Ceramiczny talerz z dekoracją ludową z terenu Kresów.
Fabryka Iwana (Jana) Lewińskiego (ukr. Іван Іванович Левинський, Iwan Iwanowycz Łewynśkyj)
Lwów
Początek XX w.
Czerwona glinka, dekoracja ryta, szkliwiona.
Sygnowany na odwrocie wyciśniętym w czerepie podszkliwnie napisem w języku ukraińskim: I. lewiński / Lwiw.
Stan bardzo dobry, nie ma uszkodzeń ani napraw.
Średnica: 25,5 cm.
Rzadkość.
Do zakupionego obiektu dołączony zostanie Certyfikat autentyczności.
Wysyłka gratis.
Serdecznie zapraszamy do zapoznania się z całą ofertą 6 Aukcji – DESIGN i SZTUKA w siedzibie Galerii D.A.S. w Kielcach na ul. H. Sienkiewicza 34.
W przypadku pytań lub wątpliwości zachęcamy do kontaktu telefonicznego pod numerem 604 509 950 lub mailowego na adres: [email protected]
Jest uznawany za czołowego twórcę ukraińskiego modernizmu w architekturze, w swoich projektach uwzględniał motywy i tradycje budownictwa ludowego stosowanego na Huculszczyźnie i u Bojków. Większość zaprojektowanych przez niego obiektów znajduje się we Lwowie. W 1885 Julian Zachariewicz zakupił niezabudowane grunty tzw. Kastelówki przy ulicy Andrzeja Potockiego (dzisiejsza ulica Tarasa Czuprynki) położone w północno-zachodniej części Lwowa i umieścił tam skład budowlany praskiej fabryki materiałów budowlanych „Warta i Tichy”. Z czasem Zachariewicz sprzedał skład Janowi Lewińskiemu, który rozpoczął tworzenie wzorców materiałów budowlanych według własnych projektów, które uwzględniały ukraińską sztukę ludową. W ten sposób powstała mieszcząca się przy ówczesnej ulicy Andrzeja Potockiego 58 fabryka ceramiki „Jan Lewiński”, początkowo był to niewielki budynek z piecem do wypalania płytek, gdzie pracowało pięć osób. W 1894 pracował młyn do wyrabiania gliny, silnik parowy i piec, liczba pracowników wzrosła do dwudziestu pięciu. Glinę sprowadzano z Czech (najwyższej jakości) oraz z Glińska i Olejowa. Asortyment produkowanych wyrobów obejmował płytki ceramiczne, wazony, dachówki, cegłę i figury ceramiczne. Po 1910 złoża w okolicach Lwowa i w Olejowie zaczęły się wyczerpywać i Jan Lewiński planował przenieść produkcję do Glińska. W tym czasie był to jeden z największych zakładów tego typu w całej Galicji, pracowało pięć wydziałów produkcyjnych – kaflarski, płytek ściennych i podłogowych, naczyń i wazonów, ceramiki szlachetnej i rzeźby. Podczas międzynarodowej wystawy w Odessie w 1911 wyroby ceramiczne firmy Lewińskiego otrzymały złoty medal Imperialnego Rosyjskiego Stowarzyszenia Technicznego. Rozwój firmy zahamował wybuch I wojny światowej, a następnie walki o Lwów i wojna polsko-bolszewicka. W 1918 polskie władze odmówiły zapłaty za dostawy towarów dokonywane w ramach austriackich zamówień publicznych, była to decyzja polityczna, ponieważ Jan Lewiński finansował Legion Ukraińskich Strzelców Siczowych oraz wspierał kampanie polityczne przywódców Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. W 1919 wzrosło zadłużenie hipoteczne, a wierzyciele zaczęli wycofywać listy gwarancyjne. Jan Lewiński nie mogąc pogodzić się z taką sytuacją zapadł na zdrowiu i zmarł 4 lipca 1919 na zawał serca, spoczął na Cmentarzu Łyczakowskim. Zgodnie z jego ostatnią wolą firmą zarządzał Bronisław Bauer, który zmuszony był zlikwidować produkcję i sprzedać majątek fabryki, aby spłacić zobowiązania.
