ANDRZEJOWSKI ANTONI - RAMOTY STAREGO DETIUKA O WOŁYNIU, 1-3 komplet w 1 wol..

ANDRZEJOWSKI ANTONI - RAMOTY STAREGO DETIUKA O WOŁYNIU, 1-3 komplet w 1 wol. Wydał i przedmową opatrzył Fr. Rawita Gawroński. KSIĘGARNIA STOWARZ. NAUCZYCIELSTWA POLSKIEGO, WILNO 1921r., str. 269; [2], 236; [2], 234 w każdym t. ilustr. na osobnych tabl.; 21cm.

OPRAWA TWARDA PÓŁ-PŁÓCIENNA Z ZŁOCENIAMI NA GRZBIECIE. STAN Dobry, nalepki/pieczątki biblioteczne

Antoni Andrzejowski, pseudonim: Stary Detiuk, (1785-1868) – polski przyrodnik, botanik, geolog, pamiętnikarz i pisarz.

Urodzony w Warkowiczach koło Dubna na Wołyniu. Syn Łukasza ubogiego szlachcica, kasjera banku Antoniego Prota Potockiego, i matki z Sobińskich. Wychowany na dworze kasztelanowej Bierzyńskiej w Ludwipolu, później u wojewody sieradzkiego Michała Walewskiego, gdzie jego ojciec był rządcą majątku i marszałkiem dworu. Pierwsze nauki pobierał w Korcu i w Tuczynie (pod kierunkiem F. Szopowicza). Szkołę ukończył w Międzyrzeczu Koreckim. W roku 1801 (po śmierci ojca), został wysłany przez Aleksandra Chodkiewicza do Wilna dla dalszej nauki rysunku. Pod kierunkiem Jędrzeja Śniadeckiego studiował nauki przyrodnicze i malarstwo u J. Oleszkiewicza. W tym czasie prywatnie pobierał nauki wykłady botaniki i zoologii u Stanisława Bonifacego Jundziłła oraz lekcje anatomii.

W roku 1806 przeniósł się do Krzemieńca studiując tam botanikę u Franciszka Scheidta i Willibalda Bessera. Był wykładowcą nauk przyrodniczych m.in. w Liceum Krzemienieckim. Dorabiał sobie lekcjami rysunku, następnie od roku 1818 został pomocnikiem, w późniejszym czasie adiunktem W. Bessera przy katedrze botaniki i zoologii. Ponadto uczestniczył w pracach Towarzystwa Młodzianów Gimnazjum Wołyńskiego Kształcących się w Porządnym Mówieniu i Pisaniu. Do swych prac wykorzystywał częste jego wycieczki po Wołyniu, Litwie, Ukrainie i Podolu (lata: 1816, 1818, 1822-1825 i 1830). Zbierał okazy botaniczne i geologiczne. W roku 1832 w wyniku likwidacji szkoły w Krzemieńcu przez zaborcę rosyjskiego przeniósł się wraz z innymi polskimi naukowcami z Krzemieńca do Kijowa, gdzie podjął pracę na Uniwersytecie Kijowskim jako asystent W. Bessera (do roku 1839).

W roku 1839, zwolniony przez władze rosyjskie za ukrywanie spiskowca, nauczał historii naturalnej w Liceum księcia Bezborodki w Nieżynie (gubernia czernihowska). Od roku 1852 już jako emeryt zamieszkał początkowo w Niemirowie, następnie w Stawiszczach (1856) na Ukrainie u Aleksandra Branickiego, gdzie założył i opiekował się jego ogrodem botanicznym, w międzyczasie oddając się pracy pisarskiej.

Zmarł 12 grudnia roku 1868 w Stawiszczach.