzędnik w Krakowie 1806 r., Aleksander, urzędnik we Lwowie 1826 r., Antoni, urzędnik górniczy w Bochni 1833 r., Jan, mandataryusz w Uszewie 1856 r., Teodor, starosta obwodowy w Wadowicach 1864 r., i Ludwik, urzędnik w Królestwie Polskiem 1865 r., pełnomocnik dyrekcyi kolei żelaznej warszawsko-wiedeńskiej do obrachunków z bankierami zagranicznymi 1874 r.

FRIESE. Jan, radca królewski, otrzymał nobilitacyę 1785 r. (Sigil.). Jan wylegitymowany w Galicyi 1808 r.

FRIESE. Chrystyan-Wilhelm otrzymał nobilitacyę 1768 r. (Sigil.); sekretarz królewski, właściciel dóbr Tarchomina, z żony Amelii Herman miał syna Fryderyka, po którym z Maryanny Polikowskiej synowie: Karol, Wojciech, Joachim, Otton i Ferdynand (Bon.).

FRIESE. Karol, urzędnik skarbowy w pow. piotrkowskim, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1845 r. z zasady posiadanego orderu św. Włodzimierza IV klasy; jego synowie, Teodor, w wojsku ros., w 1848 r. i Aleksander w 1854 r. wylegitymowani w Królestwie.

de FRIESELE. Joachim-Henryk, kapitan wojsk królewskich, został w 1768 r. majorem (Kancl.).

FRITSCH v. FRIETSCHE h. FRITSCHE. Hrabiowie, baronowie i szlachta. Herb - tarcza w czworo przedzielona, w jej środku mała tarcza, na niej srebrny pas, nad którym trzy gwiazdy; na głównej tarczy w pierwszem i czwartem polu złotem róże i lilie, w trzeciem i czwartem srebrnem skrzydło orle.

Rodzina saska, z niej Tomasz otrzymał w 1730 roku szlachectwo, a w 1742 r. tytuł barona państwa rzymskiego, był kawalerem orderów Orła Białego i św. Stanisława; jego synowie, 1) Jakób, po którym syn Ludwik, major wojsk pruskich 1818 r., dziedzic dóbr ziemskich w Górnej Luzacyi, i 2) Karol-Abraham, radca dworu saskiego, mąż wielkich zasług w Saksonii, w 1768 r. otrzymał indygenat polski, a w 1790 r. godność hrabiego Elektorstwa Saskiego.

FRITSCH v. FRITSCHE h. FRITSCH. Herb - tarcza w podłuż przedzielona, prawa jej część złota, lewa niebieska, na środku tarczy na obu polach kolumna srebrna z koroną na szczycie, podparta z prawej strony przez szarego, a z lewej przez czarnego kozła; na hełmie w koronie kolumna jak na tarczy, podparta z lewej strony przez czarnego kozła.

Rodzina saska, mająca być jednego pochodzenia z rodziną Fritsch, herbu Fritsche, i na mocy indygenatu polskiego tej rodziny wylegitymowana w Królestwie Polskiem. Franciszek Ksawery, urzędnik górniczy w Suchedniowie 1836 r., z żony Rozalii Voigt pozostawił syna Karola, inżyniera górniczego i urzędnika Banku Polskiego 1840 - 1860 r., przedsiębiorczego i znakomitych zdolności, który wiele przyłożył się do podniesienia fabryk żelaznych, wylegitymowanego w Królestwie 1841 r. Po Karolu z żony Ludwiki Rakowskiej synowie, Ludwik i Karol polegli 1863 r., i Gustaw, doktór medycyny i chirurgii, zdolny lekarz w Częstochowie, ożeniony z Anielą Klimaszewską, z której syn Ludwik.

Karol, dziedzic dóbr Cieszkowy, w pow. miechowskim, z żony Maryanny Bandtke pozostawił syna Józefa, dziedzica dóbr Cieszkowy, wylegitymowanego w Króletwie 1840 r.

FROELICH v. FROLICH. Rodzina niemiecka, z której Franciszek, podpułkownik wojsk koronnych, w nagrodę zasług wojskowych otrzymał  nobilitacyę 1773 r.; jego syn Karol, ożeniony z Ludwiką de Koryze, miał syna Jana, wylegitymowanego w Królestwie 1852 r.

