Jerzy Grochocki (1931), UTWÓR NA CZTERY POJĘCIA, 2018 r.

akryl/konstrukcja drewniana, płótno, 83,6 x 83,6 cm x 13 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrocie: Jerzy Grochocki | podpis odręczny | 2018 | „UTWÓR NA CZTERY POJĘCIA”

Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1963-1968 maluje serię obrazów pt. Pejzaże inspirowane pejzażem górskim, a także Martwe Natury, Kompozycje Figuratywne i Impresje w nastroju surrealnej abstrakcji. W 1967 założył artystyczną grupę malarską noszącą nazwę Grupa 7. Wystawy Grupy 7 odbyły się w Warszawie (1967 ), Herning i Archus ( Dania 1968). W roku 1970 w wyniku rozważań na temat koloru, przestrzeni, i płaszczyzny obrazu, określił cztery podstawowe pojęcia kształtu: płaszczyznę, kwadrat, linię i punkt oraz cztery pojęcia barwy: czarnej, złotej, srebrnej i białej. Z tych elementów stworzył System: Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. W 1977 roku uczestniczył w Kongresie Tekstu Wizualnego w Warszawie, gdzie pokazał swój system kolorystyczny w odniesieniu do dźwięku głoski, tworząc swoisty wizualny zapis języka. W tym czasie był związany twórczo z ruchem Sztuki Systemu w Europie i z jego grupami artystycznymi takimi jak: Arbeitkreis w Holandii, Dimensio w Finlandii, Exacte Tendenzo w Austrii. W latach 1970 Grochocki utworzył matematyczny ciąg liczbowy, który stał się inspiracją do wielu kompozycji. Komponował także fotomontaże, collage z przypadkowych form, modularne obiekty przestrzenne oraz geometryczne kompozycje w wielowarstwowym papierze.

Za temat „Sztuka Jako Interpretacja Matematyczności” i „Tekst Wizualny” otrzymał stypendium MKiDN w roku 2013 i 2016. Brał udział w około stu wystawach indywidualnych i grupowych w Europie i w USA. Otrzymał kilka nagród i wyróżnień. Prace Grochockiego znajdują się w Muzeach i w prywatnych kolekcjach Europie i w USA.

Kompozycje artysty odwołują się do systemów liczbowych często opartych na ciągach matematycznych i logicznych. Pionowe linie składające się na ascetyczną formę tego dzieło wychodzą poza obraz (dodatkowo rozbite zostały wystającym elementem) i konstruują przestrzeń, w której egzystują. W prezentowanym obrazie wyraźnie widoczny jest wpływ konstruktywizmu. Tego rodzaju prace powstawały z inspiracji systemem tonalnym dźwięków Beli Bartoka, a niekończące się linie mają odniesienia do systemu dźwięków stworzonego przez Antona Weberna.

„Jerzy Grochocki należy do grupy artystów systemowych. Istotą i głównym celem jest tworzenie koncepcji artystycznej wspieranej przez naukę i matematykę oraz odkrywaniem prawideł, zasad w obrębie Logiki Geometrii i Natury. Stworzył własny system oparty na czterech pojęciach przestrzeni: ciągła, skupiona, łamana i złożona przyporządkowując te pojęcia barwie: czarnej, srebrnej, złotej i białej. Z tych wyselekcjonowanych elementów stworzył system Czterech Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. Odniesienia, metoda porównawcza, obserwacja zachowań względem siebie elementów systemowych pozwala artyście na identyfikacje rzeczywistości tej wyimaginowanej jak i tej realnej.” Dariusz Mlącki ([w:] Jerzy Grochocki. Tekst wizualny).