Mariusz Dydo, Superman III
Ceramika malowana podszkliwnie, szkliwiona, malowana naszkliwnie.
Na szyi logo i opis numeryczny: 3/8/2015
Wymiary: 95 x 42 x 24 cm
_____
Mariusz Dydo urodził się w 1979 roku. W 2004 roku obronił dyplom na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie – w pracowni prof. Jerzego Nowakowskiego. W latach 1997-2003 współdziałał z Autorską Grupą Artystyczną Jacka Kucaby „Ruchome Święto". Z nią właśnie zadebiutował w 1998 roku wielkoformatowymi obrazami.
W 2007 roku Mariusz Dydo otworzył prywatne studio malarstwa i rzeźby. Ma na swoim koncie liczne realizacje dekoracji snycerskich i rzeźbiarskich do wnętrz sakralnych (m. in. bazyliki Św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie czy kaplicy Św. Krzyża w Hlinik nad Hronom na Słowacji), projekty artystyczne na zlecenie Muzeum Trasy Turystycznej Kopalni Soli w Wieliczce, Muzeum Miasta Kraków, Fundacji Pomnik Ofiar Katynia oraz realizacje sepulkralne w Krakowie i Warszawie.
W 2006 roku rzeźbiarz był beneficjentem Stypendium Twórczego Miasta Krakowa. Został także laureatem pierwszej nagrody Tarnowskiego Biennale Sztuk Wszelakich (2005) oraz Nagrody „Artefakt" na Międzynarodowych Targach Łódzkich (2005). W roku 2013 i 2015 był laureatem wyróżnienia w międzynarodowym konkursie „Rozdroża Wolności", a w 2015 laureatem jego pierwszej nagrody.
Prace Mariusza Dydo znajdują się m.in. w przestrzeniach publicznych Muzeum Kopalni Soli w Wieliczce, parku im. Ronalda Reagana w Gdańsku czy Muzeum Historycznym Krakowa, zbiorach Muzeum narodowego w Krakowie oraz zbiorach i kolekcjach prywatnych w Polsce, Izraelu, Luksemburgu, Niemczech, we Włoszech, Szwecji i Wielkiej Brytanii.
W swojej twórczości analizuje wybrane momenty - obiekty - z historii sztuki i poddaje je obróbce formalnej z wykorzystaniem ideogramów i ikonografii zaczerpniętej z kultury popularnej. Często sięga po motywy animalistyczne i zamyka je w cyklach będących zdefiniowanym językiem formy rzeźbiarskiej. Głównym nośnikiem treści poza formą rzeźbiarską jest dla niego kolor i grafika budująca znaczenia, których dla jednego obiektu może być wiele. Twórczość Mariusza Dydo jest feerią kolorów i zaprzeczeniem jednego punktu odniesienia dla definicji formy i jej znaczenia. Można zaryzykować twierdzenie, że ogarnięta w całości jest to poniekąd sztuka nihilistyczna, gdzie jeden obiekt może być przyporządkowany odrębnym celom i ideom. Jest to celowy wynik zapożyczeń z świata popkultury, który z założenia nie służy budowie jednej idei lecz jedynie zapożycza obiekty poddając je różnorodnym naciskom formalnym i obróbce poprzez mass media w zależności od mody i zapotrzebowania.
Jego sztuka oglądana z perspektywy obejmującej różne cykle pod pozorem radości i otwarcia na świat, kryje w sobie niepokój spowodowany entropią znaczeń i zanikania ich wcześniejszych sensów. Łatwość z jaką człowiek dokonuje tych zmian jest osią przewodnią w sztuce Mariusza Dydo.
Jedną z większych ciekawych realizacji w dossier Mariusza Dydo jest rzeźba przedstawiająca pięciometrową pomadę owiniętą w celofanowy papierek.
Punktem wyjścia dla rzeźby „Słodka jak cukierek" alias „Wolność Premium" jest refleksja nad pojęciem Wolności. Autor nadał jej znaczenie bliskie przyjemności i spełnienia zachcianki, w połączeniu z pokusą i obietnicą ukrytej nagrody. Trafność zrozumienia przekazu zależała od refleksji i kodów znaczeniowych które były najbliższe odbiorcy i stąd najczęstszym skojarzeniem które było argumentacją dla przyznania rzeźbie pierwszej nagrody na Międzynarodowym Konkursie „Rozdroża Wolności" było to z fabryką czekoladek „Solidarność". Idąc za innymi rzeźbami Mariusza Dydo można łatwo zauważyć, że pochwała infantylizmu idzie tu w parze z przestrogą przed zbyt łatwym uleganiu jego pułapkom. Można by tu przytoczyć przypowieść o wilku w owczej skórze i tak to co jest kolorowym kuszącym opakowaniem z deklaracją wartości i zawartości może okazać się niesmacznym żartem o gorzkim smaku. Bryła rzeźby została perfekcyjnie opracowana w iluzji zagnieceń celofanowej osłonki, a wykończenie w technologii lakiernictwa samochodowego stworzyło jej dopełnienie, którego nie powstydziłby się sam Jeff Koons, z którym czasem autor jest porównywany.
Tę słodko gorzką przestrogę i obietnicę w jednym możecie zobaczyć w Parku im. Ronalda Reagana w Gdańsku.
Autor sam o sobie mówi, że jest kolejnym wcieleniem paleolitycznego łowcy dopisującym swoją historię do historii zapisanej na ścianach Lascaux, Altamiry i innych nadal nieodkrytych, a jego narzędziem łowcy jest karta kredytowa, obszarem polowania galeria handlowa, która w pigułce mówi o człowieku tyle co zbiory galerii sztuki i muzeów całego świata.
