Talar lekki, 1622, mennica Bydgoszcz; Aw: Półpostać wła...

monety koronne, Talar lekki, 1622, mennica Bydgoszcz; Aw: Półpostać władcy w prawo, z szarfą dowódcy, z Orderem Złotego Runa na piersi, trzymającego jabłko panowania oraz miecz, SIGIS III D G REX POLO M D LIT RVSS PRVS MAS; Rw: Ukoronowana, dziewięciopolowa tarcza herbowa, otoczona łańcuchem z Orderem Złotego Runa, po bokach tarczy pełna data oraz inicjały II - VE, (administratora mennicy bydgoskiej Jakuba Jacobsona van Emdena), pod tarczą liczba 3 - 0 (przerobiona z oznaczenia talara kopowego 6 - 0) i herb Sas, w otoku napis SAM LIVÆ NEC NO SVE (Order Złotego Runa) GOT VAND Q H R I REX; Davenport 4313, Dostych 22.1.01 (R6), Frankiewicz 204, Gum. Bydg. 800, H-Cz. 1433, Kop. 1353 (R7), Kopicki (ZIIIW) 1007 (R7), Kubicki 519, Tyszkiewicz 250 mk; srebro, 19.62 g; krążek z krawędzi blachy, bardzo rzadka moneta.
Talary lekkie, zwane też złotowymi, bite były w mennicy w Bydgoszczy w latach 1620–1624. Stosunek wagi talarów lekkich do ciężkich wynosił ok. 5:7, różnica nie była więc mocno zauważalna. Nie mając dobrego czucia w ręce można było dać się nabrać. Być może właśnie dlatego, talarami lekkimi zapłacono za głowę Stefana Żółkiewskiego, hetmana wielkiego koronnego, który zginął podczas odwrotu po bitwie pod Cecorą, w miejscowości Laszki (obecnie Bierezowska w Mołdawii). Głowę polskiego bohatera podarowano sułtanowi, który kazał umieścić ją przed wejściem do swojego pałacu. Wisiała tam dwa lata. W niewoli był także syn Żółkiewskiego, Jan. Wdowa po hetmanie, Regina, wykupiła głowę męża oraz żywego syna za astronomiczną kwotę 3.000.000 złotych, a w zebraniu całej sumy pomagało społeczeństwo polskie. W miejscu śmierci ojca, Jan w 1621 roku, wzniósł pomnik ozdobiony tablicą ze znanym cytatem „Quam dulce et decorum est pro patria mori” („Jakże słodko i zaszczytnie jest umrzeć za Ojczyznę”). 
Żółkiewski był bohaterem wielu kampanii wojennych: przeciwko Rosji, Szwecji, Imperium Osmańskiemu i Tatarom. Jego największym sukcesem militarnym było zwycięstwo w bitwie pod Kłuszynem, gdzie dysponując niespełna trzema tysiącami husarzy pokonał trzydziestotysięczne wojska moskiewskie, wspierane przez pięciotysięczny korpus szwedzki.