WEIRI Johannis
OPERA OMINA. AURORUM CONTENTA VERSA PAGINA EXHIBET. EDITO NOVA & HACTENUS DESIDERATA. ACCEDUNT INDICES RERUM & VERBORUM COPIOSISSIMI …
Amsterdamie 1660, str 669 – 1002, 4 indeksy; format: 20 x 15
Oferowany poszyt zawiera nast. części dzieła:
III De lamiis liber, & de commentitiis ieiuniis; ( O czarownicach) . Autor był czołowym krytykiem procesów o czary oraz tez zawartych w słynnym „Młocie na czarownice „ Ponieważ osobom, przyznającym się do bycia „czarownicami „ przypisywał zaburzenia psychiczne, przez niektórych uznawany jest on za pionier psychiatrii i psychologii.
IV De ira morbo, eiusdem curatione philosophica, medica & theologica libber; ( De Irae morbo liber” (O chorobie gniewu), „która jest poważnym i szlachetnym wezwaniem do współczesnych mu ludzi, by powstrzymali nadmierne okrucieństwa popełniane codziennie w niefortunnych wojnach tamtych lat „ )
V , Observationes medicae rariores, quibus accedit, liber secundus, nunc denum ex Germanica idiomate, in Latinum translatus. ( Komplet pism medycznych) .
W zakresie medycyny Johann Weyer zajmował się między innymi diagnostyką i leczeniem szkorbutu , gorączki , zapalenia płuc, włośnicy kił, grypy, , opuchlizny ( Obrzęki). Zajmował się w szczególności różnymi epidemiami szalejącymi w Dolnym Renie i w Holandii od 1562 do początku 1564 roku. Dżuma wystąpiła w Holandii w 1563 roku i rozprzestrzeniła się na południe wzdłuż Renu. Na przełomie lat 1563/64 Weyer zaobserwował często śmiertelny, zaraźliwy ból gardła. Po ustąpieniu epidemii dżumy pod koniec 1564 r. Opisał niezwykłą chorobę płuc w styczniu 1565 r., którą nazwał zarazą opłucną i która podobnie wystąpiła w Szwajcarii w latach 1564/65. Weyer uznał epidemię za zjawisko porównywalne z czarną śmiercią z 1348 roku i zasugerował jej leczenie. Odrzucił upuszczanie krwi i zwykłe leczenie słodkimi lekarstwami oraz przepisał kwaśne i gorzkie leki.
O autorze za Wikipedią:
Jan Wier (Johann Weyer lub Wierus) (1515 - 1588) – niemiecki, a właściwie niderlandzki lekarz, demonolog, autor dzieła pt. O zwodniczych sztuczkach demonów (łac. De praestigiis daemonum) (1563).
Był odpowiedzialny za stan zdrowia publicznego w Arnhem, gdzie zajmował się m.in. przypadkami opętania. W 1550 roku został osobistym lekarzem księcia Kleve Wilhelma Bogatego. Około 1578 roku zaniechał pracy zawodowej. Do końca życia mieszkał w Kleve. Zmarł w 1588 roku w Tecklenburgu.
Jan Wier, podobnie jak Reginald Scot, czy Friedrich Spee, zaliczany jest do najbardziej znanych przeciwników prześladowań czarownic. Swoje tezy wyłożył m.in. w traktacie pt. De praestigiis daemonum, który wydany został w Bazylei w 1563 r. i zyskał wielki rozgłos. Praca ta wymierzona była bezpośrednio przeciwko opublikowanemu po raz pierwszy w 1487 roku Młotowi na czarownice.
Wier uważał za niesprawiedliwe, iż wykształconych magów-czarnoksiężników puszcza się wolno, podczas gdy nierozumne, omamione i melancholijne, ale całkowicie nieszkodliwe starsze kobiety pali się na stosach. Był przeciwnikiem procesów czarownic (przed sądami świeckimi), ponieważ według niego były one nieludzkie, okrutne i często prowadziły do śmierci niewinnych osób, ale z drugiej strony nie uwalniał osób wyobrażających sobie jedynie, że paktują z diabłem, od winy herezji. Wier był także przeciwnikiem stosowaniu tortur podczas procesów.
W swoim dziele Wier nie zaprzeczał istnieniu diabła, a jedynie twierdził, że wykorzystuje on chore umysły - zwłaszcza starszych, schorowanych kobiet - dla rozwinięcia swojej działalności. Uznawany przez niektórych za ojca współczesnej psychologii, wysunął przypuszczenie, że podstawową przyczyną zachowania prezentowanego przez domniemane czarownice jest choroba umysłowa.
Wier zajmował się również demonologią. Wierzył w powszechną działalność demonów (diabłów). Oceniał, że ich liczba wynosi 7 409 926.
Książka Wiera wywołała oburzenie. Wielu teologów i intelektualistów epoki (głównie Jean Bodin) sprzeciwiło się prezentowanym przez niego poglądom w sprawie istnienia czarownic i by go zdyskredytować, oskarżyli go o zajmowanie się magią. Nie postawiono go jednak przed sądem.
TWARDA OPRAWA PERGAMINOWA Z EPOKI
Stan DB/ ubytki okładki dublowane papierem imitującym pergamim, w drugim dziele karta 819 / 820 zachowana we fragmencie, brak karty 821/822; brak 1 karty indeksu, w miejscu ubytków wprawionwe puste k.; ślady zalania, miejscami przybrudzenia
.
