Roman ARTYMOWSKI (1919-1993), Pejzaż z latawcami, 1956

olej, płótno; 50 x 60 cm;
sygn. l. d.: R. ARTYMOWSKI;
na odwrocie opis autorski: ROMAN ARTYMOWSKI / PEJZAŻ Z LATAWCAMI-1956 / olej.

W czasie II wojny światowej żołnierz ZWZ i AK, od 1973 roku mieszkał w wyremontowanym przez siebie pałacu gen. Stanisława Klickiego w Łowiczu. Zajmował się malarstwem sztalugowym i ściennym, mozaiką, grafiką, rysunkiem, akwarelą, kolażem i enkaustyką. Studiował malarstwo w warszawskiej ASP. W 1950 roku uzyskał dyplom w pracowni prof. E. Eibischa. Od ukończenia studiów zajmował się pracą pedagogiczną. Wykładał w warszawskiej ASP (od 1982 roku profesor, w latach 1983-1984 rektor), PWSSP w Łodzi oraz na uniwersytetach i uczelniach artystycznych w Iraku (dokąd kilkakrotnie wyjeżdżał na dłuższe pobyty), Syrii i Maroku. Odznaczony Nagrodą II stopnia Ministra Kultury i Sztuki za szczególne osiągnięcia dydaktyczne. W 1952-1960 r. pracował w „Przeglądzie Artystycznym”, początkowo jako redaktor techniczny, a potem członek zespołu redakcyjnego.

W latach 1952-1959 był redaktorem graficznym czasopisma „Świat”. Wspólnie z żoną Zofią Artymowską pracował przy wykonaniu polichromii odbudowanych kamienic Rynku Starego i Nowego Miasta w Warszawie. Uprawiał malarstwo abstrakcyjne, które w wyraźny sposób nawiązywało do krajobrazu i architektury miejsc, które odwiedzał w czasie swoich licznych podróży m.in.: do Włoch, Hiszpanii, Iraku i Syrii. Inspirował się również starożytnymi kulturami Bliskiego Wschodu. Jego kameralne i nastrojowe akwarele z początkowego okresu twórczości charakteryzowały się subtelnymi zestawieniami kolorystycznymi. W połowie lat 70. zaczął malować w technice akrylowej obrazy o powtarzającym się schemacie kompozycyjnym z dominującą formą kulistą w górnej części płótna „unoszącą” się nad wyznaczoną kolorem linią „horyzontu”. Wraz z żoną założył w 1992 roku fundację Promocja Polskiej Sztuki Wizualnej z siedzibą w Łowiczu. (Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki)