Szabla oficerska w typie orientalnym, Francja, ok. 1800 r.

dł. szabli w pochwie 915 mm, dł. szabli 88 mm, dł. głowni 738 mm, szer. głowni u nasady 29,5 mm, gr. grzbietu u nasady 5,5 mm, masa szabli 680 g, masa szabli w pochwie 1255 g

R ę k o j e ś ć otwarta, oprawa mosiężna. Jelec prosty, krzyżowy, z wąsami i ramionami zakończonymi wydłużonymi, czterogrannymi owalami. Jelec i wąsy z ością. Głowica kulista z otworem na temblak. Trzon z dwóch okładzin z czarnej masy, przytwierdzonych do trzpienia mosiężną tuleją w głowicy i górnymi wąsami. Całość obwiedziona mosiężną taśmą. G ł o w n i a stalowa, polerowana, o znacznej krzywiźnie. Obustronnie profilowana w jedną bruzdę przygrzbietową, sięgającą obosiecznego pióra. Sztych z pazurem. Na długości zastawy głownia szmelcowana na ciemny granat, na niej trawione i złocone elementy dekoracyjne, typowe dla głowni z przełomu XVIII i XIX wieku. Na zewnętrznym płazie, pod nasadą, trawiony ornament i sygnatura producenta: litery „S & K” – Schnitzer i Kirchbaum. P o c h w a mosiężna. Szyjka żłobiona, mocowana w płaszczu na wcisk. Pierścienie i tulejki od ryfek również żłobione. Ruchome koluszka osadzone na płaskim grzbiecie pochwy. Ostroga asymetryczna.
Szable z rękojeścią typu tureckiego (z głowicą kulistą) były na stanie uzbrojenia formacji konnej gwardii cesarskiej Napoleona – oddziały mameluków.
stan zachowania: 4+/4+/4