Anna WYSOCKA (1975), Hibernat II; 2013

Stal, płyta mdf, akryl; 200 x 100 x 30 cm
Sygn. na odwrocie: Anna Wysocka

Anna Wysocka ukończyła studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, otrzymując dyplom z malarstwa w pracowni prof. Lecha Wolskiego oraz z rysunku w pracowni prof. Krzysztofa Candera. Stopień doktora habilitowanego w zakresie sztuk plastycznych uzyskała w 2013 roku. Obecnie pracuje na stanowisku profesora w Katedrze Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków Okręgu Warszawskiego. Jej prace prezentowane były na około stu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Spośród licznych nagród zdobytych w konkursach krajowych i międzynarodowych najbardziej ceni sobie medal im. Tymona Niesiołowskiego za najlepszy dyplom artystyczny w roku 2000. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych i kolekcjach muzealnych w Polsce, Niemczech, Serbii oraz w Stanach Zjednoczonych. Tworzy obrazy, obiekty, rzeźby, płaskorzeźby i rysunki w technice własnej.
Działam na granicy dyscyplin sztuki. Tęsknota do przestrzeni, którą utożsamiam z wyzwoleniem, oraz chęć przełamywania ograniczeń płaszczyzny, kształtują moją drogę twórczą, przebiegającą od malarstwa materii, przez kolaże, reliefy i płaskorzeźby, asamblaże z elementów gotowych, obiekty zamknięte w gablotach, obrazy pozbawione tła aż po rzeźby. Inspirującym tworzywem jest dla mnie metal. Jego chłód, zapach i kolor fascynują mnie od wielu lat. Wykorzystuję blachy oraz stalowe pręty. Rozgrzewam je do temperatury, w której stają się lawą możliwą do formowania. W ten sposób preparuję własną materię. Dzięki użyciu technik spawania mogę przełamywać opór metalu, pogłębiając obszar wykorzystania jego walorów. Jednocześnie fascynują mnie skrajne warunki, w jakich realizuję obiekt. W swoich dotychczasowych poszukiwaniach od abstrakcji, poprzez inspirację zwierzętami, doszłam do figury człowieka. W moich pracach zadaję pytania o życie, śmierć, cierpienie i przeznaczenie.
Sztuka jest dla mnie absolutem, pozwalającym przekraczać granice. W niej uzasadnia się sens mojego życia.
Anna Wysocka