Irena Lorentowicz (1908-1985), Powitanie, lata 50 XX w.

piórko, kalka / 10,5 x 10,5 cm
41 x 36 cm, wymiary z ramą
sygnatura ołówkiem p.d.: ‘IRENA LORENTOWICZ’
numer inwentarzowy: 82/16/12/2019/poz.3
POCHODZENIE:
twórca
kolekcja prywatna, Bielsko-Biała

Irena Lorentowicz,
malarka, scenografka, pedagog. Urodziła się w Warszawie w 1908 roku i wychowywała się w kręgu warszawskiej elity kulturalnej i artystycznej. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych scenografię na Wydziale Sztuki Reżyserskiej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie oraz na Sorbonie w Paryżu.
Zaproszona do współpracy przy realizacji "Harnasiów" Szymanowskiego w Operze Paryskiej w 1936 odniosła wielki sukces, zdobywając I nagrodę konkursu Grand l'Opera za scenariusz do tegoż spektaklu oraz pięcioletnie stypendium rządu francuskiego. Za dekoracje do baletów Niżyńskiej i Lifara zdobyła w 1937 Grand Prix, w tym samym roku wzięła udział w międzynarodowej wystawie scenografów polskich w Paryżu i otrzymała złoty medal. W latach 1941-59 działała w Stanach Zjednoczonych, m.in. współpracowała z Metropolitan Opera. Na kontynencie amerykańskim zdobyło uznanie także jej malarstwo sakralne, freski, witraże, rzeźby, a przede wszystkim ilustracje książkowe dla dzieci. Po powrocie do kraju kontynuowała twórczość malarską, a także współpracowała jako scenograf z wieloma teatrami dramatycznymi. Wykładała i kierowała warszta-tami w Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. Jej publikacje z dziedziny plastyki i teatru ukazywały się już przed wojną w Kurierze Warszawskim, Wiadomościach Literackich, a następnie w Herald Tribune, New York Tribune, Tygodniku Polskim. W 1975 ukazały się jej wspomnienia pt. "Oczarowania", w których to opisuje dzieciństwo spędzone w klimacie Młodej Polski, swoją młodość, ludzi, którzy tworzyli polską kulturę i klimat dawnych miast. Maria Kuncewiczowa we wstępie do tej książki napisała, że Lorentowicz „miała talent pięknego widzenia - urządzała, upiększała i deformowała rzeczywistość”.