FROM-ABIETSKI. Po Józefie, synu Antoniego, syn Jan z synem Michałem i tego syn Aleksander wylegitymowani w Cesarstwie 1861 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

FRONECKI Jonak, rotmistrz wojsk królewskich, w nagrodę zasług wojennych otrzymał nobilitacyę 1685 r.

de FRONVILLE. Baronowie. Jan-Franciszek Choinard de Fronville, tajny radca królewski, otrzymał wraz z swą rodziną tytuł barona od króla Augusta II w 1702 r.

FRÜTZLER. Jan-Jerzy-Fryderyk, dworzanin królewski 1695 roku (Sigil.).

FRYCOWSKI h. PRUS I. W Małopolsce; zdaje się, że pochodzili, z mieszczan krakowskich. Z nich Andrzej zmarł 1615 r.; z żony Jackowskiej zostawił dwie córki, jednę za Zbrożkiem, strażnikiem polnym koronnym, drugą lv. za Poniatowskim, 2v. za Kossakowskim.

FRYCZ. Kacper i Karol, synowie Jana, zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1803 r.

FRYCZYŃSKI h. POBÓG. W Małopolsce, a obecnie na Litwie. Leopold, towarzysz husarski, walczył w bitwie pod Wiedniem 1683 r. Tomasz, żonaty z Teresą Fardelanką, cytowani w aktach warszawskich 1733 roku. Jakób, kapitan wojsk litewskich, komendant w Żółkwi 1754 r., poufny w domu książąt Radziwiłłów, generał-major wojsk litewskich 1773 r.; z żony Maryanny Hadziewicz zostawił trzy córki: Annę za Janem Pągowskim, Juliannę za Feliksem hr. Łosiem, podsędkiem lwowskim, i Teofilę za Józefowiczem, starostą Żółkowskim. Michał, profesor agronomii w Krzemieńcu 1824 r., następnie dyrektor szkoły rolniczej w Zameczku pod Wilnem, zdolny agronom, um. 1859 r.

Kazimierz, syn Tomasza, z synami, Michałem, Jakóbem i wnukiem Wojciechem, oraz Kazimierz, syn Jana, wylegitymowani w Cesarstwie 1854 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

FRYCZYŃSKI. Wawrzyniec, syn Kacpra, oficer wojsk polskich 1830 r., następnie oficer inwalidów wojsk ros., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1860 r. z zasady posiadanego stopnia oficerskiego; jego syn Czesław wylegitymowany w Królestwie tegoż 1860 r.

FRYDERYCY h. LOTARYŃCZYK. Jan, kapitan gwardyi pieszej koronnej, syn Jana i Rozalii z Raczyńskich, otrzymał 1790 r. nobilitacyę z herbem Lotaryńczyk; z żony Teresy Światopełk-Zawadzkiej zostawił liczne potomstwo, z którego synowie: Feliks, podpułkownik wojsk polskich 1830 r., wylegitymowany w Królestwie 1838 r., i Franciszek, po którym z żony Maryanny Oswald syn Jan wylegitymowany w Królestwie 1839 r.

FRYDRYCHOWSKI h. KORNICZ. Rodzina szlązka, wzięła nazwisko od wsi Frydrychowice, w księztwie oświecimskiem. Janusz w nagrodę zasług dostał w 1410 r. od Władysława Jagiełły 60 grzywien na wsi Miłasze, w pow. bieckim. Aleksander, dziedzic Frydrychowie 1480 r. Michał, syn Szymona, 1577 r., Jan i Baltazar, synowie Stanisława, 1589 r. (Convent. Warszawskie). Jan, syn Piotra i Barbary Skidzińskiej, kanonik krakowski i sandomierski, administrator żup solnych wielickich, jeden z egzekutorów testamentu kardynała Maciejowskiego, um. 1625 r.; jego brat Mikołaj, wojski oświęcimski 1611 r. (Conventionalia Warszawskie), um. 1621 r. Tobiasz, syn Aleksego, zdolny prawoznawca 1641 r. (Akta Krakowskie). Wojciech, urzędnik w Warszawie 1842 r.

