Kazimierz Stabrowski (1869-1929), Samotność

olej, płótno / 83,5 x 58 cm
96,5 x 70,8 cm, wymiary z ramą
sygnatura l.d.: ‘K. Stabrowski’
numer inwentarzowy: UK/bt/22/4/2020/a
POCHODZENIE:
kolekcja prywatna
Kazimierz Stabrowski tworzył w Petersburgu i Warszawie reprezentujący nurt symbolizmu i secesyjnej stylizacji w sztuce Młodej Polski. Urodzony w 1869 w Kruglanach koło Nowogródka na Wileńszczyźnie, zmarł w 1929 w Garwolinie.
Edukację artystyczną odbył w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, gdzie w latach 1887-1894 uczęszczał do pracowni Pawła P. Czistiakowa. W 1893 odbył podróż studyjną na Wschód, do Bejrutu i Palestyny, zwiedzając po drodze Odessę, Konstantynopol, Grecję i Egipt. W 1894 wyjechał do Niemiec. W tymże roku uzyskał tytuł "kłassnyj chudożnik I stiepieni". Kontynuował jednak studia w zreformowanej akademii, kształcąc się w latach 1895-1897 pod kierunkiem Ilji Riepina. W uznaniu warsztatowego mistrzostwa i artystycznych dokonań, Stabrowski został powołany na członka jury wystaw organizowanych przez petersburską uczelnię. Zyskał niepodważalną reputację jako twórca obrazów historycznych, formuły najwyżej cenionej w hierarchii akademickich gatunków. Swój kunszt wykorzystywał także jako portrecista werystycznie utrwalający rysy swych modeli.
Swe malarskie doświadczenie wzbogacił w Paryżu, gdzie w latach 1897-1898 studiował w Académie Julian; uczęszczał wówczas do atelier dwóch znakomitych akademików, Benjamina Constanta i Jeana-Paula Laurensa. Jego prace prezentowane były na międzynarodowych wystawach i ekspozycjach w Paryżu (1900), Monachium (1901), Wenecji (1903), Petersburgu (1915), Moskwie (1916).
W 1902 twórca wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", elitarnego ugrupowania zrzeszającego wybitnych artystów polskich. W 1903 osiadł w Warszawie podejmując obowiązki pedagoga i organizatora sceny artystycznej. Wielkie zasługi położył w tworzeniu podwalin warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, której działalność zainaugurowano w dniu 19 marca 1904 roku. Stabrowski pełnił funkcję dyrektora uczelni do 1909.
Giętkość linii i falistość konturów obiegających lekko modulowane plamy barw nasyconych i głębokich, lub rozbielonych i zmatowiałych, decydowała o dekoracyjnym wymiarze kompozycji Stabrowskiego. Istotne znaczenie odgrywał w nich ornament, roślinne i kwiatowe desenie pokrywające tkaniny, kostiumy i witrażowe szyby. Utworzone przez niego w 1922 ugrupowanie Sursum Corda współdziałało z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych.