Kinga Eliasz (ur. 1973 r., Toruń), Kod obrazu, 2021 r.

Kinga Eliasz (ur. 1973 r., Toruń)
Kod obrazu, 2021 r.
fotografia bezkamerowa, aluminium i poliuretan, 80 x 80 cm
oprawiony

Opis pracy:
Przedmiotem rozważań podjętych przeze mnie w fotograficznym cyklu był obraz polikodowy, zawierający wiele wątków, technik i stylów.
W komunikacie tym krzyżują się sprzeczności i zróżnicowania nie tylko w kontrastowej formie, ale i w przekraczaniu granic czystości obrazu i przyjętej konwencji na rzecz hybrydy związanej z nadmiarem i brakiem jednolitości i czystości formy, w której na jednej płaszczyźnie dochodzi do zetknięcia wielu kodów (znaków). Różnego rodzaju kody tworzą szczególną, zintegrowaną i wieloaspektową plastyczną jednostkę ekspresji. W każdym przypadku sposób kształtowania kompozycji i przekazywania informacji oparty jest na kontraście form, a na płaszczyźnie obrazu, odbywa się scalenie znaków wielu kodów. Mimo, że obraz przekazuje informacje w sposób całościowy i bezpośredni, a nie – jak słowa – opisowy i linearny oraz przynosi rezultat natychmiastowy i jest na pozór syntetyczny, przedstawia sytuację od razu i w całości, to sam w sobie może być niespójny i niejednorodny tak pod względem technicznym jak i tematycznym. Powierzchnia obrazu staje się przedmiotem gry ze schematami, ideami, konwencjami, spójnością form i jej brakiem. Na płaszczyźnie poszukiwań technicznych wykorzystane zostały obrazy, wykonane w technice fotografii bezkamerowej m.in. chemigrafii, fotogramu, bodyprint, które powstały bez użycia aparatu fotograficznego i stanowią zapis procesu naświetlania. fotografie połączone zostały z obrazem generowanym komputerowo, który w samym warsztacie plastycznym i w oparciu o okresowość powstawania pracy przypomina bardziej obraz malarski, czyli inną formę plastyczną. Idąc dalej, można przeciwstawić obraz generowany, tradycyjnemu obrazowi fotograficznemu, który powstaje na jednej płaszczyźnie jednocześnie. Tym samym paradoksalnie obraz cyfrowy bliższy jest tradycjom malarskim niż samej fotografii. W warstwie tematycznej wykorzystane zostały formy z wcześniejszych realizacji, m.in.: Ciałotwórcze - 2000r, Obraz pozoru – 2007r., Obraz rzeczywisty – 2007r, Pozory rzeczywistości - 2009, Kod europejski – 2009r, W rytmie Chopina – 2010, Kod cywilizacyjny – 2011, Polish Songs - 2020.


Zajmuje się fotografią, grafiką, malarstwem i instalacją, teorią z zakresu sztuk wizualnych oraz projektowaniem i wystrojem wnętrz.
W 2000 r. zdobyła dyplom w pracowni prof. Wojciecha Bruszewskiego z plastyki intermedialnej oraz aneks z fotografii w pracowni prof. Zdzisława Mackiewicza na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. W roku 2006 otrzymała dyplom Związku Polskich Artystów Fotografików.
Urodziła się 29.kwietnia 1973 roku w Toruniu. Mieszka i pracuje w Bydgoszczy.
W latach 1999 – 2002 współpracowała z TVP Oddział w Bydgoszczy w zakresie realizacji grafiki komputerowej oraz oprawy plastycznej programów telewizyjnych. W latach 2005 -2015 pracowała jako nauczyciel akademicki. Od roku 2002 zarządza Centrum Artystycznym Eljazz w Bydgoszczy. Od roku 2008 pełni funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Artystycznego Eljazz w Bydgoszczy, które organizuje międzynarodowe wydarzenia artystyczne: Bydgoszcz Jazz Festival oraz Europejską Akademię Jazzu.
Jej prace znajdują się w zbiorach Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie.
W zakresie sztuk wizualnych porusza tematy dotyczące obrazu hybrydalnego – intermedialnego – polikodowego, zawierającego wiele wątków, technik i stylów. W komunikacie tym krzyżują się sprzeczności i zróżnicowania nie tylko w kontrastowej formie, ale i w przekraczaniu granic czystości obrazu i przyjętej konwencji na rzecz hybrydy związanej z nadmiarem i brakiem jednolitości i czystości formy, w której na jednej płaszczyźnie dochodzi do zetknięcia wielu kodów (znaków).Różnego rodzaju kody tworzą szczególną, zintegrowaną i wieloaspektową plastyczną jednostkę ekspresji.
W każdym przypadku sposób kształtowania kompozycji i przekazywania informacji oparty jest na kontraście form, a na płaszczyźnie obrazu, odbywa się scalenie znaków wielu kodów. Mimo, że obraz przekazuje informacje w sposób całościowy i bezpośredni, a nie – jak słowa – opisowy i linearny oraz przynosi rezultat natychmiastowy i jest na pozór syntetyczny, przedstawia sytuację od razu i w całości, to sam w sobie może być niespójny i niejednorodny tak pod względem technicznym jak i tematycznym. Powierzchnia obrazu staje się przedmiotem gry ze schematami, ideami, konwencjami, spójnością form i jej brakiem.