FRYKACZ h. NOWINA. Dawna małopolska rodzina. Marcin, dziedzic dóbr Uników 1471 r., cytowany w aktach krakowskich i w Lib. Ben. Stanisław, dziedzic dóbr Nidy, w pow. chęcińskim 1508 r., a Heronim, dziedzic dóbr Gozny, w pow. książskim 1581 r. (Ks. poborowe). Po Aleksandrze, sędzim ziemskim krzemienieckim, z żony Anny Gnoińskiej synowie: Adam, Jezuita, um. 1720 r., Franciszek zabity pod Wiedniem 1683 r. i Andrzej cytowany w aktach krzemienieckich 1703 r. Sądzę, że tej familii Roch, urzędnik w gub. radomskiej 1866 r.

FRYSTACKI v. FRYSZTACKI h. RADWAN. Dawna małopolska rodzina. Mikołaj chlubnie odznaczył się na wojnie przeciwko Turkom 1443 r. Mikołaj, wójt we Frysztaku 1460 r., właściciel dóbr Bażanówki, miał synów: Bartłomieja, Pawła, Mikołaja i Jana 1500 r. Po Mikołaju, dziedzicu dóbr Frysztaka 1530 r. (Ks. poborowe), córka Jadwiga za Piotrem Zarszyńskim, i synowie: Piotr, Marcin, Kacper i Paweł, dziedzic Stępiny, który miał synów, Mikołaja i Stanisława, dziedziczących na Frysztaku, Glinniku, Stępinie, Cieszymi i Kobylem. Po Stanisławie dziedziczył na Stępinie i Kobylem 1581 r. Erazm, a na Cieszymi Mikołaj. Mikołaj-Jan pozostawił synów: Pawła, Piotra, Rafała, Kacpra, Marcina, proboszcza we Frysztaku, Wojciecha i Krzysztofa. Kacper z Katarzyny Machowskiej miał córkę Elżbietę, żonę Krzysztofa Światopełk-Zawadzkiego (Zbiory Dr. M. Dunin-Wąsowicza). Piotr i Andrzej, synowie Piotra, 1589 r. (Conventionalia Warszawskie).

FRYZE h. FRYZE. Herb - tarcza w podłuż przedzielona, prawa część przedzielona w poprzek, w górnej złotej części Gozdawa niebieska, w dolnej srebrnej popiersie męża z brodą w koronie królewskiej na głowie; w lewej części tarczy w polu zielonem olbrzym, lewą ręką trzymający się pod boki, a w prawej dzierżący oszczep żeleźcem na dół. Nad tarczą korona, lub też hełm z koroną bez ozdób.

Rodzina niemieckiego pochodzenia, właściwą pisownią jej nazwiska jest Friese. Antoni, kontroler mennicy warszawskiej, który otrzymał pasowanie rycerstwa (eques aureatus) 1764 r., i brat jego Jan w 1768 r. otrzymali nobilitacyę. Po Antonim, z żony Anny Bełchowicz, synowie: Karol i Piotr, wylegitymowani w Galicyi 1783 r., i Ignacy. Ignacy, ożeniony z Różą Rosołkiewicz, pozostawił syna Antoniego, urzędnika Komisyi Wojny w Królestwie 1828 r., wylegitymowanego w Królestwie 1837 r., po którym z żony Franciszki Wysockiej syn Ludwik wylegitymowany 1838 r.

Jan wylegitymowany w Galicyi 1808 r. z następującą odmianą herbu - olbrzym w polu błękitnem trzyma w ręku pałkę Herkulesa, a popiersie ma być obrócone w prawo.

FRYZEL h. BROCHWICZ II. Krzysztof zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1804 r.

FUCHS. Hrabiowie i szlachta. Zamożna w Prusach Wschodnich rodzina, otrzymała tytuł baronowski 1690 r., a hrabiowski 1706 r. Jej przodek Jan, kupiec gdański, pozyskał nobilitacyę od króla Zygmunta I w 1520 r. Daniel-Jerzy, burgrabia gdański 1761 r. (Sigil.).

FUDAKOWSKI h. DOŁĘGA. Heronim, podkomorzy sochaczewski 1718 r., z żony Józefy Bobrownickiej miał syna Stanisława, żonatego z Katarzyną Zaleską. Wojciech, syn Stanisława, pozostawił pięciu synów: Wawrzyńca, Wojciecha, Floryana, Jana Chryzostoma i Antoniego. Po Floryanie z Franciszki Jaczewskiej syn Ignacy, po którym z Julii Zbyszewskiej synowie: Zygmunt, Kazimierz, Herman i Bronisław. Z nich Zygmunt z Kazimiery Łempickiej ma dzieci: Zofię, Katarzynę, Jerzego, Konstancyę i Ludwika. Kazimierz, z 1-ej żony Ludwiki Bielskiej, ma dzieci: Bronisława. Julię, Teresę, Leona, Kazimierza, Helenę i Jadwigę, a z 2-iej Anny z Wolmerów syna Józefa. Bronisław, ostatni z synów Ignacego, z Anny Bielskiej ma dzieci: Tadeusza, Ignacego, Annę, Katarzynę, Kazimierza, Maryę, Anielę i Stanisława (Bon.).

