Wojciech Kossak, GRENADIERZY W ODWROCIE SPOD MOSKWY, 1910

38,0 x 54,0cm - olej, deska mahoniowa sygn. l.d.: WOJCIECH KOSSAK | 1910

Na odwr.: potwierdzenie autentyczności podpisane przez Jana Hoplińskiego z IX 1943; przy p. krawędzi nieczytelny napis czarnym atramentem; l.d. nalepka zakładu Róży Aleksandrowicz w Krakowie.

 

Obraz malowany na desce mahoniowej 38 x 54 cm, przedstawiający żołnierza prowadzącego konia, zaprzężonego w sanie, na których siedzi otulony płaszczem oficer napoleoński w towarzystwie kobiety w kożuchu, na prawo u dołu szczekający pies, na drugim planie za płotem chata, wierzba i stodoła na tle szarego nieba (na lewo u dołu podpis: Wojciech Kossak 1910) – uważam za niewątpliwie autentyczną pracę Wojciecha Kossaka, pochodzącą z dobrego jego okresu twórczego. W obrazie tym dostrzega się skrystalizowaną indywidualność twórczą Kossaka.

Jan Hopliński, z potwierdzenia autentyczności

 

Legenda napoleońska jest jednym z najważniejszych cykli w twórczości Wojciecha Kossaka. Artysta ilustrował kampanie napoleońskie, akcentując w nich udział Polaków. Gloryfikował postać Cesarza, obrazując jego sukcesy, ale i ukazywał porażki – w tym jedną z największych – odwrót spod Moskwy.

Prezentowany obraz przedstawia właśnie taki epizod. Malowane na mahoniowej desce dzieło jest sygnowane wersalikami. Taki podpis artysta składał na kompozycach, które uznawał za wyjątkowo udane.

Wojciech Kossak (Paryż 1856 - Kraków 1942 ) – powszechnie znany malarz, postrzegany przede wszystkim jako świetny batalista. Syn i uczeń Juliusza Kossaka kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 przebywał głównie w Berlinie, pracując dla cesarza Wilhelma II. Wiele podróżował, m.in. do Hiszpanii i Egiptu, gdzie wykonywał szkice do zamierzonych panoram. W późniejszych latach kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych wykonując zamówienia portretowe. W 1913 był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach I wojny światowej pełnił służbę wojskową. Był współautorem panoram: „Racławice” (1893-1894), „Berezyna” (1895-1896), „Bitwa pod piramidami” (1901) oraz szkiców do niezrealizowanej „Somosierry” (1900). Z temperamentem i swobodą tworzył szeroko malowane, dynamiczne sceny batalistyczne, historyczne, rodzajowe oraz liczne portrety. Z upodobaniem malował konie. Jego obrazy, gloryfikujące dawne i współczesne artyście polskie wojsko i bohaterstwo żołnierzy, trafiały do patriotycznych uczuć odbiorców i cieszyły się ogromna popularnością.