Emma dell’Antonio, żona artysty, 1923
Brąz, śr. 11 cm, kontra
Sygn. CA 1923
Medalion przedstawia żonę artysty.
Silvio dell’Antonio, syn artysty, 1924
Brąz, śr.10,2 cm, kontra
Sygnowany: CA
Cena wywoławcza 2200
Estymacja 2600 - 3000
Cirillo dell’ANTONIO
1876 Moena - 1971 Trewir
Rzeźbiarz pochodzenia wloskiego. Uczył się od 1892 r. w Gröden u Augusta Runggaldiera i Josefa Morodera-Lusenberga oraz Franza Martiniera w St. Ulrich. W 1903 roku otrzymał pracę nauczyciela rzeźby w Kunstgewerbliche Fachschule Holzschnitzschule von Bruce-Stiftung (Artystycznej Zawodowej Szkole Fundacji von Bruca) w Warmbrunn (Cieplice). Był perfekcjonistą i mistrzem dłuta, a przy tym wszechstronnie uzdolnionym artystą. Rzeźbił w drewnie i kamieniu, zajmował się snycerką, a także odlewał rzeźby i płaskorzeźby w metalu. Był też mistrzem w trudnej sztuce medalierskiej.
Wykonał ołtarz główny z amboną do kościoła św. Łazarza oraz płaskorzeźby do kościoła św. Anny w Poznaniu. Tam też, na zlecenie rady miejskiej wykonał, w latach 1911-1913, rzeźby pełnopostaciowe 12 apostołów do „Złotej Sali” ratusza poznańskiego. W późniejszych latach wykonał elementy wystrojów kościołów w Polanicy Zdroju i Karpaczu. W 1910 r. wykonał w drewnie lipowym Matkę Boską Bolesną, znajdująca się dzisiaj w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Wykonywał też ołtarz w kościele w Kościelisku k. Lubania (1904), ołtarz do kościoła św. Jacka wybudowanego jako pomnik dla Cesarza niemieckiego w Legnicy (dzisiaj kościół św. Jacka Odrowąża), płaskorzeźby na ambonie w kościele NMPanny w Legnicy, w 1906 roku, prospekt organowy (1909) w kościele św. Piotra i Pawła w Chojnowie, płaskorzeźbę przedstawiającą Wniebowzięcie NMP w kruchcie kościoła Wniebowzięcia NMP w Osieku, ołtarz maryjny w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Żarowie i figurę anioła (1930) do kościoła Świętego Krzyża w Lubaniu. W 1922 r. zaprojektował pomnik poświęcony poległym mieszkańcom Warmbrunn. W 1945 r. wyjechał do Moeny. Jego rzeźby to najwyższy poziom sztuki europejskiej 1 poł. XX wieku.