FUGOWSKI h. SAS. Józef, gr. kat. proboszcz, umarł w Czerczu 1825 r., pozostawiwszy z Maryi Zatwarnickiej syna Jana, ożenionego z Maryanną Filipowską 1833 r. (Akta Lwów. Sądu szlacheckiego).

FULEWSKI h. DOLIWA. Józef z żoną Teklą Szweykowską, córką Ignacego i Budzyńskiej, pozwali 1786 r. Czosnowskich o spadek po ciotce Barbarze Budzyńskiej (Zbiory Dr. M. Dunin-Wąsowicza).

FUŁKOWSKI. Byli w wojew. Sandomierskiem. Piotr podpisał pokój brzeski 1436 r. Jan i Stanisław, dziedzice dóbr Fułki, w pow. łęczyckim 1576 r. (Ks. poborowe). Aleksander 1674 r., Adam i Stanisław 1697 r. podpisali elekcye z wojew. Sandomierskiem. Jerzy z żoną Maryanną Kossobucką zastawili część dóbr Fułki 1703 r. Kielińskim (Ks. Brzes.-Kujaw.).

FUNGER-PIENIĄŻEK h. ODROWĄŻ. Z tem podwójnem nazwiskiem Jan-Antoni wylegitymowany w Galicyi 1785 r.

FURNIER. Rodzina pochodzenia francuzkiego. Jerzy, pułkownik wojsk koronnych, rotmistrz chorągwi węgierskiej, stronnik Czartoryskich, ważne im oddał usługi w bezkrólewiu 1764 r. i tego roku dostał 8000 złotych, a w 1768 r. wraz z synem Ignacym, porucznikiem gwardyi pieszej koronnej, otrzymał nobilitacyę. (Patrz Fournier).

FURS h. WĄŻ. Dawna rusko-litewska rodzina, według miejscowej tradycyi tatarskiego pochodzenia; rozrodziwszy się, brała przydomki: Augustynowicz, Fursewicz, Bielecki v. Bielicki i Żyrkiewicz, niektórzy nawet z członków tej rodziny brali te przydomki za nazwiska. Z tej familii Stanisław, poborca oszmiański 1580 r. Huryn z przydomkiem Bielicki, sędzia ziemski piński 1598 r. Atanazy, syn Grzegorza, rektor szkół i namiestnik biskupi we Włodzimierzu, mianowany biskupem unickim chełmskim, umarł 1649 r., zanim objął tę dostojność. Kazimierz, oficer wojsk polskich 1819 r. Stanisław i Aleksander, synowie Adama, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1802 r. Kazimierz, podporucznik artyleryi wojsk polskich 1822 r. Karol, syn Jana, urzędnik w pow. bobrujskim 1844 r. Scholastyka, dziedziczka dóbr Montwiłowo, w gub. kowieńskiej 1882 r.

FURSEWICZ h. WĄŻ. Jestto gałąź rodziny Furs, niektórzy z jej członków brali przydomek Augustynowicz; z nich Dominik, cześnik piński 1698 r. Po Augustynie, dziedzicu dóbr Zagorszczyzna i Zaholszany 1538 r., pochodzący Wincenty, syn Ignacego, ożeniony z Klementyną Ustrzycką pozostawił syna Antoniego, wylegitymowanego w Królestwie 1842 r.

FURSIEWICZ h. WĄŻ. Aleksander, Jan i Mikołaj, synowie Piotra, wylegitymowani w Cesarstwie 1850 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

FUTEJOWICZ. Tomasz podpisał elekcyę 1697 roku z wojew. kaliskiem.

FÜRSTENBERG. Jodociusz, kasztelan wendeński 1573 r., posiadał dobra w pow. helmeteńskim, które po śmierci jego otrzymał w 1588 r. Libert Tepel, starosta helmeteński. Fryderyk-Jan otrzymał indygenat kurlandzki 1628 r. (Metr. Kor.).