Alfred Lenica, PORANEK NADZIEI, ok. 1949

29,5 x 20,5cm - gwasz, akwarela, papier 29,5 x 20,5 cm (w świetle passe- partout)

sygn. oł. p.d.: Lenica

Obraz opisany i reprodukowany:

- Bożena Kowalska, Lenica - artysta wielu dróg, [w:] Alfred Lenica. Malarstwo, Galeria Miejska Arsenał, Poznań 2002, s. 72.

Niezwykle istotny, bo prawdziwie pionierski był etap poszukiwań artysty w latach 1948-1950, kiedy to – we własnym zakresie – odkrył taszyzm. Równolegle z Jacksonem Pollockiem. Pierwsze wszak, przełomowe dzieła Pollocka w nowej technice, łączące abstrakcję z ekspresjonizmem, datuje się na rok 1947. Jest to więc prawie ten sam czas i analogiczny kierunek poszukiwań, które w sposób niezależny od siebie przywiodły dwóch tych, tak daleko od siebie pracujących twórców do tego samego rezultatu. (...) „Źródłem moego malarstwa – pisał Pollock – jest Nieuświadomione. Podchodzę do malowania w ten sam sposób, jak rysuję, tzn. bezpośrednio, bez studiów przygotowawczych… Kiedy maluję nie zauważam co się dzieje, dopiero potem spostrzegam, co zrobiłem.” To samo niemal powiedział w jednym z wywiadów Alfred Lenica: „W pewnym sensie maluje się automatycznie (...) istotny jest ten nurt podświadomy. (...)

Nie ulega wątpliwości, że u obu porównywanych tu twórców ta sama była proweniencja surrealizmu i ekspresjonizmu. Nie jest dziś możliwe, a może i mało sensowne, wyobrażanie sobie, jakby rozwinęła się koncepcja taszystowska Lenicy, gdyby ją mógł był artysta swobodnie kontynuować, bez utraty czterech lat socrealizrycznego odwrotu od swoich poszukiwań. (Bożena Kowalska, Lenica - artysta wielu dróg...)

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Alfred Lenica (Pabianice 1899 - Warszawa 1977) uczył się prywatnie rysunku i malarstwa w pracowniach Artura Hannytkiewicza i Piotra Kubowicza w Poznaniu (1925-1928). W latach 30. malował obrazy figuratywne, nawiązujące w stylistyce do kubizmu. Nieco później uległ wpływom surrealizmu, który, pomijając lata socrealizmu, stanie się dlań najpoważniejszym obszarem poszukiwań malarskich. Od połowy lat 40. utrzymywał stałe kontakty z kręgiem „Grupy Krakowskiej“, przyjaźnił się z Jerzym Kujawskim. Po przeniesieniu się do Poznania, w 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy „4F+R“ (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm). Jest autorem pierwszego polskiego obrazu taszystowskiego (Farby w ruchu, 1949, tempera). W okresie socrealizmu włączył się w nurt oficjalnej sztuki, pracując jednocześnie jako organizator życia artystycznego, prezes Okręgu Poznańskiego ZPAP (1948-1950) i jednocześnie kierownik Pracowni Sztuk Plastycznych tamże. W końcu lat 50. przeniósł się do War-szawy i również tu do 1969 pełnił kierownicze funkcje w ZPAP. W drugiej poł. lat 50. ponownie - po eksperymentach z lat 40. - uprawiał informel, malując chętnie techniką drippingu. Około 1958 wypracował indywidualny, charakterystyczny dlań styl wirujących, kolorowych, niekiedy kaligraficznie opracowanych form, które dynamicznie wypełniały pola obrazów. Tworzył je techniką zbliżoną do surrealistycznej dekalkomanii. Styl ten stał się znakiem rozpoznawczym artysty do końca życia. W swych obrazach nie unikał kształtów nawiązujących do form naturalnych (jego malarstwo nazywano „biologicznym“), a w latach 70. niekiedy włączał do kompozycji motywy figuralne. Wystawa retrospektywna artysty odbyła się w Galerii Zachęta w Warszawie w 1974.