CAMUS - CZŁOWIEK ZBUNTOWANY wyd.1 IL Paryż 1958

CAMUS Albert

CZŁOWIEK ZBUNTOWANY

Paryż 1958, Instytut Lit., str. 314, [1], brosz. Bibliot. „Kultury”, t. 34; format 13,5x21,5 cm,

Wyd. I w j.polskim.

Człowiek zbuntowany (fr. L’Homme Revolté) – liczący ponad 300 stron esej, napisany przez Alberta Camusa w 1951 roku, którego tematem jest historycznie nakreślony rozwój buntu i rewolucji w społeczeństwach Europy. Esej Camusa bierze na warsztat pisarzy i artystów tak różnych jak Epikur i Lukrecjusz, Markiz de Sade, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Fiodor Dostojewski, Friedrich Nietzsche, Max Stirner, André Breton i inni. Jest to w sposób zintegrowany nakreślony portret historycznego człowieka w procesie buntu. Badając zarówno idee rebelii i buntu, które mogą być postrzegane jako elementy tego samego zjawiska w ramach osobistych i społecznych, Camus analizuje kilka postaci „kontrkultury” i ruchy kontrkulturowe w zachodniej myśli i sztuce, zwracając uwagę na znaczenie w ogólnym rozwoju myśli rewolucyjnej i filozofii buntu.

Praca wciąż cieszy się ciągłym zainteresowaniem, wpływając na współczesnych filozofów i pisarzy, takich jak Paul Berman i inni.

Pierwsze tłumaczenie na język polski ukazało się nakładem Instytutu Literackiego w Paryżu w 1958 roku, zaś w komunistycznej Polsce w formie okrojonej bez rozdziałów dotyczących krytyki systemu marksistowskiego w zbiorze "Eseje" w 1973 roku

MIĘKKA OPRAWA WYDAWNICZA

Stan DB