Ostatnio oglądane
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji
Ulubione
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji
W ciągu prawie 200 lat aparat rozwinął się ze zwykłego "pudełka", które robiło niewyraźne zdjęcia, do zaawansowanych technologicznie minikomputerów, które można znaleźć w dzisiejszych lustrzankach, bezlusterkowcach i smartfonach.
Podstawowa koncepcja fotografii istnieje od około V wieku p.n.e. Sztuką nazwano ją dopiero, gdy w XI wieku iracki naukowiec opracował coś, co nazwano camera obscura. Nawet wtedy aparat właściwie nie rejestrował obrazów, po prostu wyświetlał je na innej powierzchni. Obrazy były wyświetlane do góry nogami, ale pomimo tego można je było prześledzić, aby stworzyć dokładne rysunki rzeczywistych obiektów, takich jak budynki.
Pierwsza camera obscura wykorzystywała dziurę w namiocie do wyświetlania obrazu z zewnątrz namiotu. Dopiero w XVII wieku camera obscura stała się na tyle mała, że można ją było przenosić. W tym czasie wprowadzono również podstawowe soczewki skupiające światło.
Fotografia, jaką znamy dzisiaj, rozwinęła się we Francji pod koniec lat 30. XIX wieku. Joseph Nicéphore Niépce użył przenośnej kamery obscura, aby wystawić na światło płytę cynową pokrytą bitumem. Był to pierwszy zarejestrowany obraz, który nie znikał szybko.
Sukces Niépce doprowadził do wielu innych eksperymentów, a fotografia rozwijała się bardzo szybko. Dagerotypy, płytki emulsyjne i płytki mokre zostały opracowane niemal równocześnie w połowie do końca XIX wieku.
Przy każdym rodzaju emulsji fotografowie eksperymentowali z różnymi chemikaliami i technikami.
Eksperyment Niépce doprowadził do współpracy z Louisem Daguerrem. Rezultatem było stworzenie dagerotypu, prekursora współczesnego filmu.
Miedziana płytka została pokryta srebrem i wystawiona na działanie pary jodu, zanim została wystawiona na działanie światła. Aby stworzyć obraz na płytce, wczesne dagerotypy musiały być naświetlane do 15 minut. Dagerotyp był bardzo popularny do czasu zastąpienia go pod koniec lat 50. XIX wieku płytami emulsyjnymi.
Płytki emulsyjne lub płytki mokre były tańsze niż dagerotypy i wymagały jedynie dwóch lub trzech sekund czasu ekspozycji. To sprawiło, że znacznie bardziej pasowały do fotografii portretowych, które były najczęstszym rodzajem fotografii w tamtych czasach. Wiele zdjęć z wojny secesyjnej powstało właśnie na mokrych płytkach.
Płyty te wykorzystywały proces emulsyjny zwany procesem kolodionowym, a nie zwykłą powłokę na płycie obrazowej. W tym czasie do aparatów dodano mieszki, aby pomóc w ustawianiu ostrości.
Dwoma popularnymi typami płyt emulsyjnych były ambrotypia i tintyp. Fotografowie musieli mieć pod ręką stosowaną przez siebie chemię, a wielu podróżowało w wagonach, które pełniły jednocześnie funkcję ciemni.
W latach 70. XIX wieku fotografia zrobiła kolejny ogromny krok naprzód. Richard Maddox ulepszył poprzedni wynalazek, aby wytworzyć suche płytki żelatynowe, które pod względem szybkości i jakości były prawie równe płytkom mokrym.
Płytki te można było przechowywać, a nie wytwarzać dopiero w razie potrzeby. Pozwoliło to fotografom na znacznie większą swobodę w robieniu zdjęć. Proces pozwolił również na mniejsze kamery, które można trzymać w ręku. Wraz ze skróceniem czasów naświetlania opracowano pierwszy aparat z mechaniczną migawką.
Fotografia była zarezerwowana tylko dla profesjonalistów i bajecznie bogatych, dopóki George Eastman nie założył w latach 80. XIX wieku firmy Kodak.
