Saksonia-Weimar
Jan Ernest i 7 braci (1605-1619), Talar 1617, mennica Saalfeld
Johann Ernst, Friedrich VII, Wilhelm IV, Albrecht II, Johann Friedrich, Ernst III, Friedrich Wilhelm, Bernhard
Ślad po zawieszce.
Awers: Jan Ernest stojąc, zwrócony twarzą w prawo, otoczony sześcioma młodszymi braćmi
D G IOH ERN IVN DVX SAX IV CL ET M SVO ET TVT NOM
Rewers: tarcza herbowa ozdobiona sześcioma hełmami, po bokach data
FRID WILH ALBERT IO FRID ERN FRID WILH ET BERN FF
Waga 28.93 g
Jan Ernest był najstarszym synem księcia Saksonii-Weimar Jana i Doroty Marii, córki księcia Anhaltu-Zerbst Joachima Ernesta. Wychowywany był na dworze ojca i kształcony pod jego kierunkiem. Gdy w 1605 ojciec zmarł, Jan Ernest był najstarszym z żyjących wówczas ośmiu małoletnich synów. Rządy opiekuńcze trafiły w ręce elektora saskiego Chrystiana II Wettyna, a po jego śmierci w 1611, w ręce jego brata Jana Jerzego I (sprawował je do 1618). Stopniowo narastał konflikt z elektorem saskim i w 1615 młody książę zażądał oddania mu rządów w księstwie i opieki nad młodszymi braćmi, jednak bez powodzenia. To jeszcze bardziej zbliżyło Jana Ernesta do obozu politycznego wrogiego Habsburgom, z którymi związany był elektor. W styczniu 1620 Jan Ernest otwarcie opowiedział się po stronie Fryderyka V w wojnie przeciwko cesarzowi, wstąpił na jego służbę i otrzymał stopień pułkownika. W listopadzie tegoż roku wziął udział w przegranej bitwie na Białej Górze i wraz z Fryderykiem uciekł do Wrocławia. Odrzucił prośbę stanów księstwa o powrót do Weimaru i zerwanie z przeciwnikami Habsburgów. Ostatecznie pod naciskiem stanów obawiających się okupacji księstwa, podjął próbę porozumienia z cesarzem, jednak bezskutecznie.
