Ludwik I Andegaweński (1370–1382), Floren (goldgulden), 1342–1353, mennica Buda (?), mincerz Lóránd; Aw: Lilia, + LODOV - ICI REX; Rw: Postać św. Jana na wprost, w nimbie, w prawej ręce trzyma laskę krzyżową, S IOHA - ИИES B (korona); CNH.II 62, Fr. 3, Frynas H.25.1, Huszár 512, Pohl B1; złoto, 21.2 mm, 3.51 g; ładny i dobrze czytelny egzemplarz. Ludwik Węgierski, znany na Węgrzech jako Ludwik I Wielki, pochodził z rodu Andegawenów. Jego ojcem był Karol Robert, król Węgier, a matką Elżbieta Łokietkówna, córka Władysława Łokietka i siostra Kazimierza Wielkiego. Na mocy układów między Polską a Węgrami, Ludwik miał przejąć tron Polski w wypadku bezpotomnej śmierci Kazimierza Wielkiego (braku dziedzica męskiego). W wyniku tych ustaleń, 17 listopada 1370 roku w katedrze wawelskiej Ludwik został koronowany na króla Polski. Jeszcze w tym samym roku król wyjechał na Węgry, a władzę w jego imieniu sprawowali regenci, wśród których była Elżbieta Łokietkówna. W tym czasie w kraju dochodziło do licznych konfliktów. Dodatkowo, Ludwik miał duży problem z zapewnieniem sukcesji, gdyż nie miał dziedzica męskiego, jednak w zamian za wydanie przywileju koszyckiego dla szlachty i duchowieństwa, uzyskał zgodę na dziedziczenie tronu przez jedną z córek, późniejszą żonę Władysława Jagiełły.
