Cassapanca w stylu neorenesansowym

o konstrukcji ramowo-płycinowej; z wysokim oparciem, zwieńczonym płaskorzeźbionym gzymsem, ze skrzynią z podnoszonym siedzeniem, rzeźbionymi poręczami, wspartą na czterech nogach, przednich w formie lwich łap, tylnych konsolowych; fornirowana, intarsjowana, inkrustowana. Oparcie z jedną płyciną wypełnioną sceną polowania. Front skrzyni dekorowany wicią w której po środku lwy ujmujące kartusz herbowy. Na siedzeniu wazon z wicią ujęty żyłką tworzącą prostokątne pole. Boki skrzyni ozdobione wstęgą tworzącą dwa pola: prostokątne i romboidalne wewnątrz. Między oparciem, a skrzynią na bokach esowato wycięte rzeźbione poręcze, z kobiecymi hermami od frontu. Front skrzyni na bokach ujęty hermami w formie biustów amorków przechodzących w kanelowane pilastry. Dolne obrzeże skrzyni płaskorzeźbione w motyw cekinowy ozdobiony rozetami;
sosna; fornir: orzech, intarsje: jawor; inkrustacje: kość; 139,2 x 117 x 51,4 cm.
Europa Zachodnia; skrzynia skonstruowana w XIX w., z wbudowanymi płycinami z mebla starszego (XVII w.)
Mebel o formie nawiązującej do modnych w epoce renesansu i wykształconych na terenie Włoch, skrzyń z wysokimi oparciami z włoskiego cassapanca, będącymi zapewne prototypem późniejszych tapicerowanych kanap. Służyły do odpoczynku i przechowywania różnych przedmiotów. Modne stały się ponownie w 4 ćw. XIX wieku w epoce historyzmu. Intarsjowane i inkrustowane ornamenty nawiązujące do dekoracji stosowanych w 1 poł. XVII wieku w niemieckich kabinetach.