Jadwiga Anna Prandota Trzcińska, malarka, graficzka urodziła się 8 kwietnia 1933 r. w Warszawie, maturę zdała w Kielcach, w liceum Błogosławionej Kingi, w roku szkolnym 1950/51. Przez niecały rok studiowała Historię Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1952 r. rozpoczęła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach prof. prof. Stanisława Szczepańskiego, Michała Byliny (olej, tempera, akwarela, gwasz, liquitex), Józefa Toma, E. Czerwińskiego, J. Pakulskiego (linoryt, drzeworyt, akwaforta, suchoryt, litografia).Zgłębiała tajniki grafiki użytkowej (plakat, exlibris). Dyplom ukończenia Akademii otrzymała w 1958 r..Świetnie operowała techniką drzeworytu i akwaforty. We wczesnych latach swej twórczości tworzyła cykle drzeworytnicze inspirowane dziejami Tristana i Izoldy, oraz akwaforty oparte na motywach „Metamorfoz” Owidiusza (1958). W latach 1958 - 1964 namalowała cykl obrazów zatytułowany „Ziemia” przedstawiających w większości krajobrazy kieleckie. W 1960 r. otrzymała nagrodę województwa kieleckiego połączoną ze stypendium wyjazdowym do Związku Radzieckiego. Powstał wówczas cykl obrazów - pejzaże i koguty cerkiewne. Była członkiem grupy Wiosna 57. Podróżowała i wystawiała swoją twórczość w krajach europejskich, jej prace znajdują się min. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Biblioteki Narodowej, Muzeum Narodowego w Kielcach, Biura Wystaw Artystycznych w Kielcach oraz w zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą, na wszystkich kontynentach. Jadwiga Trzcińska zajmowała się także pracą publicystyczną i literacką. W latach 1964 – 1969 r. opublikowała w prasie kieleckiej serię artykułów krytycznych dotyczących kolejnych imprez Biennale Krajobrazu Polskiego i indywidualnych wystaw artysty fotografika P.Pierścińskiego. Była pierwszym krytykiem, teoretykiem Kieleckiej Szkoły Krajobrazu i przyczyniła się do współtworzenia zjawiska artystycznego znanego obecnie w kraju i zagranicą. Artystka przyjaźniła się z Mironem Białoszewskim i była wielbicielką jego Teatru Osobnego, fascynowała się ceramiką ludową z Iłży - posiadała dużą kolekcję. Od 1958 roku była członkiem rzeczywistym Warszawskiego okręgu ZPAP, sekcji malarstwa i podsekcji grafiki. W Warszawie tworzyła w pracowni przy ul. Namysłowskiej. Zmarła w samotności w swym kieleckim domu przy ulicy Mazurskiej w marcu 2005 r.(za M.H. Kielc z 7.03.2021 r.)Jadwiga Anna Prandota Trzcińska, malarka, graficzka urodziła się 8 kwietnia 1933 r. w Warszawie, maturę zdała w Kielcach, w liceum Błogosławionej Kingi, w roku szkolnym 1950/51. Przez niecały rok studiowała Historię Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1952 r. rozpoczęła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach prof. prof. Stanisława Szczepańskiego, Michała Byliny (olej, tempera, akwarela, gwasz, liquitex), Józefa Toma, E. Czerwińskiego, J. Pakulskiego (linoryt, drzeworyt, akwaforta, suchoryt, litografia).Zgłębiała tajniki grafiki użytkowej (plakat, exlibris). Dyplom ukończenia Akademii otrzymała w 1958 r..Świetnie operowała techniką drzeworytu i akwaforty. We wczesnych latach swej twórczości tworzyła cykle drzeworytnicze inspirowane dziejami Tristana i Izoldy, oraz akwaforty oparte na motywach „Metamorfoz” Owidiusza (1958). W latach 1958 - 1964 namalowała cykl obrazów zatytułowany „Ziemia” przedstawiających w większości krajobrazy kieleckie. W 1960 r. otrzymała nagrodę województwa kieleckiego połączoną ze stypendium wyjazdowym do Związku Radzieckiego. Powstał wówczas cykl obrazów - pejzaże i koguty cerkiewne. Była członkiem grupy Wiosna 57. Podróżowała i wystawiała swoją twórczość w krajach europejskich, jej prace znajdują się min. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Biblioteki Narodowej, Muzeum Narodowego w Kielcach, Biura Wystaw Artystycznych w Kielcach oraz w zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą, na wszystkich kontynentach. Jadwiga Trzcińska zajmowała się także pracą publicystyczną i literacką. W latach 1964 – 1969 r. opublikowała w prasie kieleckiej serię artykułów krytycznych dotyczących kolejnych imprez Biennale Krajobrazu Polskiego i indywidualnych wystaw artysty fotografika P.Pierścińskiego. Była pierwszym krytykiem, teoretykiem Kieleckiej Szkoły Krajobrazu i przyczyniła się do współtworzenia zjawiska artystycznego znanego obecnie w kraju i zagranicą. Artystka przyjaźniła się z Mironem Białoszewskim i była wielbicielką jego Teatru Osobnego, fascynowała się ceramiką ludową z Iłży - posiadała dużą kolekcję. Od 1958 roku była członkiem rzeczywistym Warszawskiego okręgu ZPAP, sekcji malarstwa i podsekcji grafiki. W Warszawie tworzyła w pracowni przy ul. Namysłowskiej. Zmarła w samotności w swym kieleckim domu przy ulicy Mazurskiej w marcu 2005 r.(za M.H. Kielc z 7.03.2021 r.)
