Henryk GLICENSTEIN (1870-1942), „Głowa kobiety”

brąz, wys. 38 cm,
sygnatura ryta: H. Glicenstein

Rzeźbiarz, malarz i grafik, kształcił się w akademii monachijskiej (1889-1895), gdzie w 1892 i 1894 uzyskał medale, w 1895 berlińska akademia uhonorowała go medalem Prix de Rome za rzeźbę „Arion”. Okres spędzony w Rzymie w latach 1895-1910 przyniósł mu sławę, dużo wystawiał w Europie i otrzymał liczne nagrody. W 1910 na krótko objął w Warszawie katedrę rzeźby w SSP, opuszczoną przez X. Dunikowskiego. Po wojnie spędzonej w Polsce wrócił do Rzymu, przyjmując włoskie obywatelstwo. Od 1928 osiadł na stałe w Nowym Jorku. Glicenstein uznawany jest za najwybitniejszego rzeźbiarza żydowskiego lat międzywojennych. Wykonywał rzeźby w drewnie, marmurze, gipsie i brązie, były to prace w różnych formatach – plakietki, rzeźby monumentalne, grupy rzeźbiarskie. Początkowo stylistycznie nawiązujące do klasyki akademizmu, z czasem inspirowane impresjonizmem. Artysta brał udział w wystawach TAP „Sztuka”, wiedeńskiego Hagebundu oraz monachijskiej i berlińskiej Secesji.