Fenicja, Akka Ptolemais
Karakalla (198-217), Tetradrachma bilonowa 215-217, mennica Akka
Awers: głowa cesarza w wieńcu laurowym w prawo
AYT KAI ANTΩNINOC CEB
Rewers: orzeł z lekko uniesionymi skrzydłami i z wieńcem w zwróconym w lewo dziobie. Pomiędzy szponami dwie czapeczki Dioskurów z gwiazdkami, oznaczające mennicę Akka
ΔΗΜΑΡΧ ΕΞ ΥΠΑΤΟΧ ΤΟ Δ
Waga 13.65 g
Miasto Akka-Ptolemais, leży obecnie na terenie państwa Izrael, 40 km na wschód od Jeziora Galilejskiego, silnie związanego z historią biblijną. Położone jest na niskim cyplu przy północnym krańcu zatoki Hajfy, nad Morzem Śródziemnym. Jego strategiczne położenie powodowało, że już od starożytności uważane było za klucz do Lewantu. Pierwsze wzmianki o Akkce pochodzą z XV wieku pne. Zostało ono wówczas wymienione w liście miast zdobytych przez faraona Tutmozisa III oraz w listach z Amarny. Akka było jednym z macierzystych osiedli fenickich, wspomniane w Księdze Sędziów 1:31 jako jedno z tych miejsc, z których Izraelici nie zdołali wypędzić Kanaanejczyków. Teoretycznie Akka leżała na ziemiach przyznanych żydowskiemu pokoleniu Asera. Historyk Józef Flawiusz podaje, że w czasach króla Salomona miasto należało do Królestwa Izraela. Jednakże przez cały czas żydowskiej dominacji Akka była mocno związana politycznie z Fenicją, a gospodarczo z Galileą. W roku 725 p.n.e. dołączyła do Sydonu i Tyru w buncie przeciwko asyryjskiemu królowi Salmanasarowi V.
Po podboju Judei przez Aleksandra Macedońskiego w 332 p.n.e. nazwę miasta zmieniono na Antiochia Ptolemais, a następnie Ptolemais. Po śmierci Aleksandra Macedońskiego, Akka znalazła się pod władzą Ptolemeuszy. Jednakże Seleucydzi uważali te ziemie za część prawnie należącego się im terytorium i był to stały, istotny punkt sporny pomiędzy tymi hellenistycznymi królestwami. Częste wojny pustoszyły ten rejon wybrzeża, zburzone zostały liczne twierdze obronne i miasta. W 198 p.n.e. Akka znalazła się pod panowaniem Seleucydów. W 47 p.n.e. odwiedził miasto Juliusz Cezar i wkrótce stało się ono na kilka wieków rzymską kolonią.
