Szlegel Karol, 1832

Litografia Józefa Straszewicza z dzieła Les Polonais et les Polonaises de la Révolution du 29 Novembre 1830... Paryż, 1832. Wym.: 365 x 555 mm. Zabrązowienia, poza tym stan dobry.

Karol Szlegel - ur. 28 I 1802 r. w Warszawie, zm. 5 VII 1832 w Awinionie – polski oficer, uczestnik powstania listopadowego, członek sprzysiężenia Wysockiego, działacz emigracyjny. Przed powstaniem dostarczał amunicji spiskowcom z Podchorążówki. Towarzyszył P. Wysockiemu w jego słynnym wezwaniu podchorążych do broni w noc listopadową. Jeszcze na terenie Szkoły zamiarom podchorążych usiłowali przeszkodzić dwaj oficerowie przeciwni powstaniu – na rozkaz Szlegla obu zraniono bagnetem. J. Zaliwski przydzielił Szlegla do oddziału atakującego skoszarowane w Łazienkach pułki rosyjskie. W trakcie przemarszu podchorążych z Łazienek pod Arsenał, Szlegel przejął faktyczne dowodzenie nad grupą. Zginęło wówczas trzech oficerów wiernych wielkiemu księciu Konstantemu orz gen. J. Nowicki, którego w zamieszaniu pomylono ze znienawidzonym generałem Lewickim. Według niektórych relacji, K. Szlegel i St. Mazurkiewicz mieli zastrzelić gen. M. Haukego. Śmierć gen. była wynikiem strzelaniny, która wywiązała się, gdy towarzyszący Haukemu pułk. F. Meciszewski zranił podchorążego T. Kicińskiego. Wydarzenie miało miejsce na Krakowskim Przedmieściu, przed pałacem Namiestnika. W czasie wojny polsko-rosyjskiej Szlegel otrzymywał awanse kolejno na kapitana, majora i podpułkownika. Brał udział w bitwie pod Grochowem, w której zdobył dwa nieprzyjacielskie działa. 10 III otrzymał Złoty Krzyż Orderu Virtuti Militari. W obronie Warszawy we IX1831 stał na czele batalionu grenadierów; za doskonałą postawę w walce otrzymał bardzo rzadkie wówczas odznaczenie – Krzyż Kawalerski Virtuti Militari. Po upadku powstania wyemigrował do Europy zachodniej. Wyrokiem Najwyższego Sądu Kryminalnego, powołanego w roku 1832 w Warszawie dla osądzenia powstańców listopadowych, został zaocznie skazany na karę śmierci.