Stanisław Ignacy Witkiewicz - Aukcje

Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy) przyszedł na świat 24 lutego 1885 roku w Warszawie, jako syn znanego artysty Stanisława Witkiewicza i Marii z Pietrzkiewiczów, nauczycielki muzyki. Po raz pierwszy został ochrzczony 8 czerwca 1885 w Warszawie – rodzicami chrzestnymi byli Antoni Sygietyński, naturalistyczny prozaik i krytyk literacki, muzyczny i teatralny oraz Jadwiga Świeżawska. Po raz drugi przyszły artysta został ochrzczony w Zakopanem 27 stycznia 1891 roku – tym razem trzymali go do chrztu Jan Krzeptowski-Sabała, gawędziarz i pieśniarz góralski i aktorka Helena Modrzejewska. Dzieciństwo i młodość Witkacy spędził w Zakopanem, dorastał w otoczeniu artystycznej bohemy. Po zdaniu matury (1903, jako ekstern), w 1904 roku odbył podróż do Wiednia, Monachium i Włoch. Szczególne wrażenie zrobiły na nim symbolistyczne obrazy Arnolda Böcklina. Po przeprowadzce do Krakowa artysta podjął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, wbrew woli ojca, pod wpływem, którego w 1906 porzucił je i wrócił do Zakopanego, ucząc się malarstwa pod kierunkiem mieszkającego w Poroninie Władysława Ślewińskiego. W 1908 wyjeżdża do Paryża, aby zaznajomić się z pracami fowistów i wczesnych kubistów. Po powrocie ponownie wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (pracownia Józefa Mehoffera). W owym czasie nawiązał przyjaźnie się z wybitnymi przedstawicielami krakowsko-zakopiańskiego środowiska intelektualnego.

W latach 1909-1912 Witkacy przeżył burzliwy romans z aktorką Ireną Solską. To wydarzenie utrwalił w swojej pierwszej powieści pt. "622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta". Po samobójczej śmierci w lutym 1914 roku narzeczonej Witkacego, Jadwigi Janczewskiej, zrozpaczony artysta wyjechał z przyjacielem Bronisławem Malinowskim na Nową Gwineę, gdzie pełnił funkcję rysownika i fotografa. Nie dotarł jednak do samej Nowej Gwinei, na wieść o wybuchu I wojny światowej po kłótni z Malinowskim na tle politycznym 10 września 1914 opuścił Australię. Mając obywatelstwo rosyjskie, wyjechał do Petersburga, gdzie został wcielony do carskiej armii. W Rosji Witkiewicz napisał „Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia”. W lipcu 1918 wrócił do Polski i osiadł w Zakopanem. W 1923 roku ożenił się Jadwigą z Unrugów, wnuczką Juliusza Kossaka. Konflikty spowodowały wyprowadzkę Jadwigi do Warszawy. Rok 1925 to kolejna cezura w twórczości Witkacego. Porzuca on zupełnie farby olejne, uznając je za niewłaściwe do tworzenia tak zwanej Czystej Formy. Stopniowo porzucał malarstwo, prócz portretowego, które traktował zarobkowo. W tym samym roku założył Firmę Portretową S.I. Witkiewicz, która stanowiła jego główne źródło utrzymania.

Witkacy skategoryzował swoje portrety w pięciu podstawowych typach: od A do E.

1. osoba portretowana była przedstawiona bardzo dokładnie, bez przerysowań, bez cienia karykatury, jedynie tło portretów typu A było bardzo fantastyczne: dziwne postacie zwierzęce, bujna i niespotykana roślinność itp.
2. również dokładne ujęcie portretowanego, jednak z niewielką dozą podkreślenia charakterystycznych cech portretowanego.
3. przeznaczony głównie dla przyjaciół i znajomych, artysta wykonywał je na spotkaniach towarzyskich, czasami pod wpływem narkotyków, dlatego też na portretach typu C istnieją również dopiski takie jak Co – co oznaczało, że artysta tworzył pod wpływem kokainy, Et – eteru, Eu – eukodalu, portrety tego typu charakteryzowały się dużą dozą karykatury.
4. To samo co w typue poprzednim, jednak bez pomocy jakichkolwiek środków odurzających.
5. zupełna dowolność w portretowaniu: czysta forma.

Od lata 1929 związał się z Czesławą Oknińską-Korzeniowską. Ogłosił szereg rozpraw teoretycznych i dramatów; w 1913–26 i 1934 napisał ok. trzydziestu sztuk teatralnych, z których część zaginęła, 1925–32 trzy powieści. Publikował sporo felietonów, polemik, artykułów, wygłaszał odczyty, reżyserował własne sztuki. W 1935 roku za twórczość literacką został uhonorowany Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. Pod koniec życia poświęcił się głównie filozofii.

W 1939 r., w momencie wybuchu II wojny światowej, Witkacy miał 54 lata. Zgłosił się do wojska, ale z powodu wieku nie został zmobilizowany. 18 września, na ówczesnym polskim Polesiu popełnił samobójstwo i tam został pochowany. W 1988 r. szczątki ekshumowano i przewieziono z Ukrainy do Zakopanego, gdzie pochowano uroczyście w grobie matki Witkacego na Pęksowym Brzyzku. Przeprowadzone w 1994 roku ponowne badania antropologiczne potwierdziły, że do Zakopanego przeniesiono wówczas szczątki anonimowej młodej kobiety.