Carte de visite, wym.: 55 x 92 mm. Bez oznaczenia zakł. fot. Stan dobry.
Marian Melchior Antoni Langiewicz - ur. 5 VIII 1827 w Krotoszynie, zm. 10 V 1887 w Konstantynopolu - generał i dyktator powstania styczniowego. Przed wybuchem powstania z imieniu Komitetu Centralnego Narodowego sprowadzał do Polski karabiny z Niemiec i Belgii. Od 1862 przygotowywał w ramach Komitetu Centralnego powstanie w Polsce. 9 stycznia 1863 mianowany przez Komitet Centralny pułkownikiem województwa sandomierskiego. Miał przeprowadzić koncentrację sił powstańczych w Górach Świętokrzyskich i na ich czele uderzyć na Warszawę. 22 stycznia jego zgrupowanie przypuściło trzy zwycięskie ataki na siły rosyjskie w Jedlni, Bodzentynie i w Szydłowcu. Mianowany dodatkowo naczelnikiem województwa krakowskiego. W obozie w klasztorze w Wąchocku zgromadził 1400 ludzi, formując z nich oddziały jazdy, piechoty i służb. Założył tam kancelarię sztabową, ambulans, drukarnię i fabryczkę broni. Rosjanie rozpoczęli za nim pościg, uderzając w kilku miejscach jednocześnie. 17 lutego został przez Tymczasowy Rząd Narodowy mianowany generałem. W Małogoszczu Langiewicz połączył swoje siły z oddziałem idącym z Mazowsza. Miał teraz ponad 2500 żołnierzy. W bitwie pod Małogoszczem 24 lutego 1863 z przeważającymi liczebnie oddziałom rosyjskimi poniósł klęskę i został zmuszony do wycofania się. W marcu 1863 został powołany na dyktatora powstania i awansowany na stopień generała. Po bitwach pod Chrobrzem [17 III] oraz Grochowiskami [18 III] załamał się i opuścił teren walk, przechodząc 19 marca do Galicji. Aresztowany tego samego dnia przez Austriaków, przez dwa lata był więziony w twierdzy Josephstadt. W 1865 uwolniony, przebywał na emigracji w Anglii i Szwajcarii.
