Leonard PĘKALSKI (1896-1944), Portret ojca, 1916

akwarela, kredka, papier żeberkowy naklejony na tekturę; 43,5 x 36,5 cm;
sygn. i dat. l. d.: Le. Pękalskiego /1916.
W katalogu pośmiertnej wystawy monograficznej artysty ZPAP Okręg warszawski 1969, poz. 367 jako własność siostry artysty.
Wstąpił w 1913 r. do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (SSP), gdzie uczył się, otrzymując w latach 1915 i 1916 stypendia z Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP), u Edwarda Trojanowskiego. Współpracował z nim przy polichromii na Zamku w Lublinie.
Należał do współzałożycieli powstałej w 1925 r. grupy "Jednoróg", z którą jednak nie wystawiał. W latach 1925-1929 odbył podróże do Włoch, Francji i Anglii. W październiku 1928 objął asystenturę w warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych [SSP]; 1 I 1932 Rada Nauczycielska przyznała mu tytuł profesora, a po przemianowaniu SSP na Akademię otrzymał 19 XII 1934 nominację na profesora nadzwyczajnego malarstwa dekoracyjnego.
Poza malarstwem ściennym uprawiał malarstwo olejne, akwarelę, gwasz i rysunek. Był jedną z czołowych postaci grupy "Pryzmat", skupiającej uczniów Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Pierwsza indywidualna wystawa miała miejsce w Salonie Garlińskiego w 1930 r. Ogółem w latach 1930-1939 wziął udział w ponad trzydziestu wystawach, w tym w Paryżu (1937) i w Nowym Jorku (1939). Malował m. in. martwe natury, krajobrazy, kompozycje figuralne, batalistyczne i portrety. W bardzo osobiście traktowanych portretach ograniczał się głównie do kręgu najbliższej rodziny - rodziców, rodzeństwa a później żony.
Jedna z najwcześniejszych, zachowanych prac artysty, jeszcze z okresu studiów.