Andrzej NOWACKI (ur. 1953), 26.05.2007, 2007

Kompozycje Andrzeja Nowackiego - to trudny do jednoznacznego zaklasyfikowania układ konstruktywizmu, abstrakcji geometrycznej oraz, w konsekwencji wielu zabiegów, op-art. W 1977 roku artysta opuszcza Polskę. Jest słuchaczem studiów o tematyce skandynawskiej na uniwersytecie w Göteborgu w Szwecji oraz uczęszcza na wykłady z germanistyki i historię sztuki na uniwersytecie w Innsbrucku w Austrii. Ostatecznie osiedla się w Berlinie. Na początku lat 80. XX w. ma kontakt z polską awangardą artystyczną, do której należą m.in.: Kajetan Sosnowski i Henryk Stażewski czy Jan Lenica. Szczególny wpływ na jego twórczość wywiera właśnie Stażewski. Inną artystką, ważną dla Nowackiego jest angielka Bridget Riley. By dopełnić obraz inspirujących ludzi znajdujących się w otoczeniu twórcy warto również wymienić Heinza Teufela, kolekcjonera i miłośnika sztuki oraz Bożenę Kowalską, która była organizatorką plenerów w Okunince dla artystów hołubiących tematy geometryczne. Właśnie w nich, w latach 1997, 1998, 2000 i 2001 uczestniczył artysta, biorąc również udział w wystawach poplenerowych w Muzeum Okręgowym w Chełmnie. W 2001 roku przyznano mu roczne stypendium nowojorskiej Pollock-Krasner Foundation. Równocześnie z nawiązaniem kontaktu z Henrykiem Stażewskim rozpoczyna się droga artystyczna Andrzeja Nowackiego. Wtedy to zaczynana malować, równolegle prowadzi „dziennik artysty”, szkicownik, w którym wykonuje kilkanaście szkiców pastelą lub węglem dziennie. Wtedy też powstają pierwsze reliefy. Początkowo zawierają w sobie różnego rodzaju formy, które ostatecznie zostały uproszczone przez artystę do pionowych listewek na często kwadratowym podłożu. Uproszczenie to jest pozorne równocześnie dając przyczynek do dalszych komplikacji kompozycji uwypuklonych różną grubością czy wysokością listewek, a ostatecznie barwą. W sytuacji uproszczenia formy istotnym staje się rytm kompozycji uwypuklony właśnie dzięki powyżej wymienionym zabiegom równolegle tworzący dalsze komplikacje jak dynamika, wibrujące napięcie czy finalnie pewne właściwości optyczne dzieła. W katalogu wystawy Andrzeja Nowackiego, z 2003 roku Hubertus Gaßner pisze: Przy całym ograniczeniu repertuaru form do dwóch elementów podstawowych - kwadratu i pionowej linii prostej - połączenie obu tworzonych przez nie sprzecznych form symetrii wywołuje w obrazie immanentne napięcie i dynamikę. Odbiorca odkrywa je dzięki odczuciu symetrii własnego ciała i postrzeganiu cielesnego ruchu. Zwłaszcza reliefy powstałe w roku 2001, w których pojawia się wyraźna optycznie, czy wręcz dominująca oś środkowa, podporządkowane są dwustronnej symetrii ludzkiego ciała. Poprzez wpisanie owej osi symetrii w kwadrat, w abstrakcyjnym wymiarze powstaje to samo wrażenie, jakie wywołuje słynny szkic proporcji ludzkiego ciała autorstwa Leonarda da Vinci, który wpisał je w koło ześrodkowane symetrycznie z kwadratem.“
Źródło:https://www.porta-polonica.de/pl/atlas-miejsc-pamięci/andrzej-nowacki-rozpoznawanie-kwadratu?page=1