tusz, pędzel, papier; 42 x 30 cm;
sygn. p. d.: TP. 88.
Jedna z najwybitniejszych malarek w historii sztuki polskiej. Pasjonował ją człowiek, dla którego wyrażenia stworzyła zupełnie autonomiczny autorski system figuralnych znaków malarskich. W jej twórczości częstokroć pojawiała się nuta kobiecości. Postaci obecne w jej obrazach, wydawałoby się zrazu pozbawione cech osobowościowych, emanowały niekiedy silnym pierwiastkiem erotycznym. Trudno niekiedy oprzeć się wrażeniu, że postaci te znajdują się w jakichś sytuacjach intymnych: kąpieli, toalecie, że się przebierają lub rozbierają, że są uwikłane w jakieś działania i odniesienia bardzo sensualne. Gdzieś pojawiała się nóżka, łydka albo damski pantofelek, elementy jakiegoś tajemniczego dezabilu. Teresa Pągowska robiła czyste malarstwo. Była mistrzynią koloru, znaku i materii. Jej obrazy, niezwykle subtelne i eleganckie, mają do zaoferowania jednak coś jeszcze: mądry, dyskretnie podawany przekaz o życiu. Artystka urodziła się w 1927 roku. Zmarła w roku 2007. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom namalowała w 1951 roku. Uczestniczyła w wielu ważnych dla współczesnego malarstwa polskiego wystawach: w „Arsenale” w roku 1955, w Biennale Młodych w Paryżu w 1959, w prezentacji Ecole de Paris w Galerii Charpentier w 1963 roku. Wykładała w Łodzi i w warszawskiej ASP, na Wydziale Grafiki, gdzie do emerytury prowadziła pracownię malarstwa. Laureatka nagrody im. Jana Cybisa w 2000 roku. Profesor zwyczajna.
Zuletzt angesehen
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen
Favoriten
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen