Grafika, edycja limitowana 200 egzemplarzy, na francuskim papierze.
Każda grafika jest indywidualnie numerowana.
Napis ołówkiem l.d.: 173/200, p.d.: faksymile „Picasso”.
Wymiary: 50 x 70 cm (cały arkusz)
Na dole l.d.: sucha pieczęć wydawcy
Na odwrocie opis typograficzny i hologram
Stan zachowania: bardzo dobry
Człowiek, który tworzy coś
nowego, musi zrobić rzecz brzydką. Skupiając siły, żeby stworzyć
intensywne napięcie, zmagając się, żeby to osiągnąć,
w rezultacie zawsze stworzy rzecz brzydką, a dopiero jego
naśladowcy mogą z niej zrobić coś pięknego, bo wiedzą,
co robią, skoro rzecz została już wynaleziona, ale sam
wynalazca nie wie, co odkryje, toteż jego dzieło
nieuchronnie musi być brzydkie. /Pablo Picasso/
„Panny
z Avinion” zostały ukończone przez Picassa w lipcu
1907 roku, ale dopiero dziewięć lat później dokonano
publicznej prezentacji na Salonie Jesiennym w 1916
roku.
Obraz powstał w paryskiej pracowni na Montmartre
– słynnej Le Bateau-Lavoir. Tytuł stał się publicznie znany
dopiero w 1920 roku. Picasso ukrywał ten ogromny obraz,
który widziało jedynie wąskie grono przyjaciół malarza,
wśród nich min. Matisse.
Gdy ukończony obraz zobaczył
Georges Braque, powiedział, że: „wygląda to tak, jak
gdyby ktoś pił naftę i łykał pakuły po to,
żeby pluć ogniem”. Krytycznie wypowiedział się także
André Derain: „pewnego dnia Picasso powiesi się ze swoim
wielkim obrazem”. Zrywając z dotychczasowymi poglądami
w sztuce, Picasso zapoczątkował jednak tworzenie nowego języka
plastyki. Niedługo później do malarza dołączył Braque.
W swoich obrazach nawiązywali do stosowanego
przez Cézanne’a sposobu widzenia rzeczywistości, opartego
na trzech bryłach geometrycznych: kuli, walcu i stożku,
syntetyzując bryłę do najprostszych form, skracając
perspektywę, zacierając przestrzeń między planami i spłycając
obraz.
Obraz Picassa stanowił zwrotny moment w historii
nowoczesnego malarstwa i uznawany jest za punkt wyjścia
kubizmu. Zrywał bowiem z klasyczną formułą przedstawienia
figuratywnego. Estetyka tego dzieła była szokująca. Kobiety
straciły piękno i przeobraziły się w monstra. Obraz
jako całość wywoływał wstrząs – prowokacyjne pozy,
kolorystyka oraz zderzenie stylów.
Picasso inspirował się
prymitywnymi rzeźbami afrykańskimi. Użył masek by zastąpić
twarze dwóch kobiet. Wszystkie twarze są wydłużone
i ściągnięte – pokazane jednocześnie pod różnymi
kątami widzenia. Każdy element kompozycji stanowi kombinację
płaskich, geometrycznych kształtów.
Namalowanie obrazu
poprzedziły liczne studia przygotowawcze. Zachowało się blisko 200
szkiców oraz wiele notatek.
Co ciekawe obraz
początkowo nazywał się „Pięć prostytutek z Awinion”.
Nazwę „Panny z Awinionu” zasugerował potem marszand Andre
Salmon. Picasso mieszkał kiedyś o dwa kroki od carrer
d’avingo (ulicy domów publicznych w Barcelonie). Tam kupował
papier i akwarele.
„Słowo Awinion kojarzyło mi się
z czymś, co znałem i co związane było z moim
życiem” (Picasso)
Pablo
Picasso urodził się w Maladze w roku 1881. Jego ojciec był rysownikiem i
to on dawał mu pierwsze warsztaty i odkrył w nim talent. W wieku lat
czternastu Pablo wstąpił do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św.
Ferdynanda. Wkrótce również znalazł się w Paryżu zostając członkiem
francuskieh bohemy artystycznej. Przebywał następnie we Włoszech podczas
działań wojennych I wojny, natomiast lata trzydzieste m.in. spędził w
Hiszpanii. Pierwszą połowę lat czterdziestych Picasso przeżył w Paryżu,
by zostając komunistą tamże dożyć swych lat, pod Cannes, na południu
Francji. Był twórcą takich niezapomnianych dzieł jak na przykład jego
„Longchamp”, czyli ekspresja form w połączeniu z jaskrawą kolorystyką.
Następny był okres błękitny Picassa, w którym błękit miał za zadanie
oddawać uczucie współczucia, smutku czy wzruszenia. Wystarczy tu
wspomnieć pewnie o jego dziele zatytułowanym „Wezwanie. Pogrzeb
Casagemasa” z roku 1901, czy też obraz „Stary gitarzysta”, popełniony w
roku 1903. Później przyszedł czas na jego okres różowy i choćby obraz
„Rodzina arlekina”. Czas ten jednak również przeminął dla nowego –
Picasso przeżywał świat niejako na nowo, a w związku z tym jego okres
prekubistyczny, stąd dzieła takie jak „Portret Kahnweilera”, „Arlekin” z
roku 1915. Nie był to bynajmniej koniec ewolucji. Przeżył bowiem nawrót
klasycyzmu widoczny w dziele „Kobiety przy fontannie”. Wreszcie nastał
jego surrealizm przedwojenny widoczny w „Tańcu” i „Czerwonym fotelu”.
Obrazy z kolei takie jak ”Masakra w Korei” z roku 1951 czy „Wojna i
pokój” pochodzą już z okresu powojennego. Niektórzy dopatrują się w jego
twórczości wówczas nawet manieryzmu. Zwróćmy uwagę na reinterpretacje
dzieła Velaswueza „Las meninas” oraz słynne dzieło „Śniadanie w trawie”.
Tymczasem Picasso oprócz tego angażował się w wyrabianie ceramiki
artystycznej, czym oznaczył swój ostatni okres twórczy. Zmarł 8 kwietnia
1973 roku w Mougins. W ciągu swojego życia Pablo Picasso był w siedmiu
dłuższych związkach. Miał czwórkę dzieci: Paul (z Olgą Kokhlovą,
pierwszą żoną), Maya (z Marią Teresą Walter), Claude i Paloma (z
Francoise Gilot, drugą żoną). (źródło: www.zyciorysy.info)
