Szymon Mondzain (1888 Chełm - 1979 Paryż), Akt na kanapie / Akt leżący, 1958 r.

olej, płótno, 60 × 73 cm
sygn. i dat. l. d.: „Mondzain 1958”

Pochodzenie:
– kolekcja Urszuli i Piotra Hofman

Wystawiany:
– „Simon Mondzain. Mistrzowie École de Paris”, 21.09.2012 – 31.12.2012, Villa La Fleur, Konstancin Jeziorna
– „Simon Mondzain. Mistrzowie École de Paris”, 14.01.2013 – 30.04.2013, Muzeum Ziemi Chełmskiej, Chełm
– „Szymon Mondzain i École de Paris. Polska awangarda malarska II połowy XX wieku. Kolekcja Urszuli i Piotra Hofman”, 22.02.2015 – 22.04.2015, Pałac Opatów, Oddział Sztuki Nowoczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku

Reprodukowany:
– „Simon Mondzain. Mistrzowie École de Paris”, tekst: E. Bobrowska, Warszawa 2012, kat. 96, s. 114
– „Kolekcja Urszuli i Piotra Hofman”, red. U. Hofman, Warszawa, 2013, s. 16
– „Kolekcja Urszuli i Piotra Hofman”, red. U. Hofman, Warszawa, 2018, s. 16

„W swych „aktach” podbija nas urokiem młodego zdrowego ciała z przepyszną karnacją, bez konwencjonalnych karmelkowych lub pastylkowych tonów różu i czy bieli. P. Sz. Mondszajn staje się realistą w najlepszym znaczeniu tego słowa. Opiera się na naturze, ale bierze z niej tylko elementy najcenniejsze, transponując je na walory malarskie, przetopione w ogniu własnej indywidualności artystycznej.”
E. Woroniecki, Mistyk i realista (Z powodu wystawy Sz. Mondszajna u Barbazanges’a), „Świat” 1936, nr 34, s. 4

„Wydaje się, że malarz dogłębnie poznał naturę. Znajduje w niej silne oparcie, źródło równowagi, stałe prawo harmonii, ramy, w które może swobodnie wpisać koncepcję plastyczną. Sama linia staje się bardziej konkretna. (…) Mondzain jest kolorystą, który stosuje zgodne z rzeczywistością barwy. Jest też rysownikiem, który nie ucieka się nigdy do stylizacji, podchodzi do modela bez przyjętego z góry założenia, kopiuje wiernie jego wygląd, uwydatnia jego zasadniczą cechę i dopiero w trakcie pracy wprowadza drobne korekty konturu, który podąża za linią mięśni i podkreśla budowę ciała.”
W. George, Simon Mondzain, „L’Amour de l’Art” 1923, nr 9, s. 688–690