Adam STYKA geb. 1940, Bild XXXVII - 15, 2015

Początkowo Styka zajmował się tworzeniem obiektów przestrzennych, w których pojawiają się wszystkie elementy symptomatyczne dla jego późniejszej twórczości malarskiej. Zrytmizowane elementy oraz dążenie do harmonii przez wzajemne uzupełnianie się form, to cechy charakterystyczne wypracowywanego przez lata języka sztuki artysty. Przełomowy dla jego drogi artystycznej okazał się obraz “Fioletowe drzewo” z 1979 roku. Był on początkiem procesu syntetyzowania i abstrahowania, charakterystycznego dla twórczości Styki z lat 80. XX wieku. Wciąż przetwarzana seria uproszczeń doprowadziła artystę do kompozycji o geometrycznych podziałach.
Prezentowana praca pochodzi z rozpoczętego w 2001 roku cyklu obrazów numerowanych. Artysta sukcesywnie rozwija swoją myśl twórczą, budując kompozycje oparte na wielowarstwowych układach z centralnie umieszczoną figurą podstawową: kołem, kwadratem, czy trójkątem. Przestrzeń i nastrój uzyskuje za pomocą światła, którego źródło znajduje się wewnątrz obrazu, często w centrum. Rytmizacja płaszczyzny w połączeniu z ekspresją barwną tworzy niezwykle wyważoną całość - nastrojowość prac przywodzi na myśl komponowanie muzycznego utworu.
Obrazy z tego cyklu cechuje wyjątkowy potencjał metafizyczny. Wyczytać w nich można subtelnie stawiane pytanie o tajemnicę istnienia, zawartą w symbolice znaków. W połączeniu z harmonią barw i światła kompozycje te zachęcają do kontemplacji i wprowadzają w świat ukryty poza czasem.
"Tworząc rozwijam alfabet form i kolorów, które stanowią znaczniki, czekające tylko, by czujne oko wypełniło je treścią. Abstrahowanie traktuję jako proces oddalania się, który pozwala patrzeć z odpowiedniej odległości i obserwować własną intuicję”.