Firma Eastman stworzyła elastyczną folię rolkową, która nie wymagała ciągłej wymiany pełnych płyt. To pozwoliło mu opracować samodzielną kamerę pudełkową, która posiadała 100 zdjęć filmowych. Aparat miał mały pojedynczy obiektyw bez funkcji regulacji ostrości.
Użytkownik robił zdjęcia i odsyłał aparat do zakładu w celu wywołania filmu i wykonania odbitek, podobnie jak w przypadku nowoczesnych jednorazowych aparatów fotograficznych. Był to pierwszy aparat, na który było stać przeciętnego człowieka.
Film był wciąż duży w porównaniu do dzisiejszego filmu 35 mm. Dopiero pod koniec lat 40. film 35 mm stał się na tyle tani, że większość osób mogła go stosować.
[FOTOGRAFIE]. Zespół 22 fotografii rodzinnych związanych z familiami : Aichmüllerów, Habermanów...
Nobuyoshi Araki (ur. 1940), Megumi Kagurazaka, 2014
1871 Divald Károly Tátra 4 db kabinetfotó: Tarpataki vízesés 11x17 cm Hátodlalán korabeli feliratokkal ...
Legitymacja [numer 7] Odznaki Pamiątkowej Frontu Litewsko-Białoruskiego 1920 (775)
Około 1930 roku Henri-Cartier Bresson i inni fotografowie zaczęli używać małych aparatów 35 mm do rejestrowania rzeczywistości, zamiast inscenizowanych portretów. Kiedy w 1939 roku wybuchła II wojna światowa, wielu fotoreporterów przyjęło styl fotografii reporterskiej. Pozowane portrety żołnierzy I wojny światowej ustąpiły miejsca przejmującym obrazom wojny i jej następstwom. Ten sposób utrwalania decydujących momentów na zawsze ukształtował oblicze fotografii.
W tym samym czasie, kiedy aparaty 35 mm stawały się popularne, Polaroid wprowadził Model 95. Model 95 wykorzystał tajny proces chemiczny, aby wywołać film wewnątrz aparatu w mniej niż minutę. Nowy aparat był dość drogi, ale uwagę publiczności przykuło jego nowatorstwo. W połowie lat 60. Polaroid miał na rynku wiele modeli, a cena spadła, więc coraz więcej osób mogło sobie na nie pozwolić.
W latach pięćdziesiątych firma Asahi (późniejsza Pentax) wprowadziła Asahiflex, a Nikon swój aparat Nikon F. Były to oba aparaty typu SLR, a Nikon F pozwalał na wymienne obiektywy i inne akcesoria. Na przełomie lat 70. i 80. wprowadzono aparaty kompaktowe zdolne do samodzielnego sterowania obrazem. Aparaty tego typu obliczają czas otwarcia migawki, przysłonę i ostrość, pozwalając fotografom skoncentrować się na kompozycji. Aparaty automatyczne stały się niezwykle popularne wśród amatorskich fotografów. Profesjonaliści i poważni amatorzy nadal woleli dokonywać manualnych regulacji i cieszyli się kontrolą obrazu dostępną w lustrzankach.
W latach 80. i 90. wielu producentów pracowało nad aparatami przechowującymi obrazy w formie elektronicznej. Pierwszym z nich były aparaty typu point-and-shoot wykorzystujące media cyfrowe zamiast filmu. Kodak wyprodukował pierwszy aparat cyfrowy, który był na tyle zaawansowany, że mógł być z powodzeniem używany przez profesjonalistów. Inni producenci szybko podążyli za nimi i dziś Canon, Nikon, Pentax i inni producenci oferują lustrzanki cyfrowe o dużym stopniu zaawansowania. Coraz prężniej rozwijają się bezlusterkowce, czyli kompromis pomiędzy aparatem kompaktowym a lustrzanką, również posiadające wymienną optykę.
Nawet najbardziej podstawowy aparat cyfrowy wykonuje teraz obrazy w wyższej jakości niż cynowa płyta Niépce, a smartfony mogą z łatwością wykonać wysokiej jakości zdjęcie o dużej rozdzielczości.
04/11/2021