Tadeusz MAKOWSKI

 Cena wywoławcza 350

Estymacja 450 - 500

Drzeworyt, bibułka, 10 x 9,5 cm (w świetle p-p)

Ilustracja do książki: "Na wąskiej miedzy snu i burzy" Zygmunta Lubicz Zalewskiego

 Tadeusz MAKOWSKI

1882 Oświęcim - 1932 Paryż

Malarz, grafik; w latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.

W czasie studiów podróżował do Wenecji, po ich ukończeniu wyjechał do Paryża i tam pozostał na stałe. W czasie I wojny światowej przebywał w Bretanii, przyjaźniąc się z Władysławem Ślewińskim. W 1916 wrócił do Paryża, skąd wyjeżdżał do Owernii, Holandii i Belgii. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa.

W latach 1912-1915 w jego obrazach widoczna jest fascynacja kubizmem, w latach późniejszych także inspiracje dawnym malarstwem holenderskim i polską sztuką ludową. Z czasem artysta coraz bardziej upraszczał formę, dochodząc do stworzenia „własnego systemu znaków plastycznych“. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Wiele wystawiał we Francji, natomiast w kraju nie był specjalnie znany.

Jedyna większa wystawa jego prac odbyła się w roku 1936 w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Dziś jest uznany za jednego z najciekawszych malarzy polskich okresu dwudziestolecia międzywojennego.  Jego twórczość, wnikliwie opracowana i omówiona w pismach prof. W. Jaworskiej, prezentowana była w 1960 na wystawie monograficznej w Muzeum Narodowym w Warszawie, na wystawie w 1990/1991 prezentowanej w Bochum i Muzeum Narodowym w Warszawie i na ostatniej wystawie w Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.