Kaliszewski, Nomenclator czterech języków, Warszawa 1805 r.

[Adam Piotr Kaliszewski] Nomenclator czterech języków : francuskiego, polskiego, niemieckiego i łacińskiego. Zebranie słów których zażywamy do wyrażenia rzeczy, które się na świecie znayduią : dla pożytku młodzieży. Recueil des mots dont on se sert pour exprimer les choses, que l'on voit dans le Monde : a l'usage de la jeuneses. Sammlung der Wörter welche alle Dinge, so man in der Welt findet, zu benennen gebrauchet werden : zum Nutzen der Jugend Collectio vocum quibus utimur ad exprimendas res, quæ in mundo cernuntur : ad usum juventutis. Tom drugi.

W Warszawie : w Drukarni Xięży Pijarów, 1805 r.

413 s. ; 18 cm.

Oprawa z epoki, półskórek. Stare wpisy i znaki własnościowe. Pęknięcie przy grzbiecie w górnej części oprawy, poza tym stan dobry.

Tom drugi wielojęzycznego słownika autorstwa pijara Adama Kaliszewskiego (1725 - 1767). Urodził się w roku 1725 w Malczycach (woj. ruskie). W drugiej połowie czerwca roku 1739 wstąpił do zakonu pijarów, przyjmując imię Celestyn (imię chrzestne: Adam). Zimą roku 1741/1742 rozpoczął studia skupiając się na humaniorze (naukach humanistycznych), a w latach 1742-1744 zgłębiając filozofię w Rzeszowie. Wkrótce potem przeniósł się do Warszawy, gdzie prowadził infimę (rok szkolny 1744/1745), gramatykę (1745/1746), a jednocześnie jako podprefekt tamtejszego Collegium Nobilium studiował teologię (1746/1747). W roku szkolnym 1748/1749 pełnił funkcję katechety w Radomiu, rok później był nauczycielem poezji w Warszawie. W latach 1750-1751 był wychowawcą wojewodzica sandomierskiego, Jana Józefa Wielopolskiego. W roku 1752 zastępował chorego Jana Obertyna wykładając retorykę w Łowiczu, kilka miesięcy później trafił do Rzeszowa na stanowisko profesora retoryki, które piastował do roku 1755. W tym okresie (1753) najprawdopodobniej nauczał także w Warężu. Przez 11 lat był wykładowcą warszawskiego Collegium Nobilium: w latach 1755-1758 nauczał retoryki, nieco później (1758-1765) wykładał historię i geografię. Brał aktywny udział w organizowanych na nowo (za namową i zachętą Stanisława Konarskiego) "sejmikach" uczniowskich. W roku 1766 sprawował funkcję wicerektora Collegium Nobilium, a zimą roku 1766/1767 przeniesiono go na stanowisko regenta Konwiktu Szaniawskiego w Łukowie. Tam też zmarł w wieku 42 lat, na "złośliwą gorączkę", 14 kwietnia roku 1767.

Rzadkie.