Jan Styka (1858 Lwów - 1925 Rzym), Portret żony Lucyny Olgiati, 1895 r.

olej, płótno, 72 × 58 cm w świetle oprawy
sygn. i dat. l. g.: „Jan Styka 1895”

Wystawiany:
– Czar kobiet, urok kwiatów, Sopocki Dom Aukcyjny, 24 czerwca – 23 września 2009 r.

Reprodukowany:
– „Czar kobiet, urok kwiatów”, Sopot 2009 r.; poz. 26, str.21

Jan Styka był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą miłością była panna Maria Ochrymowiczówna – córka naczelnika poczty, którą artysta znał już od czasów szkolnych. Swoją ukochaną Muszkę, Musię Styka poślubił we Lwowie 3 czerwca 1884 roku. Niestety, zaledwie siedem miesięcy po ślubie ukochana artysty umiera na suchoty. Jak sam artysta wspominał: „Niestety w siódmym miesiącu po naszym ślubie nastąpił jej zgon, poetyczny jak jej całe życie, cichutki, jak ona sama”. Rozpacz i zwątpienie przystąpiły do mnie, ale rezygnacja i praca gorączkowa zaczęły zabliźniać tę ranę. (Czesław Czapliński, „Saga rodu Styków”, Nowy Jork 1988, s.24–25.)
Roztrzęsiony po utracie ukochanej rzucił się w wir pracy artystycznej. Jeszcze za życia kochanej żony Styka podjął pracę nauczyciela rysunku w prywatnej szkole Dr Adriana Baranieckiego w Krakowie. To tu poznał swoją druga żonę – Lucynę Olgiati. Panna Olgiati pochodziła ze znanej, kupieckiej rodziny radomsko-kieleckiej. Jej ojciec pochodzący z Radomia Kacper Olgiati ożenił się z Anną Stumpf – córką Chrystiana Stumpfa i Anny z Seidlów, jednych z najbardziej zasłużonych obywateli Kielc, zaangażowanych w rozwój kulturalny, gospodarki miasta a także znani ze swojej dobroczynności.
Para wzięła ślub w Wielkanoc 29 kwietnia 1886 roku w Kielcach. Po ślubie małżonkowie zamieszkali w Paryżu „w pracowni Styki przy Avenuede Villiers jak para kolegów – bo i p. Stykowa malowała.” (Aleksander Małaczyński, „Jan Styka szkic biograficzny”, Lwów 1930 s. 20.). Para powróciła do rodzinnych Kielc Lucyny w 1889 roku, jak wspominał sam Styka: „Mam tu gonić za kawałkiem chleba, pomyślałem, robić to, czego zamierzałem — nigdy! Wolę wrócić do kraju i choćby o kawałku suchego chleba tworzyć to, czego dusza moja pragnie. A tedy w dodatku cios mnie trafił bolesny, bo straciłem pierwszego syna, 4-miesięczne dziecko, zbrzydł mi Paryż, zbrzydły bulwary i powtarzałem sobie co dnia: „Nie ma polskiego serca ten gród-. Postanowiłem wrócić do kraju i osiadłem w Kielcach, otoczony ciepłem rodziny mojej żony.” (Aleksander Małaczyński, „Jan Styka szkic biograficzny”, Lwów 1930 s. 20.) Zamieszkują w klasycystycznym dworze rodziny Stumpfów, gdzie Jan tworzy swoją pracownię. Tu też na świat przychodzą na świat najstarsi synowie pary – Tadeusz i Adam.